Ωραίο ακούγεται ως πολιτικό σύνθημα το «πάγωμα τιμών φαρμάκων», που αποφάσισε η κυβέρνηση. Όμως, ως οριζόντιο μέτρο είναι ισοπεδωτικό και – εκτός των άλλων – μπορεί να οδηγήσει σε νέες ελλείψεις φαρμάκων και σε μεγαλύτερη επιβάρυνση του δημοσίου.
Ο Βασίλης Κικίλιας και η κυβέρνηση ισχυρίζονται ότι με το πάγωμα διασφαλίζεται το δημόσιο συμφέρον, ενώ με τον νόμο που είχε περάσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέπονταν αυξήσεις έως και 10%. Ακόμη, λέει ότι προστατεύονται οι ασθενείς, εφόσον δεν θα χρειαστεί να πληρώσουν περισσότερο για τη συμμετοχή τους στη φαρμακευτική δαπάνη.
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται να έχουν δίκιο. Όμως, πρόκειται για επικοινωνιακή φενάκη. Επί της ουσίας, δεν μπορούσαν να έχουν περισσότερο άδικο. Το πρόβλημα της φαρμακευτικής δαπάνης δεν σχετίζεται τόσο με το αν αυξάνονται ή όχι, οι τιμές των φαρμάκων. Αλλά κυρίως με το ποια φάρμακα συνταγογραφούν οι γιατροί.
Διότι ποιο το νόημα να κρατάς πεισματικά χαμηλά τις τιμές, όταν οι γιατροί προτιμούν τα ακριβότερα; Θα είχε πράγματι σημασία να ελέγχεις αυστηρά τις τιμές, αν μπορείς με κίνητρα ή αντικίνητρα, να ελέγξεις τη συνταγογράφηση και να τη στρέψεις στα φθηνότερα σκευάσματα.
Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι το φάρμακο Α χρειάζεται να αυξηθεί κατά 5%, αλλά με το νέο νόμο, αυτό απαγορεύεται. Το φάρμακο είτε αποσύρεται από την ελληνική αγορά είτε θα υπάρξουν ελλείψεις γιατί θα εξαχθεί νόμιμα σε άλλες χώρες (παράλληλες εξαγωγές), όπου έχει υψηλότερη τιμή και άρα μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους για φαρμακαποθήκες και φαρμακοποιούς.
Αν το φάρμακο αποσυρθεί, τότε υπάρχουν δύο ενδεχόμενα:
Αν το φάρμακο είναι μοναδικό, τότε η χώρα θα υποχρεωθεί να το εισάγει από το εξωτερικό μέσω ΙΦΕΤ σε λιανική τιμή, κατά πολύ ακριβότερη από την ισχύουσα τιμή συν 5%, που ήταν αρκετή για να μείνει το φάρμακο στη χώρα. Έτσι, θα ζημιωθεί το δημόσιο και η χώρα.
Αν υπάρχει άλλο φάρμακο ή φάρμακα, που κάνουν περίπου την ίδια δουλειά, αλλά είναι ακριβότερα, τότε η ζήτηση προφανώς θα στραφεί σε αυτά. Έτσι, πάλι θα ζημιωθεί το δημόσιο και η χώρα.
Αν έχουμε ελλείψεις, τότε και πάλι η ζήτηση θα στραφεί σε άλλα παρόμοια και ακριβότερα. Σε όλες τις περιπτώσεις, που το Κράτος θα διατηρήσει παράλογα χαμηλή την τιμή ενός φαρμάκου, τότε αυτό θα οδηγήσει σε απρόβλεπτες συνέπειες και τελικά σε μεγαλύτερη οικονομική επιβάρυνση του δημοσίου και ταλαιπωρία των ασθενών.
Τέτοιες περιπτώσεις έχουν υπάρξει δεκάδες τα τελευταία 15 χρόνια και είναι ένας ακόμη λόγος που εκτοξεύτηκαν οι δαπάνες της χώρας για φάρμακα. Και δυστυχώς, το ελληνικό κράτος στενόμυαλα αρνήθηκε μικρές αυξήσεις σε χρήσιμα σκευάσματα, υπό το φόβο μην και κατηγορηθούν οι πολιτικοί ότι δίνουν μεγάλες αυξήσεις στα φάρμακα. Δηλαδή, οι πολιτικοί μας έχουν αποδειχθεί «ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στ’ αλεύρι»…
Το «πάγωμα τιμών», που αποφάσισε η κυβέρνηση είναι ένα βαθιά λαϊκίστικο μέτρο, που ως τέτοιο θα μεγεθύνει τις ήδη υπάρχουσες στρεβλώσεις στην αγορά φαρμάκου. Στρεβλώσεις που πλήττουν κυρίως τους χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος πολίτες, που υποτίθεται ότι θέλει να προστατέψει η κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση οφείλει να θεσπίσει ειδική διαδικασία για να αντιμετωπίσει τις περιπτώσεις φαρμάκων, που είναι προς το συμφέρον της δημόσιας υγείας να παραμείνουν στην ελληνική αγορά. Και, για να γίνει αυτό, χρειάζονται μικρές αυξήσεις. Άλλως, είναι ορατός ο κίνδυνος να ενταθούν οι ελλείψεις φαρμάκων, που ήδη παρατηρούνται κατά καιρούς και εντέλει να επιβαρυνθεί το δημόσιο.
Ναι, όμως δεν θα δώσουμε αυξήσεις στα φάρμακα. Δώστε σανό στον κοσμάκη…
Υ.Γ. Η απόφαση της κυβέρνησης να παγώσει προς τα πάνω τις τιμές των φαρμάκων δεν συνιστά καμία, ιδιαίτερη καινοτομία. Απορώ γιατί χρειάστηκαν 4 μήνες για να τη λάβει. Προφανώς, πριν τις εκλογές, δεν είχαν ιδέα για το τι θα κάνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου