Λεωνίδας Γρηγοράκος. Η Νέα πολιτική στήν Π.Φ.Υ.

Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 26 Ιουνίου στη Θεσσαλονίκη, επιστημονική ημερίδα με τίτλο «Ο Νέος Χάρτης Στην Πρωτοβάθμια Υγεία: Στόχοι Και Προοπτικές».

Η ημερίδα διοργανώθηκε από την 3η ΥΠΕ Μακεδονίας και η συζήτηση διεξηχθη πάνω σε τρεις θεματικές: τις πολιτικές Πρωτοβάθμιας Υγείας, το λειτουργικό πλαίσιο και τους στόχους της 3ης ΥΠΕ και την αξιολόγηση Προγραμμάτων Πρόληψης – Αγωγής Υγείας. Ο κ. Γρηγοράκος παρέμβει με ομιλία του στην πρώτη ενότητα.

Ο νέος χάρτης στην Πρωτοβάθμια Υγεία είναι η μεγάλη πρόκληση αλλά και η μεγάλη ευκαιρία για να πραγματοποιήσουμε ουσιαστικές τομές και μεγάλες αλλαγές στο χώρο της Υγείας.

Οι στρεβλώσεις, οι ανεπάρκειες, οι ελλείψεις στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας καθιστούν το Εθνικό Σύστημα Υγείας δυσλειτουργικό και ετεροβαρές.

Ως εκ τούτου, είναι ζωτική ανάγκη να επανασχεδιάσουμε το σύνολο των πολιτικών μας έχοντας στρατηγική μας επιλογή τη θεμελίωση ενός νέου Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Αφήνοντας στην άκρη τις αυταρέσκειες και τις μονομέρειες, σήμερα μπορούμε να πούμε ότι τα βήματα που έχουμε κάνει ήταν μετέωρα, δεν εντάσσονταν σε ένα σταθερό και συνεκτικό σχέδιο για την αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας.

Ήταν αποσπασματικά και, το κυριότερο απ’ όλα, δε συνέθεταν μια ολοκληρωμένη στρατηγική για το καίριο ζήτημα της υγείας.

Θεωρώντας την υγεία δείκτη ανάπτυξης και πολιτισμού, πιστεύω ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά όλες εκείνες τις διαχρονικές εκκρεμότητες που έχει αφήσει πίσω της μία από τις μεγαλύτερες θεσμικές παρεμβάσεις που έγιναν στον πολύπαθο χώρο της υγείας.

Η θεσμοθέτηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας στις αρχές της δεκαετίας του ’80 συνιστούσε ειρηνική επανάσταση σε μια χώρα που η οικονομική, κοινωνική και θεσμικής της υστέρηση δεν της επέτρεπε να ανταποκριθεί στις μεγάλες ανάγκες και απαιτήσεις της εποχής.

Όμως, διαπράξαμε το λάθος να αντιμετωπίζουμε το ΕΣΥ ως μια στατική υπόθεση ενώ θα έπρεπε να είναι σε μια διαρκή προσαρμογή και αναπροσαρμογή με βάση τις συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της χώρας.

• Ξεχάσαμε την ανάγκη εναρμόνισης με τα δεδομένα που η κάθε περίοδος αναδείκνυε.

• Πιστέψαμε ότι με τη δημιουργία του ΕΣΥ θα λύναμε δια παντός τα μεγάλα προβλήματα της υγείας.

• Παραμείναμε δέσμιοι των ιδεοληπτικών εμμονών μας.

Μετά τη γνώση και την εμπειρία που έχουμε συλλέξει ως προς τη δομή, λειτουργία και αποτελεσματικότητα θεσμών όπως είναι το ΕΣΥ, μπορούμε να πούμε πως το αξίωμα «ό,τι δεν αλλάζει, πεθαίνει» είναι επίκαιρο και ιδιαίτερο σημαντικό στον ευαίσθητο χώρο της υγείας.

Σήμερα, που η χώρα προσπαθεί να βγει από το τούνελ της κρίσης αντιλαμβανόμαστε πως οι πολιτικές που οφείλουμε να ακολουθήσουμε και στον τομέα της υγείας είναι πολιτικές εθνικής προτεραιότητας.

Η πρωτοβουλία της 3Ης Υγειονομικής Περιφέρειας να διοργανώσει τη σημερινή επιστημονική ημερίδα, αυτήν την ανάγκη υποδεικνύει.

Η έξοδος από την κρίση δεν θα επιτευχθεί αν παραμείνουμε καθηλωμένοι στις παλιές πολιτικές, στις παλιές προσεγγίσεις, στις παλιές ιδεοληψίες.

Η απεξάρτησή μας από αυτές συνιστά προϋπόθεση για να μπορέσουμε να συνδιαμορφώσουμε ένα νέο πολιτικό σχέδιο για τις αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έχει ζωτική ανάγκη τόσο ο τομέας της υγείας, όσο και ο τομέας της οικονομίας γενικότερα.

Αν μείνουμε καθηλωμένοι σε παλιές πρακτικές, το μόνο που θα επιτύχουμε είναι να αναπαράγουμε και να διαιωνίζουμε τα σημερινά οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα.

Η αναγνώριση των πολλαπλών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η υγεία είναι επιβεβλημένη, αν θέλουμε να βλέπουμε χωρίς παρωπίδες και αγκυλώσεις.

Είναι προϋπόθεση για να ακολουθήσουμε μια νέα στρατηγική, που θα έχει βασικά της στοιχεία το ρεαλισμό και τον πραγματισμό.

Με τις μεταρρυθμίσεις και στο χώρο της υγείας μπορούμε να θεμελιώσουμε ένα νέο σύστημα υγείας, που δεν θα αγνοεί τις νέες ανάγκες και απαιτήσεις.

Ο επανασχεδιασμός των πολιτικών υγείας είναι συνυφασμένος με την έξοδο από την κρίση. Στον ένα μεγάλο πυλώνα του ΕΣΥ, τα Νοσοκομεία, προστίθεται και η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.

Η ολοκληρωμένη φροντίδα, το τρίπτυχο της πρόληψης – θεραπείας – αποκατάστασης και η δημιουργία υπηρεσιών σε όλη τη χώρα που θα είναι προσβάσιμες, 24 ώρες το 24ωρο και θα παρέχουν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε όλους ήταν κυρίαρχος στόχος του ΕΣΥ.

Όμως, το εγχείρημα αυτό δεν προχώρησε. Δημιουργήθηκαν και στελεχώθηκαν τα Κέντρα Υγείας και τα Περιφερειακά Ιατρεία στις μη αστικές περιοχές, αλλά η δημιουργία Αστικών Κέντρων Υγείας δεν προχώρησε και, κάθε φορά που έμπαινε στη συζήτηση, προσέκρουε σε διάφορες αντιδράσεις.

Όμως σήμερα, υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να προχωρήσει.

Πριν όμως αναφερθώ στις σκέψεις που υπάρχουν για το θέμα αυτό, πρέπει να θυμίσω 3 σημεία:

• Πρώτον, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας παραμένει πάντα επίκαιρη και αναγκαία. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, στην επέτειο των 30 χρόνων από τη διακήρυξη της Άλμα-Άτα, ανανέωσε το μήνυμα και το περιεχόμενο της.

Με την έκθεσή του «Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας: Τώρα όσο ποτέ» τόνισε τα παραδοσιακά στοιχεία της Πρωτοβάθμιας, αλλά πρόσθεσε τη συμμετοχή του πολίτη, την διακυβέρνηση που βρίσκεται δίπλα στον πολίτη και τη διατομεακή συνεργασία.

• Δεύτερον, τα στοιχεία που πρέπει να πληρούν οι υπηρεσίες της είναι πλέον σαφείς.

Οι επιστημονικοί φορείς και οι διεθνείς οργανισμοί τονίζουν ότι οι υπηρεσίες πρέπει να είναι εξασφαλίζουν την φροντίδα πρώτης επαφής, τη συνεχιζόμενη φροντίδα, συντονισμένη φροντίδα, την ολοκληρωμένη φροντίδα, και την φροντίδα που είναι επικεντρωμένη στο άτομο και στην οικογένεια, και αναγνωρίζει τις πολιτισμικές διαφορές που υπάρχουν πλέον στην κοινωνία.

