Το δευτερογενές σκάνδαλο

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ - kathimerini.gr

Μαζί με το μεγάλο σκάνδαλο της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης –που δεν ερευνά ούτε η σημερινή Βουλή– ξετυλίγεται μπροστά μας ένα άλλο πολύ πιο επικίνδυνο. Είναι το σκάνδαλο της φθοράς των θεσμών και της καταπάτησης κάθε έννοιας δικαίου. Με δηλώσεις, πράξεις και παραλείψεις το, κατά Βαρουφάκη, αριστερό τσούρμο δεν σπιλώνει απλώς ανθρώπους. Σπιλώνει την ίδια τη Δημοκρατία.

Οι πολλές παρατυπίες στην υπόθεση που έφτασε στη Βουλή κάνουν τον κυβερνητικό βούρκο πιο σκοτεινό, πιο επίφοβο. Από τον αναπλ. υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος εκ του νόμου δεν πρέπει να γνωρίζει την υπόθεση, αλλά μιλάει συχνά με την αρμόδια εισαγγελέα και αποφαίνεται ότι είναι το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους», μέχρι τη «θεσμικά ανεπίτρεπτη» παρέμβαση της προϊσταμένης του Νομικού Γραφείου του πρωθυπουργού (όπως λέει η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων) και μέχρι την εκ των υστέρων προστασία των ανώνυμων μαρτύρων (όταν η δικογραφία πήγε στη Βουλή), όλα δείχνουν μια άτεχνη συνωμοσία για αμαύρωση των πολιτικών αντιπάλων και μαζί με αυτούς κάποιους που απλώς τους παίρνει η μπάλα.

Το χειρότερο όλων είναι ο πάτος, στον οποίο αυτή η Αριστερά σέρνει τη χώρα. Το δεύτερο χειρότερο είναι ότι προσπαθεί να αναστήσει το δόγμα ότι η χρεοκοπία της χώρας οφείλεται απλώς σε «λαδώματα» ορισμένων πολιτικών και όχι σε κάποιες πολιτικές που ασκήθηκαν, προς όφελος δήθεν του λαού με στόχο την επανεκλογή των κυβερνώντων και –γιατί όχι;– να μην ασχολείται ουδείς με πιθανά «λαδώματα». Ακούσαμε για παράδειγμα τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Σία Αναγνωστοπούλου να λέει ότι τρεις ήταν οι πυλώνες της ελληνικής χρεοκοπίας: οι δαπάνες για φάρμακα, για κατασκευές και για τα εξοπλιστικά. Και το ασφαλιστικό σύστημα; Τα 120 δισ. με τα οποία ο κρατικός προϋπολογισμός χρηματοδότησε τα Ταμεία την περίοδο 2001-2009, δεν συνετέλεσαν στη χρεοκοπία;

Μην παρεξηγηθούμε: Και διαπλοκή υπήρξε και διαφθορά. Αλλά τα πολλά που έφαγαν οι λίγοι ήταν λιγότερα από τα λίγα που έφαγαν οι πολλοί. Να συμφωνήσουμε ότι το πολιτικό σύστημα μοίραζε από λίγα σε πολλούς για να μπορούν να τρώνε ανεμπόδιστα τα πολλά οι λίγοι; Ας το συμφωνήσουμε με πολλούς αστερίσκους. Στη χρεοκοπία, όμως, μετράει η τελική σούμα. Ακόμη κι αν με ένα μαγικό τρόπο επέστρεφαν οι μίζες στα δημόσια ταμεία, η χώρα θα ήταν πάλι σε καθεστώς χρεοκοπίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν όσοι έβαλαν βαθιά το δάχτυλο στο μέλι. Οχι όμως με κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων, όπως γίνεται με την υπόθεση Novartis, ούτε αποσιωπώντας τα πραγματικά αίτια της χρεοκοπίας. Γι’ αυτό ξαναρωτάμε: με το πραγματικό σκάνδαλο της εκρηκτικής αύξησης της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης την περίοδο 2004-2009 θα ασχοληθεί κανείς;