Νεότερα επιστημονικά δεδομένα για τον διαβήτη

Θα παρουσιαστούν στο πλαίσιο του 17ου Πανελληνίου Διαβητολογικού Συνεδρίου της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας.

Τα νεότερα επιστημονικά δεδομένα με την κλινική πρακτική σε μία προσπάθεια να καλυφθεί όλο το φάσμα της παθοφυσιολογίας, της πρόληψης, της θεραπείας και της παρακολούθησης του ΣΔ και των επιπλοκών του, πρόκειται να παρουσιαστούν στο πλαίσιο του 17ου Πανελληνίου Διαβητολογικού Συνεδρίου της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας που θα πραγματοποιηθεί στις 13-16 Μαρτίου στην Αθήνa. 

IATRONET.GR

Όπως ανέφερε ο πρόεδρος της ΕΔΕ στο Iatronet, κ. Γ. Δημητριάδης, στο πλαίσιο του Συνεδρίου θα παρουσιαστούν οι επικαιροποιημένες οδηγίες της ΕΔΕ για το 2019 με βάση την Διεθνή βιβλιογραφία, προσαρμοσμένες στην ελληνική πραγματικότητα. Σήμερα, όπως ο ίδιος μας είπε, οι διαγνωσμένοι διαβητικοί φθάνουν το 1 εκατ. άτομα, ενώ αν προσμετρηθούν και οι αδιάγνωστοι τότε τα άτομα που νοσούν εκτιμάται ότι ανέρχονται συνολικά στο 1,3 εκατ. άτομα. Γεγονός που σημαίνει ότι οι διαβητικοί είναι πάνω από το 10% του ελληνικού πληθυσμού. 

Αναφερόμενος, ειδικότερα, στη νόσο τόνισε ότι είναι εξαιρετικά περίπλοκη και απαιτεί πρόληψη, θεραπεία και παρακολούθηση. Αποτελεί ένα από τα συχνότερα αίτια καρδιακής νόσου, αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου, απώλειας όρασης, νεφρικής ανεπάρκειας και ακρωτηριασμού κάτω άκρων. 

Ο ρυθμισμένος ασθενής με διαβήτη χωρίς επιπλοκές και συννοσηρότητες, στοιχίζει περίπου 1.600 ευρώ ετησίως. Το αντίστοιχο κόστος για τον αρρύθμιστο ασθενή ανέρχεται στα 3.000 ευρώ και αυξάνεται ανάλογα με τις επιπλοκές που εμφανίζονται. 

Στο μεταξύ, κατά 274 εκατ. σε όλο τον κόσμο αυξήθηκε το σύνολο των ατόμων με ΣΔ τύπου 2 από το 2000 έως το 2017. Αυτά είναι τα πιο πρόσφατα στοιχεία από την Διεθνή Ομοσπονδία Διαβήτη, σύμφωνα με την οποία τα άτομα πλέον που νοσούν από ΣΔ τύπου 2 φθάνουν συνολικά στον κόσμο τα 425 εκατ. άτομα. Γεγονός που επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό που αποδίδεται στη νόσο ως μάστιγα της εποχής μας, με συνεχώς αυξανόμενη τάση σε όλες τις χώρες του κόσμου. 

Στην αύξηση αυτή έχει συμβάλει σημαντικά ο σύγχρονος τρόπος ζωής με την παχυσαρκία, την έλλειψη άσκησης και το στρες. Σε μία πρόσφατη όμως δημοσίευση στο περιοδικό «Lancet» τον Ιούνιο του 2018, η οποία εξέτασε τον σχετικό κίνδυνο και τις αιτίες θανάτου τα τελευταία 20 χρόνια στις ΗΠΑ, απεδείχθη ότι, παρά την αύξηση του ΣΔτ2 ο οποίος τριπλασιάσθηκε, δεν παρατηρήθηκε ανάλογη αύξηση των θανάτων οι οποίοι οφείλονταν στον ΣΔτ2 λόγω μείωσης κυρίως των καρδιαγγειακών επιπλοκών (εμφράγματα και εγκεφαλικά επεισόδια).

Αυτό είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό και οφείλεται στις εξελίξεις στην πρόληψη και θεραπεία της νόσου, οι οποίες είναι πραγματικά ραγδαίες και στοχευμένες τα τελευταία χρόνια. Εκτός από τη θεραπεία της υπεργλυκαιμίας, σημαντικότατα βήματα έχουν γίνει και στη θεραπεία της υπέρτασης και της δυσλιπιδαιμίας, οι οποίες κατά κανόνα συνοδεύουν τον ΣΔτ2 και συνεισφέρουν σημαντικά στην ανάπτυξη επιπλοκών κυρίως από την καρδιά και τα 

αγγεία. 

Με τη δημοσίευση των νέων κατευθυντήριων οδηγιών της Αμερικανικής και της Ευρωπαϊκής Διαβητολογικής Εταιρείας (ADA/ΕASD) τον Οκτώβριο 2018 γίνεται για πρώτη φορά σαφής εξατομίκευση των θεραπευτικών χειρισμών στον ΣΔ, με προτάσεις για συγκεκριμένους συνδυασμούς φαρμάκων ανάλογα με την κάθε περίπτωση.

Είναι πλέον σαφές ότι ο ΣΔ είναι πολύπλοκο συστηματικό νόσημα και δεν αφορά μόνο τη διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης αλλά το σύνολο του κυτταρικού μεταβολισμού σε όλους ανεξαιρέτως τους ιστούς.

Στην πορεία εξέλιξης της νόσου δημιουργούνται συννοσηρότητες από όλα τα συστήματα (καρδιαγγειακό, νευρικό, πεπτικό, νεφρούς, δέρμα, ακόμα και από την ψυχική σφαίρα) ως αποτέλεσμα της χρόνιας υπεργλυκαιμίας-δυσλιπιδαιμίας και των χρόνιων επιπλοκών, γεγονός το οποίο καθιστά επιβεβλημένη την άριστη μεταβολική ρύθμιση σε όλες τις παραμέτρους. Στην επίτευξη αυτού του στόχου έχει συμβάλει αποφασιστικά η κυκλοφορία πρωτοπόρων φαρμάκων (νέες βασικές ινσουλίνες, αναστολείς SGLT2, αγωνιστές GLP-1 υποδοχέων), οι συνδυασμοί των οποίων προσφέρουν ευελιξία και αποτελεσματικότητα στις θεραπευτικές επιλογές.

Από την άλλη μεριά, η έκρηξη στον τομέα της τεχνολογίας τα τελευταία χρόνια και η εφαρμογή της στο πεδίο του ΣΔ (αντλίες ινσουλίνης νέας γενιάς, τεχνητό πάγκρεας, σύγχρονες συσκευές αυτομέτρησης της γλυκόζης στο αίμα, συσκευές συνεχούς καταγραφής) έχουν αυξήσει τις δυνατότητες εντατικοποίησης της ρύθμισης.