ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ
Προτού η τρόικα επιβάλει τους όρους της και τις κατευθύνσεις της στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ, σχετικά με την πορεία του νοσοκομειακού συστήματος υγείας (ΕΣΥ) και εξωνοσοκομειακού (ασφαλιστικά ταμεία, κλινικές, εργαστήρια) συστήματος περίθαλψης, το υγειονομικό σύστημα συνολικά διακρινόταν για σωρεία παθογενειών, την οποία ομολογούσαν όλοι, βλέποντας κάθε χρόνο τα νούμερα υπερχρέωσης των ασφαλιστικών ταμείων, υπερτιμολόγησης υγειονομικού υλικού, διαπιστώσεων υπερσυνταγογράφησης και ομολογία ελεγκτικών μηχανισμών για υπερβολική ζήτηση παρακλινικών εξετάσεων.
Μπροστά σε αυτή τη λειτουργική βαβυλωνία του υγειονομικού συστήματος, όπου τελικά τα κλασικά «φακελάκια» προς τους γιατρούς έμοιαζαν «κορυφή του παγόβουνου», αμήχανη έστεκε ολόκληρη η κοινωνία και μαζί της η Αριστερά στο σύνολό της.
Eνα ιατροκεντρικό σύστημα υγείας, δομημένο στις αρχές της δεκαετίας του ’80, κατάφερε γρήγορα να ξεφύγει από τον θεσμικό έλεγχο του κράτους. Η θεσμοθέτηση, άλλωστε, του ΕΣΥ έπασχε εξαρχής, αφού στο θεμελιακό νόμο 1397/83 καθιέρωνε τη διάκριση ανάμεσα στους νοσοκομειακούς γιατρούς του ΕΣΥ ως «πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης» σε σχέση με τους συναδέλφους πανεπιστημιακούς κλινικούς γιατρούς αλλά και τους στρατιωτικούς γιατρούς που έμεναν (εργασιακά) στο απυρόβλητο!
Ο χρηματισμός των γιατρών αποτελούσε, από πλευράς λειτουργικής ηθικής, το μεγάλο αγκάθι του συστήματος. Μέσα στο νοσοκομείο ωστόσο δεν είχαν αναπτυχθεί μηχανισμοί ελέγχου που να αποτρέπουν το χρηματισμό, αλλά και να προστατεύουν ταυτόχρονα τους ασθενείς, που είχαν γίνει έρμαια των αρπαχτικών διαθέσεων κάθε εκβιαστή γιατρού.
Το εφημεριακό σύστημα και ειδικά οι διατιθέμενες πιστώσεις αποτελούσαν το βασικό θέμα συζήτησης σε κάθε γενική συνέλευση γιατρών, ιδίως μετά το 1999 που καθιερώθηκαν οι «κλειστοί» προϋπολογισμοί, ως προπομπός των επικίνδυνων περικοπών των πιστώσεων, πολύ πριν από τον ερχομό της τρόικας, που είχε ως αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο η λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων.
Η οργάνωση του χρόνου εργασίας των γιατρών, αν και έπρεπε να αλλάξει από το 1999 αλλά και μετά το 2005, δεν έχει θιγεί ακόμη, στο παραμικρό, αφού ο «εργασιακός μεσαίωνας» στα δημόσια νοσοκομεία «ζει και βασιλεύει»!
Η συνταγογράφηση εντός κι εκτός νοσοκομείων, δεν διέφερε σε αριθμούς και κόστος, χωρίς ωστόσο κάποιος να μπορεί να υποστηρίξει με πειστικότητα ότι δεν υπάρχει κατάχρηση, όπως συμβαίνει και με τις εργαστηριακές εξετάσεις αλλά και με τη χρήση (κατανάλωση) υγειονομικού υλικού όπως τα φίλτρα αιμοκάθαρσης, τα ορθοπαιδικά υλικά, τα ενδαγγειακά υλικά, οφθαλμολογικά υλικά. Κι ο «αντίποδας» των γενόσημων αποδείχθηκε πως ήταν μια φούσκα που ήθελε να ευνοήσει συγκεκριμένα συμφέροντα εισαγωγέων φαρμάκων, ακόμη και με αμφίβολη δραστικότητα αφού έλεγχος ποιοτικός δεν γίνεται πουθενά, άρα η αξιοπιστία αυτών των φαρμάκων τίθεται εν αμφιβόλω.
Με όλα τα παραπάνω θέλω να πω ότι το υγειονομικό σύστημα δεν το προστατεύσαμε εμείς, αφού βλέπαμε ότι το κράτος δείχνει τόσο προκλητική αδιαφορία, όπως δείχνει σήμερα την ίδια προκλητική αδιαφορία για την ισοπέδωση που προκαλείται με την εφαρμογή και των μνημονιακών μέτρων.
Προς την ιδιωτική ιατρική
Το ΕΣΥ αλλά και ο ΕΟΠΥΥ αποτελούν πλέον ένα «πειραματόζωο» θνησιγενές που έχει εξαντληθεί από τις συνεχείς αλλά και μεταλλαξιογόνες παρεμβάσεις πάνω του. Τα δημόσια νοσοκομεία με την καταλήστευση των διαθέσιμών τους, με υπουργική έγκριση και τραπεζική λαθροχειρία, έχασαν και τις τελευταίες ελπίδες που είχαν για πληρωμές «από ίδια έσοδα», ενώ ο ΕΟΠΥΥ αντί να αποτελεί τον ισχυρό φορέα περίθαλψης, μετατράπηκε σε «Προκρούστη» των υγειονομικών παροχών.
Τα δημόσια νοσοκομεία με υπουργική απόφαση του Ανδρέα Λοβέρδου δύο μέρες πριν προκηρυχθούν οι εκλογές, υποχρεώθηκαν σε αλλαγή οργανισμών που συρρικνώνει τις υπηρεσίες τους και τα διαθέσιμα κρεβάτια νοσηλείας την στιγμή που αυξάνεται η ζήτησή τους πάνω από 35% και έτσι οδηγούνται σε διάλυση ενώ οι τοπικές κοινωνίες σε νοσοκομεία- «κρεματόρια».
Ο ΕΟΠΥΥ με το 0,4% του συρρικνωμένου ΑΕΠ που θα χρηματοδοτείται, οδηγείται ως φορέας περίθαλψης στην εξαθλίωση και οι ασθενείς στα …γραφεία κηδειών! Σταματάει να πληρώνει τα χρέη του προς τους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς και οι ασθενείς θα επιβαρύνονται με το δυσβάσταχτο κόστος φαρμακευτικής δαπάνης –ιδίως οι βαρέως και χρονίως πάσχοντες, οι ασθενείς με χρόνια μεταβολικά και άλλα σπάνια νοσήματα (π.χ. λυσοσσωμικά, κοιλιοκάκη κ.λπ.), οι καρδιοπαθείς, οι διαβητικοί, οι καρκινοπαθείς, προκειμένου να παραμείνουν εν ζωή…
Τα δημόσια νοσοκομεία με τα απογευματινά και τα «ολοήμερα» ιατρεία, αρχίζουν να …εθίζονται αλλά και να εθίζουν τους γιατρούς στην ιδιωτική ιατρική, χωρίς κανόνες, καθιερώνοντας μάλιστα στις λειτουργίες τους μια ιδιότυπη ΣΔΙΤ στην άσκηση της νοσοκομειακής ιατρικής.
Ο ΕΟΠΥΥ με την καθιέρωση συμμετοχής των ασθενών στις εργαστηριακές εξετάσεις κατά 15% -που εύκολα με υπουργική απόφαση γίνεται 20 και 25%- δείχνει ανάγλυφα πώς το κράτος αποστασιοποιείται πλήρως από την λειτουργία του συστήματος περίθαλψης παρ’ όλο που οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων συνεχίζουν να κρατούνται, αλλά τώρα χωρίς την στοιχειώδη ανταπόδοση. Αν αυτή η τακτική δεν αποτελεί ληστεία του ιδρώτα και των εισφορών των εργαζομένων, τότε τι είναι;
Ασφαλώς, μπροστά σε αυτή την λαίλαπα που διαλύει τις δομές του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης παρατηρούνται αντανακλαστικές κινήσεις αλληλεγγύης που επιδιώκουν να διασώσουν την ολοσχερή καταστροφή του κοινωνικού ιστού. Είναι όμως αρκετές και ικανές αυτές οι προσπάθειες που αναπτύσσονται από μέλη και φίλους της ριζοσπαστικής αριστεράς -αλλά και εκτός αυτής- ανθρώπους που συμπάσχουν με τους χειμαζόμενους πολίτες;
Η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να δώσει έγκαιρα πειστικές διαβεβαιώσεις για όσα πρέπει να ανατραπούν, να αλλάξουν άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ώστε το υγειονομικό σύστημα συνολικά, να ανακτήσει τον κοινωνικό ρόλο και χαρακτήρα του.
Τάκης Γεωργακόπουλος,
εκπρόσωπος της τριμελούς Επιτροπής Ιατρών και αναπληρωματικό μέλος Δ.Σ. Γενικού Νοσοκομείου Πατρών
epohi.gr
- Posted using BlogPress from my iPad
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου