ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ: «ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΠΟΥΘΕΝΑ,ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ»

(Αλλαγή χρήσης και μεταφορά προσωπικού στο Ε.Σ.Υ)

Δημήτρης Ν.Πατσάκης, 23.7.13

Η υπερ-συγκέντρωση νοσηλευτικών δομών στην περιοχή της πρωτεύουσας είναι γεγονός πως υπήρξε ένα από τα αίτια της υψηλής απορρόφησης δαπανών υγείας στην διάρκεια των τελευταίων ετών. Από την άλλη, θα περίμενε κανείς πως, με τέτοιο «πλούτο» κλινών-κλινικών, ιατρικών ειδικοτήτων και εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας, τα πράγματα θα ήταν «υπέροχα», αν εννοούμε τους χρήζοντες ιατρικών υπηρεσιών σε νοσηλευτικό επίπεδο. Το τελευταίο, προφανώς δεν χρειάζεται απάντηση.

Η αποδιάρθρωση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, με την απαξίωση στην συνείδηση των πολιτών των πολυϊατρείων του Ε.Ο.Π.Υ.Υ(πρ.Ι.Κ.Α), έχοντας μεταπέσει πρακτικά σε κέντρα συνταγογράφησης και έκδοσης παραπεμπτικών για εξετάσεις και πράξεις, κατά βάση σε ιδιώτες παρόχους, οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένους –και μη- στα κρατικά νοσηλευτήρια.

Η λειτουργία του «gate keeping», όπως εφαρμόζεται στην πλειοψηφία των συστημάτων ασφάλισης υγείας, παρ’ ημίν αποτελεί επιδίωξη από πολλών ετών. Ένα σύνολο παρεξηγήσεων, παρανοήσεων και αθεμίτων πολλές φορές συμφερόντων, κατευθύνει τους ασθενείς, ανεξάρτητα από το επίπεδο της ανάγκης πρόσβασης, στα Εξωτερικά Ιατρεία των νοσοκομείων του Ε.Σ.Υ. και στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών, πολύ συχνά μετά από «προσυνεννόηση».

Η από μακρού χρόνου εκπεφρασμένη βούληση της ανα-συγκρότησης του Ε.Σ.Υ. και της θεραπείας πολλών «παιδικών» ασθενειών του, μέσω της ποιοτικής αναβάθμισης της α΄βάθμιας φροντίδας υγείας, συγκρούεται με μια αρνητική διάθεση συνεργασίας των σιτιζομένων από το «πρυτανείον» της Δημόσιας Υγείας.

Ενώ θα περίμενε κανείς, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων να απαιτούν την αναβάθμιση του ρόλου τους, έστω και παρέχοντας τις υπηρεσίες για τις οποίες έχουν ορισθεί, μέσω της αποτελεσματικής, ποσοτικής και ποιοτικής λειτουργίας των δομών υγείας, διαμηνύουν κατηγορηματικά πως, «δεν πάμε πουθενά, εδώ θα μείνουμε». Το γεγονός πως αρκετοί, απόλυτα αναγκαίοι σε ειδικότητες και εμπειρία, είναι απαραίτητοι σε άλλες εκτός του αρχικού σημείου θέσεις, «ελαφρύνοντας» συναδέλφους που «φτύνουν αίμα» καθημερινά, αμοιβόμενοι με τα ίδια ακριβώς ποσά, ουδόλως ευαισθητοποιεί τους «φίλους του λαού» και τους λοιπούς αυτόκλητους «προστάτες» του.

Το αν π.χ. ένα «νοσοκομείο» (προσοχή στα εισαγωγικά), ουσιαστικά λειτουργεί ως «parking» ασθενών, έχοντας μέση διάρκεια παραμονής περίπου 15 ημέρες, εκτελεί εφημερίες προσελκύοντας μερικές εκατοντάδες ασθενών ετησίως, με κόστος πολύ μεγαλύτερο μεγαλύτερων μονάδων, αυτό συνιστά –για τους προαναφερόμενους- απλή «λεπτομέρεια». Η ενδεχόμενη αλλαγή χρήσης του σε κέντρο διαμονής ασθενών με χαμηλές απαιτήσεις αποτελεσματικής νοσηλείας, χαρακτηρίζεται ως «casus beli» για τους εκπροσώπους των εργαζομένων. Το αν και κατά πόσο τα νοσηλευτήρια της στενότερης περιοχής αδυνατούν να δώσουν τα οφειλόμενα repos και τις άδειες συγκεκριμένης μερίδας προσωπικού πολλών μηνών, σε βάρος της σωματικής και ψυχικής υγείας τους και της ποιότητας της νοσηλείας, αντιπαρατίθεται με το «διορίστε».

Επειδή λοιπόν, δεν «υπάρχει σάλιο» για διορισμούς –προς το παρόν- και επειδή μάλλον θα πρέπει να σκεφθούμε και αυτούς που δεν «βολεύτηκαν» σε αλλότρια καθήκοντα (σε διάφορα γραφεία και «τρύπες», όπου και περνούν «μια χαρά»), υποβάλω τα εξής απλοϊκά ερωτήματα προς απάντηση, από όποιον νομίζει ότι μπορεί να δώσει:

-Οι εργαζόμενοι στην Δημόσια Υγεία είναι όλοι «ίδιοι» ή έχω «χάσει επεισόδια»;

-Υπάρχει ή όχι σπατάλη πόρων, ιδιαίτερα λόγω «κακής διανομής»;

-Υπάρχουν λύσεις εκτός της αλλαγής τόπου εργασίας;

-Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που μεταβαίνουν καθημερινά π.χ. στα Οινόφυτα, είναι από «άλλο ανέκδοτο»;