Τρίτη 24 Μάιος 2016
Της Δήμητρας Ευθυμιάδου
Ένα είναι βέβαιον: ζούμε την εποχή όχι μόνο της κρίσης στην τσέπη μας, αλλά και της κρίσης των ηθικών αξιών. Άλλωστε σε ποια χώρα θα γίνονταν όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα και δε θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν.
Στη χώρα μας όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όχι επειδή κυβερνά η Αριστερά. Τα ίδια ισχύουν άλλωστε όλα τα χρόνια του μνημονίου. Τα αρνητικά σημάδια είχαν διαφανεί τόσο επί ΝΔ όσο και επί ΠΑΣΟΚ.
Ο συνδικαλισμός περνά ίσως τη μεγαλύτερη κρίση όλων των εποχών. Σε μια χώρα όπου παραδοσιακά βγαίναμε στους δρόμους για …ψύλλου πήδημα, σήμερα οι… επαγγελματίες συνδικαλιστές και της Υγείας, δεν κατορθώνουν να ξεσηκώσουν σχεδόν κανέναν από τον καναπέ του.
Όχι τυχαία βέβαια. Ο …κυβερνητικός συνδικαλισμός που ασκείται από διάφορους τα τελευταία χρόνια, έχει απαξιώσει πλήρως την έννοια του συνδικαλισμού. Και για του λόγου του αληθές, το μόνο όπλο που φαίνεται πως έχει απομείνει στον ιατρικό κόσμο είναι η δύναμη της ψήφου του. Πρόσφατο παράδειγμα η«αποκαθήλωση» από το θρόνο του, μεγάλου συνδικαλιστή στο χώρο των νοσοκομειακών ιατρών.
Φυσικά υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις τόσο από το δημόσιο όσο και από τον ιδιωτικό τομέα.
Συνδικαλιστές που τιμούν την ιατρική ποδιά τους και δεν κοιτούν πολιτικές σκοπιμότητες, δικά τους συμφέροντα ή άλλα οφέλη, παρά μόνο το συνολικό καλό των συναδέλφων τους. Και οι ίδιοι δίνουν μάχη γι’ αυτό.
Όμως φαίνεται ότι ο κυβερνητικός συνδικαλισμός απεδείχθη πιο ισχυρός και επηρέασε τις συνειδήσεις του ιατρικού σώματος, που πλέον δύσκολα κινητοποιείται μαζικά.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι γιατροί ζουν το …σύνδρομο της Στοκχόλμης, αφού σχεδόν δέχονται αμαχητί –με ελάχιστες εξαιρέσεις επαναλαμβάνω- δέχονται τα όσα δεινά φέρνουν τα μνημόνια και η κρίση.
Όμως το χειρότερο όλων είναι πως η εκάστοτε κυβέρνηση περνά με ευκολία ότι μέτρα θέλει ή επιβάλει η τρόικα στο χώρο της Υγείας, αφού γνωρίζει ότι δε θα …κουνηθεί φύλλο.
Οι όποιες προσπάθειες τόσο των νοσοκομείων γιατρών όσο και των ιδιωτών, συνήθως δεν κάνουν τις καρέκλες των υπουργών να τρίζουν. Υποσυνείδητα οι γιατροί γνωρίζουν ότι όλα θα ψηφιστούν. Δείγμα ενδεχομένως της απόλυτης απαξίωσης που έχει επιφέρει ο …κυβερνητικός συνδικαλισμός, από όποιο κόμμα κι αν προέρχεται.
Το γεγονός αυτό στηλιτεύουν και οι ίδιοι οι γιατροί σε κατ’ ιδίαν βέβαια συζητήσεις τους, χωρίς μεμονωμένα να μπορούν να αντιδράσουν. Από το πιο μικρό και απομακρυσμένο Κέντρο Υγείας και Περιφερειακό Ιατρείο, μέχρι τα μεγάλα νοσοκομεία αλλά και τις ιδιωτικές δομές, οι γιατροί είναι απογοητευμένοι τα τελευταία χρόνια για την ηθική εξαθλίωση ενός συνδικαλιστικού κινήματος που κάποτε …έβγαζε φωτιές!
Βέβαια αντίστοιχη απαξίωση ζουν τα συνδικαλιστικά όργανα στα περισσότερα επαγγέλματα. Ίσως καθόλου τυχαίο.
Σημεία των καιρών…
ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ, ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφή