ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΩΣ ΜΕΤΡΟ ΚΟΛΑΣΜΟΥ

Δημήτρης Ν.Πατσάκης,3.7.13

Για όσους δεν γνωρίζουν τον υπογράφοντα, τους πληροφορώ πως ανήκει στους κριτικούς υποστηρικτές του «κοινωνικού» κράτους. Η κριτική του έγκειται στην αναγνώριση των αδυναμιών και των δυσλειτουργιών των κρατικών δομών πρόνοιας και περίθαλψης και στην αναγκαία –με όρους που τηρούνται- συνεργασία με ιδιώτες παρόχους. Με αυτήν την έννοια, είναι κατηγορηματικά αντίθετος με όσους επικαλούνται και συνθηματολογούν περί «δωρεάν» παροχών σε όλους, ανεξαιρέτως.

Πρωτίστως, το «δωρεάν» απλώς δεν υφίσταται. Για όποιον απολαμβάνει κάτι χωρίς προσωπικό άμεσο κόστος, υπάρχει και έμμεσο – συνήθως άδικο- παράπλευρο έσοδο ή το έχει ήδη προ-πληρώσει με την άμεση –αν και όχι ισότιμη- αλλά κυρίως με την έμμεση φορολογία του. Οι ασφαλισμένοι ,όσοι τουλάχιστον εξακολουθούν να διατηρούν αυτήν την ικανότητα, καταβάλλουν τις εισφορές τους, επιβαλλόμενες στις αποδοχές τους, άλλοι στο 100%, άλλοι σε τμήμα τους. Για τους περισσότερους, ως ένα χρονικό σημείο, οι ασφαλιστικές εισφορές είναι πολύ μικρότερες από το όποιο κόστος σε φάρμακα, ιατρική και νοσοκομειακή περίθαλψη, εξετάσεις και πράξεις ιατρικής τεχνολογίας κ.τ.λ. Για αρκετούς, η συνολική δαπάνη είναι ένα πολύ μικρό έως ανύπαρκτο ποσοστό των ασφαλιστικών τους κρατήσεων. Άλλωστε, αυτό σημαίνει και «Ασφάλιση».Το «σύστημα» καλύπτει όλα αυτά που σε αντίθετη περίπτωση δεν θα ήταν δυνατόν να πληρώσει κανείς ακόμη και με το 100% των εισοδημάτων του και μάλιστα για περισσότερο από 1 χρόνο.

Αυτό που οι υπερασπιστές του «δωρεάν» αμελούν –ελπίζω τυχαίως- να αναφέρουν αφορά στο πόσο ακριβώς συμμετέχουν μερικοί «ευνοημένοι» κλάδοι στο συνολικό εισπρακτικό αποτέλεσμα των φορέων ασφάλισης και πως ακριβώς υπολογίζονται οι ατομικές τους εισφορές. 

Δεν είναι της στιγμής να υπενθυμίσουμε την διαφορά στα ποσά των εισφορών μεταξύ π.χ. ασφαλισμένων του Ταμείου Νομικών ή του «ανέγγιχτου» ταμείου της Τράπεζας της Ελλάδος ως ποσοστό των συνολικών εσόδων των πρώτων. Οι αποκαλούμενοι ως «κοινωνικοί» πόροι ή η εργοδοτική μέσω συμβατικής υποχρέωσης κάλυψη των «ανοιγμάτων» του ταμείου, έχουν επιλύσει –μέχρι στιγμής, τουλάχιστον- το πρόβλημα, μολονότι το μέλλον θεωρείται υψηλού βαθμού αβεβαιότητας. Ακόμη και μεταξύ ελευθέρων επαγγελματιών, οι διαφορές είναι τεράστιες (π.χ.Τ.Σ.Α.Υ).

Το ζήτημα της –μερικής- αντιμετώπισης της διαφοράς εσόδων-δαπανών του Ε.Ο.Π.Υ.Υ, μέσω συλλογικά εφαρμοζόμενης «ποινής» στο σύνολο των ιδιωτών παρόχων, λόγω υπέρβασης των προϋπολογισθέντων, αποτελεί ίσως παγκόσμια «πρωτοτυπία». Θεωρώντας πως όλοι ανεξαιρέτως έχουν ,λίγο-πολύ, παρανομήσει ή υπερβάλει (με νοσηλείες, εργαστηριακές εξετάσεις ή τομογραφίες και άλλες υψηλής τεχνολογίας ιατρικές πράξεις), με δεδομένο πως κάποιοι άλλοι τις παρήγγειλαν, ουσιαστικά υιοθετείται η αναγκαιότητα συλλογικής τιμωρίας, πρακτικής μη αρμόζουσας σε κράτος «δικαίου».

Με τις πτωχές νομικές μου γνώσεις, υπενθυμίζω πως «είναι προτιμότερη η απαλλαγή ενός ενόχου από την ενοχοποίηση ενός αθώου».

Η πληροφορική τεχνολογία, όπως τουλάχιστον ενημερώνουν τα αρμόδια όργανα (Η.ΔΙ.Κ.Α) είναι σε θέση να βοηθήσει αποτελεσματικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως ο νέος Υπουργός Υγείας & Κ.Α. δεν έχει λάβει γνώση της τελευταίας παρουσίασης σχετικής εφαρμογής στην προ ημερών σχετική ημερίδα της Ε.Σ.Δ.Υ. με θέμα «Διαφάνεια & Αποτελεσματικότητα στο Ε.Σ.Υ». Αν κάποιοι του το αποκρύπτουν, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ανάλογα, η Η.ΔΙ.Κ.Α. οφείλει να τον ενημερώσει άμεσα. 

Αν πάλι κάποιοι επιμένουν στην κατοχικής αντίληψης συλλογική τιμωρία, ας αναμένουν και την ανάλογη «Αντίσταση». Η τελευταία, αν ορίζεται με διακοπή των συμβατικών σχέσεων των παρόχων, είναι ηλίου φαεινότερον πως θα πλήξει καίρια την ηγεσία του Υ.Υ&Κ.Α. «πριν αλέκτωρ λαλήσει…..».