Γράμματα από το νοσοκομείο: Η «γαλέρα» γιατρών και νοσοκόμων που δεν πρέπει να ξεχνάμε

Εξι χρόνια η σχολή, ένα το αγροτικό, μετά η ειδικότητα. Σύμφωνα με την ΕΕ, ο γιατρός οφείλει μα εργάζεται 60 ώρες την εβδομάδα ΣΠΑΣΤΌ ωράριο. Με ρεπό.

Οι ασθενείς είμαστε πλάσματα εγωιστικά. Ξεχνάμε πως κινείται γύρω μας κι άλλος κόσμος. Ακόμα κι αυτός που μας θεραπεύει. Με αυταπάρνηση, μισθούς αστείους και κακά εργασιακά δικαιώματα. Μιλάμε για γαλέρα.

In.gr

Έχουμε εξαιρετικά επιστημονικά μυαλά στα νοσοκομεία μας. Παιδιά που αφιερώνουν την ζωή τους. Παιδεία δεν έχουμε. Λιγότερη γραφειοκρατία δεν έχουμε. Σωστή οργάνωση δεν έχουμε.

Οχι, μην πείτε ότι στας Ευρώπας λειτουργούν όλα άψογα, αυτά είναι φενάκη. Ακολουθούν συχνότερα, όμως, βασικές κοινοτικές οδηγίες της ΕΕ.

Η ζωή του ειδικευμένου γιατρού

Εξι χρόνια η σχολή, ένα το αγροτικό, μετά η ειδικότητα. Σύμφωνα με την ΕΕ, ο γιατρός οφείλει μα εργάζεται 60 ώρες την εβδομάδα ΣΠΑΣΤΌ ωράριο. Με ρεπό.

Στα ελληνικά νοσοκομεία ζούμε άλλες πραγματικότητες. 75 ώρες σερί εφημερία (!!!!), μήνες δύο χωρίς ρεπό, άδειες απλήρωτες που δεν χορηγούνται. Τα παιδιά δουλεύουν για σχεδόν 3,50 ευρώ την ώρα. Υπάγονται σε δύο ταμεία, σε ένα, δηλαδή, θολό συνδικαλιστικό πλαίσιο (ΤΣΑΫ και ΙΚΑ). Καλούνται να καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους και στα δύο, φυσικά….

Ενδιάμεσα, τρέχουν πάνω – κάτω. Κι αν μετά το 75ωρο «κουνουπιδιάσει» το μορφωμένο τους κεφάλι και κάνουν κάποιο ιατρικό λάθος…. ξέρετε, ε. Την πάτησαν.

Κι η ειδικότητα κάποτε τελειώνει. Μετά τα 30. Και μένουν άνεργοι. Άνεργοι με την ελπίδα να ανοίξει θέση ιατρού σε νοσοκομείο, να κάνουν ιατρείο, να βρουν μαύρα λεφτά σε κανένα αγώνα ποδοσφαιρικό ως ιατροί….

Γιατρός της Νευρολογικής πήρε ρεπό για να καταφέρει να πάει στον γάμο της. Σας ακούγονται περίεργα; Η αίγλη του γιατρού τελικά περιορίζεται στο φαντασιακό μας. Τα παιδιά εξοντώνονται. Ο νευρολόγος πάει να κάνει λάντζα στην Παθολογική, ενώ έχει να κουράρει 3 διαφορετικά ιατρικά περιστατικά της κλινικής του: Τι σχέση έχει η σκλήρυνση, η επιληψία και το ανεύρυσμα; Και πώς να τα μελετήσει άλα αυτά ο γιατρός – Βέγγος, ώστε να είναι ένας γιατρός αν μη τι άλλο στις σωστές επάλξεις;

Παραϊατρικές… υποχρεώσεις

Στην Ελλάδα, αν είσαι πολίτης της ΕΕ ή έλληνας υπήκοος, έχεις ΑΜΚΑ. Αρα δεν πληρώνεις. Πράγμα σπουδαίο, διότι, όπως έχουμε πει ξανά, μην ξεχνούμε ποτέ πως η ασθένεια δεν χτυπάει μόνο σπανίως και μόνο τους αδύναμους.

Εχουμε, λοιπόν και περιστατικά χωρίς ΑΜΚΑ. (Είδατε; «έχουμε». Ιατροί, νοσηλευτές, ασθενείς… Οι μικρές μας οικογένειες). Ενας πρόσφυγας από αφρικανική χώρα με υπέρταση, λένε στην γιατρό να τον στείλει πίσω. Πώς; Δεν είναι ΥΠΕΞ και δε ρισκάρει τον θάνατο του ανθρώπου.

Δυο περιπτώσεις εκ της Βαλκανικής, χωρίς ΑΜΚΑ. Κι έρχεται ο δύσμοιρος γιατρός να πρέπει να συνεννοηθεί με τον πρόξενο της άλλης χώρας, ώστε να καλύψει τα έξοδα του ασθενούς, να κάνει το μεταφραστή, να σωθεί κι ο άνθρωπος μη γυρίσει πίσω νεκρός.

