Editorial: Η εσκεμμένη πολιτική και επικοινωνιακή ανικανότητα του υπ.Υγείας

Της Δήμητρας Ευθυμιάδου - Ηealth Report.gr

Πριν μερικά χρόνια, άκουγα τη γιαγιά μου να αποκαλεί «ακοινώνητο» όποιον στο χωριό ήταν αμίλητος, συνήθως συνοφρυωμένος χωρίς αιτία ή και αγέλαστος.

Κάπως έτσι, ακοινώνητοι είναι και οι ένοικοι του υπουργείου Υγείας στην οδό Αριστοτέλους.

Ως σύγχρονοι… Σπαρτακιστές θεωρούν ότι βρίσκονται σε επανάσταση και οφείλουν να πολεμήσουν τον εχθρό μέσα στη χώρα. Ποιος είναι ο σύγχρονος εχθρός κατά τα στελέχη του υπουργείου Υγείας; Οποιοσδήποτε φέρει διαφορετική άποψη από τη δική τους, αλλά ακόμη και όσοι διεκδικούν μια καλύτερη μέρα στον τομέα της Υγείας.

Είναι αυτοί που …σκάβουν το λάκκο στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι κάνουν τόσες προσπάθειες για να αναβιώσει το δημόσιο σύστημα υγείας.

Έτσι το Κρητικό «δίδυμο» στην Αριστοτέλους, που ζει υπό μία αναγκαστική συγκατοίκηση ιδιότυπου πολιτικού συμβιβασμού, βιώνει το δικό του παραλήρημα αντιπάθειας και μίσους.

Συναισθημάτων, δηλαδή, που ανάγονται στην εμμονική συναίσθηση ότι όλοι, μα όλοι οι άλλοι, εκπροσωπούν και εξυπηρετούν ποικίλα συμφέροντα. Άρα αυτοί a priori εκλαμβάνονται ως εχθροί. Όχι του έθνους αλλά του κόμματος.

Βέβαια η αλήθεια για την εμμονική, αναιτιολόγητη και …ακοινώνητη αυτή συμπεριφορά τους απέχει παρασάγγας από την αλήθεια.

Και αυτό διότι η πολιτική και επικοινωνιακή αναπηρία που εμφανίζει η ηγεσία του υπουργείου Υγείας, αποτελεί ξεκάθαρα πια μια εσκεμμένη τακτική.

Μια τακτική ώστε να μπορεί να επιχειρηματολογεί ότι όλοι την πολεμούν. Όλοι είναι εναντίον της.

Για την εργασιακή …αναπηρία που παρουσιάζει τα τελευταία 2,5 χρόνια που κατέχει την εξουσία, ουδείς λόγος.

Άλλωστε μέσα σε 2,5 χρόνια ο υπουργός Υγείας μετά βίας κατάφερε να συντάξει και να προωθήσει δύο νομοσχέδια, τα οποία μάλιστα δεν έχουν ακόμη υλοποιηθεί στην πράξη.

Εξαιρούνται βέβαια οι τροπολογίες της τελευταίας στιγμής που μπαίνουν εμβόλιμες σε νομοσχέδια άλλων υπουργείων και συνήθως επιβάλλονται από τα μνημόνια που θα έσκιζαν οι κυβερνώντες.

Όμως ακόμη και γι αυτές τις ελάχιστες αλλαγές που έχουν επιβάλει, άποψη από τους ενδιαφερόμενους ή ειδικούς ανεξάρτητους, δεν έλαβαν ποτέ επί της ουσίας.

Υποκρίνονται ότι δημοσιοποιούν τα νομοσχέδια στην πλατφόρμα της «ανοικτής διακυβέρνησης», αλλά νόημα δεν υπάρχει αφού καμία άποψη δε λαμβάνεται τελικά υπ όψιν. Εκτός βέβαια αν προέρχεται από «δικούς μας» συνδικαλιστές που ούτως ή άλλως δεν έχουν διαφορετική γνώμη.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όποιος τολμήσει και εκφράσει άλλη άποψη μπροστά στον Μέγα υπουργό των κλειστών πορτών και της εσκεμμένης επικοινωνιακής αναπηρίας, θα λάβει άμεσα και χωρίς περιστροφές τα ιοβόλα βέλη του.

Κάπως έτσι εδραιώνεται όμως το μπούλινγκ σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.

Οι φορείς χάνουν το νόημα ύπαρξή τους, καθώς και να χτυπούν τις πόρτες για να συνομιλήσουν με τον υπουργό, εκείνος δεν τις ανοίγει σχεδόν ποτέ. Συνεπώς μένουν με το ηθικό μπούλινγκ, απογοητευμένοι από την εξουσία και χωρίς να μπορούν να πράξουν το οτιδήποτε.

Από την άλλη και οι δημοσιογράφοι στο μεγαλύτερο τους μέρος, χάνουν και εκείνοι το ρόλο τους. Φοβούμενοι το μπούλινγκ και το τι μπορούν να …ακούσουν αν αποκαλύψουν τα ασυμμάζευτα, περιορίζονται στη αναπαραγωγή Δελτίων Τύπου και όχι στον έλεγχο της εξουσίας ως οφείλουν.

Άλλωστε με τη συγκεκριμένη ηγεσία του υπουργείου Υγείας είναι «ένοχες» ακόμη και οι ερωτήσεις. Ερωτήσεις που όταν δεν συμφέρουν, ταυτίζονται με τον πολιτικό αντίπαλο και όχι μόνο.

Πρόσφατα μάλιστα, σε μία από τις ελάχιστες Συνεντεύξεις Τύπου που έδωσε ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός (περίπου 3 σε 2,5 χρόνια), ακούστηκε να λέει απευθυνόμενος σε δημοσιογράφο που είχε υποβάλει ερώτημα: «Αφήστε να ρωτήσει και κάτι η ΝΔ…».

Η έκφραση αυτή, όσο αθώα κι αν ακούγεται, περιλαμβάνει όλη την νοοτροπία του σύγχρονου απολυταρχισμού που επιχειρούν να επιβάλουν στην οδό Αριστοτέλους, άνθρωποι που δεν έχουν να επιδείξουν κανένα ουσιαστικό έργο τόσο στην πολιτική τους πορεία όσο και στον εργασιακό του βίο.

Αλλά είπαμε, με 4ο μνημόνιο…άλλες εποχές άλλα ήθη.