Η φροντίδα παρέχεται από Ιατρούς Γενικής Ιατρικής, Παθολόγους και Παιδιάτρους, ενώ οι άλλες ειδικότητες έχουν ένα σημαντικό ρόλο αλλά για να υποστηρίξουν την ΠΦΥ, όχι για να είναι η «πρώτη γραμμή και πρώτη επαφή».

• Τρίτον, η οργάνωση της ΠΦΥ στις πόλεις δεν μπορεί να βασιστεί στο πρότυπο των αστικών Κέντρων Υγείας της δεκαετίας του ‘80.

Τα σύγχρονα Αστικά Κέντρα Υγείας πρέπει να είναι μικρές, ευέλικτες και προσβάσιμες μονάδες, ενταγμένες μέσα στην κοινωνία, σε κάθε δήμο και γειτονιά, τους ιστούς των σύγχρονων πόλεων.

Επίσης, πρέπει να δούμε ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα και τι υποδομή και ανθρώπινο δυναμικό έχουμε.

Η δημιουργία του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) το 2011, που ενοποίησε τις υπηρεσίες υγείας όλων των Ταμείων Υγείας της χώρας, ήταν επιβεβλημένη και στρατηγικής σημασίας.

Όμως, έγινε βιαστικά και το αποτέλεσμα ήταν οι δυσλειτουργίες, η δυσκολία τήρησης του προϋπολογισμού, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές, τα rebates και τα claw-backs, καθώς και η διάχυτη δυσαρέσκεια χρηστών (ασθενών) και προμηθευτών (ιατρών, φαρμακοποιών, κλινικών και διαγνωστικών κέντρων).

Το επόμενο βήμα ήταν η δημιουργία του Πρωτοβάθμιου Εθνικού Δικτύου Υγείας (ΠΕΔΥ), δηλαδή η ένταξη των πολυιατρείων του ΕΟΠΥΥ (τέως ΙΚΑ) στο ΕΣΥ, με την άμεση υπαγωγή τους στις Υγειονομικές Περιφέρειες (ΥΠΕ).

Παρά τις αντιδράσεις, η ένταξη προχώρησε, ενώ η παράλληλη υπαγωγή των Κέντρων Υγείας κατ΄ ευθείαν στις ΥΠΕ (αντί των Νοσοκομείων) δημιουργεί ένα ενιαίο δημόσιο σύστημα ΠΦΥ, επιτυγχάνοντας έτσι έναν από τους βασικούς στόχους του ΕΣΥ που, όπως αναφέρθηκε, παρέμενε ανεκπλήρωτος!

Όμως, η μεταρρύθμιση αυτή, όσο σημαντική και αν είναι, περιορίστηκε στη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων των ιατρών και σε διοικητικά και οργανωτικά θέματα.

Οι διατάξεις για τη δημιουργία υπηρεσιών Οικογενειακού Ιατρού, όπως αναφέρονται στο Νόμο για το ΠΕΔΥ κινδυνεύουν να μείνουν ανενεργές.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει ο αναγκαίος σκελετός για την ενιαία ΠΦΥ – το επόμενο βήμα είναι να αποκτήσει σάρκα και οστά!

Όπως ήδη είπα, παντού στον κόσμο, όπου αναπτύχθηκε η ΠΦΥ, βασικός πυλώνας της είναι οι υπηρεσίες Οικογενειακής Ιατρικής που αποτελούν το σημείο πρώτης επαφής, εξασφαλίζουν συνέχεια στη φροντίδα και 24ωρη κάλυψη, παρέχουν κατ’ οίκον νοσηλεία, πρόληψη και, βέβαια, παραπομπή στον κατάλληλο ειδικό ή στο νοσοκομείο όποτε χρειάζεται.

Η ουσιαστική ανάπτυξη της οικογενειακής ιατρικής προϋποθέτει ειδικές δομές και υπηρεσίες.

Για το λόγο αυτό, εξετάζουμε τη δημιουργία Μονάδων Οικογενειακής Ιατρικής (ΜΟΙ).

Μια ΜΟΙ είναι ουσιαστικά ένα «μικρό αστικό Κέντρο Υγείας» που στελεχώνεται από 5-10 ιατρούς (Παθολόγους, Γενικής Ιατρικής και Παιδιάτρους) και το αναγκαίο νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό, και η υποδομή του συνίσταται σε ένα χώρο χωρίς ιδιαίτερο εργαστηριακό εξοπλισμό – τα αναγκαία μόνο για την ολοκλήρωση της κλινικής εξέτασης, διάγνωσης και παρακολούθησης των ασθενών.

Στις ΜΟΙ εγγράφονται όλοι οι πολίτες, ανεξάρτητα από το αν είναι ασφαλισμένοι ή ανασφάλιστοι, και έτσι επιτυγχάνουμε την πλήρη και ισότιμη πρόσβαση όλων των πολιτών.

Η αναλογία εγγραφής είναι περίπου 1.700 πολίτες ανά γιατρό, και για την κάλυψη των κατοίκων των αστικών περιοχών απαιτούνται περίπου 3.600 ιατροί σε 600 μονάδες.

Οι ΜΟΙ λειτουργούν από τις 8.00 το πρωί μέχρι τις 8.00 το βράδυ, και είναι σε (τηλεφωνική) ετοιμότητα τις υπόλοιπες 12 ώρες του 24ωρου καθώς και τις αργίες.

Η χωροθέτηση των Μονάδων Οικογενειακής Ιατρικής στις αστικές περιοχές θα είναι στα πλαίσια των Δήμων ή, για τους μεγαλύτερους Δήμους, των δημοτικών διαμερισμάτων.

Ο αριθμός των ΜΟΙ σε κάθε περιοχή θα ορίζεται με βάση τον πληθυσμό της, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η πλήρης κάλυψη του πληθυσμού, αλλά και η οικονομική βιωσιμότητα των Μονάδων.

Η εξασφάλιση των δαπανών λειτουργίας απαιτεί περαιτέρω μελέτη, αλλά σε μεγάλο βαθμό θα καλυφθεί από ήδη υπάρχοντες πόρους και την μετακύληση τους προς τη νέα δομή.

Το ΕΣΥ βρίσκεται υπό συνεχή πίεση, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Η κρίση έχει αναγκάσει πολλούς πολίτες να στραφούν προς τις υπηρεσίες του, και οι υπάρχουσες δομές, τα Νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας, και οι μονάδες του ΠΕΔΥ πιέζονται και αδυνατούν να συνεχίσουν να παρέχουν τις ίδιες υπηρεσίες χωρίς μια αναθεώρηση των δομών και των λειτουργιών τους.

Το Υπουργείο Υγείας θα προχωρήσει σε καινοτόμες πράξεις που θα έχουν στόχο την άμεση και καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη, αλλά και την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών εργασίας για τους επαγγελματίες υγείας που υπηρετούν σε αυτές.

Κυρίες και κύριοι,

Ευελπιστώ οι εργασίες της επιστημονικής ημερίδας που διοργάνωσε η 3Η Υγειονομική Περιφέρεια να είναι γόνιμες και ουσιαστικές και προ παντός να καταλήξουν σε καίρια συμπεράσματα ως προς την αναβάθμιση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.

Ως γιατρός, αντιλαμβάνομαι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι συνάδελφοί μου καθώς και όλοι οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας.

Ως Υπουργός, θα επιδιώξω να έχω το δικό μου λόγο και ρόλο στη συγκρότηση και διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής για την υγεία.

Πεποίθησή μου είναι, ότι με τη συνδρομή όλων μπορούμε να κάνουμε πολλά σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία.

Όμως, βασική προϋπόθεση είναι να αποδεσμευτούμε από τις συντεχνιακές αντιλήψεις και τις πελατειακές πολιτικές.

Αν δουλέψουμε με σωστό σχέδιο και μέθοδο μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τις μεγάλες τομές στην υγεία που έχει ζωτική ανάγκη η χώρα και η κοινωνία μας.