Στο διπλανό δωμάτιο είναι ένα παιδί που χάνεται. Από άλλη χώρα. Δεν έχει ασφάλεια. Πνίγηκε στη θάλασσα. Προσπαθούν να το σώσουν μέσω… Προξενείου. Οι γιατροι παλεύουν να το κρατήσουν εδώ. Και κάνουν τους διπλωμάτες.

Τις προάλλες, ζήτησαν από γιατρό να κάνει λιγότερες εξετάσεις σε γυναίκα Ρομά, χωρίς ασφάλιση, για να μην χρεωθεί το κράτος έξτρα εξετάσεις. Αρνήθηκε, είναι εγκληματικό αυτό το αίτημα. Είμαστε αναλώσιμοι. Οι ασθενείς, οι γιατροί… Παλεύουν να μας σώσουν απέναντι στην γραφειοκρατία.

Νοσηλευτές

Εφημερίες το καλοκαίρι σημαίνει κανένας ύπνος. Κι αν ο γιατρός διατηρεί το δικαίωμα να μη ξεσκατίζει τον ηλικιωμένο ασθενή, ο νοσηλευτής δεν το έχει.

Ακούει τα χειρότερα, πληρώνεται τα λιγότερα, δουλεύει σαν τρελός. «Φύγε, μωρή». Πόσες φορές το έχω ακούσει από διπλανά δωμάτια (με άνοια ή παλιοχαρακτήρα). Καταφτάνουν παρατημένοι ασθενείς που τους βρίσκουν οι νοσηλευτές γηροκομεία !

Και νοσηλευτές εγκλωβισμένοι στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κάποιοι πρόλαβαν να τελειώσουν ΤΕΙ, κάποιοι έμπλεξαν στις αλλαγές του εκπαιδευτικού συστήματος. Ακόμα λιγότερα δικαιώματα, ίδιες υποχρεώσεις, χειρότεροι οι ασθενείς απέναντί τους.

Ο ασθενής

Κι εμείς… Εμείς. Εμείς, που μερικές φορές δεν είμαστε καν το επίκεντρο του εαυτού μας, πολλώ δε μάλλον του κόσμου ολου. Εμείς, που στα εξωτερικά ιατρεία είμαστε η επιληπτική κρίση, το παράλυτο πόδι, η αρχή εγκεφαλικού κι η… ζαλάδα. Κι η ζαλάδα βρίζει που δεν είναι προτεραιότητα.

Πόσες νύχτες τέτοιες ανάμεσα σε ουρλιαχτά πόνου, να έρχονται σοβαρά περιστατικά και να βρίζουν τη δημόσια υγεία συνοδοί ασθενών επειδή… άργησαν να τους κλείσουν τον ορό!

Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, σκας και το βουλώνεις. Ιεραρχείς προτεραιότητες. Δεν είσαι πάντα μία τέτοια.

Δυστυχώς, δεν το αντιλαμβανόμαστε. Είμαστε κι εκδικητικοί. Λέμε «με τους φόρους μου θεραπεύεσαι». Κι ας μην θεραπευτείς.

Στο διά ταύτα

Το νοσοκομείο θα έπρεπε να είναι μια καλοκουρδισμένη κυψέλη. Να λειτουργεί οργανωμένα σα… καλοκουρδισμενη κυψέλη, οκ. Οι ΤΟΜΥ δε λειτούργησαν. Πχ, στις μεγάλες πόλεις, που δεν έχουν την εμπειρία του ιατρικού κέντρου, θα πάνε για ράμματα στα επείγοντα. Μπλοκάρει η κυψέλη.

Εξοντώνονται οι γιατροί κι οι νοσηλευτές. Καταρρέει η κυψέλη.

Και τώρα θέλουν να φέρουν μάνατζερ στα νοσοκομεία. Ενα στάδιο ιδιωτικοποίησης. Που θα ελέγχουν ποιοι θα πληρώνουν και ποιοι όχι. Ποιοι θα έχουν όλες τις εξετάσεις. Ποιοι οχι. Ποσο θα πληρώνονται οι ακτινολογικές. Πώς θα κατανεμηθούν, ας πούμε, έξτρα ιατρικό ή νοσηλευτικό προσωπικό, όταν βγαίνουν στην ανεργία οι 30αρηδες; Το διαφορά θα κάνει;

Θυμάμαι μία περίπτωση να ουρλιάζει ότι χρειάζεται ένα πανάκριβο μηχάνημα για να μπορεί να ζήσει ο μπαμπάς της. Το απαιτούσε, και καλά έκανε, από το δημόσιο νοσοκομείο. Και το πήρε.

Μόνο που λίγο καιρό πριν ούρλιαζε ότι από τους φόρους της πληρώνονται οι νοσηλείες των… ξένων.

Οι άτρωτοι δεν υπάρχουν ούτε στους λαϊκούς μύθους. Ο Διγενής, ο Ηρακλής, ο Ιάσονας, όλοι πέθαναν.

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το δημόσιο νοσοκομείο αφορά τους λίγους, στους οποίους εσύ δε συμπεριλαμβάνεσαι; Εδω δεν την γλιτώνουν ούτε καν οι ήρωες