Σας βλέπω στην τηλεόραση, σε φωτογραφίες και μου σηκώνετε η τρίχα ένα ρίγος διατρέχει όλο μου το είναι, θά ήθελα να ήμουνα μαζί σας να νοιώσω ότι νοιώθετε να νοιώσω επιτέλους γιατρός με όλη την σημασία της λέξεως.
Να νοιώσω τι νοιώθετε όταν σηκώνετε στον αέρα απεγνωσμένα άψυχα, διαμελισμένα καρβουνιασμένα, παιδάκια θύματα του στρατού που κατά τον πρέσβη του Ισραήλ στην Αμερική πρέπει να του απονεμηθεί το Nobel ειρήνης για την αυτοσυγκράτηση του.
Να νοιώσω ότι νοιώθετε στις συνεχείς 24ωρες εφημερίες σας
Να νοιώσω ότι νοιώθετε δουλεύοντας απλήρωτοι μήνες
Να νοιώσω ότι νοιώθετε να δουλεύεται χωρίς αναλώσιμα, χωρίς ειδικευμένο προσωπικό, χωρίς διοικητικό προσωπικό, χωρίς φακελάκια, χωρίς προμήθειες χωρίς bonus, χωρίς υπερσυνταγογράφηση, χωρίς να νοιάζεσθε πως πήρε ο συνάδελφος σας το πτυχίο του, και σε ποιά χώρα το πήρε
Να νοιώσω ότι νοιώθετε όταν με τα ρούχα του χειρουργείου προσεύχεσθε στον θεό, σας, να σας δώσει δύναμη και να συγχωρέσει αυτούς που «ου γαρ οίδασι τι ποιούσει» για μια ακόμα φορά.
Να νοιώσω ότι νοιώθετε όταν χειρουργείτε και το νοσοκομείο σου να βομβαρδίζετε και οι θάλαμοι να γίνονται ερείπια.
Να νοιώσω τι νοιώθετε όταν την ώρα της δουλειάς σας τραυματίζεστε από οβίδες, θύματα παράπλευρων απωλειών η μήπως όχι.
Να νοιώσω τι νοιώθετε όταν χειρουργείτε με το φώς του κινητού σας και με λάμπες πετρελαίου
Να νοιώσω ότι νοιώθετε ζώντας στις φλόγες του πολέμου προσπαθώντας να σώσετε ζωές
Είστε αγωνιστές, είστε, οι νικητές
Μας δείχνετε τον δρόμο.
Έχετε το Σεβασμό των συναδέλφους σας από όλον τον κόσμο.
Παπασταματάκης Γεώργιος
Χειρουργός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου