Τι δεν μπορούσα να φανταστώ ...

Κικίλιας: «Δεν μπορώ να φανταστώ γιατρό να μην θέλει να έρθει να βοηθήσει»

Σπύρος Γαλάνης

Γενικός Ιατρός

Κέρκυρα

Ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ ότι ενώ υπάρχουν από το Μάρτιο του 2020 λίστες εθελοντών ιδιωτών ιατρών στους ιατρικούς συλλόγους της χώρας, για παροχή ωρών εργασίας χωρίς 8ωρη εξαρτώμενη εργασία δεν αξιοποιήθηκαν εδώ και ένα χρόνο, αλλά τελικά θα επιστρατεύονταν συνάδελφοι. Και όμως έγινε.

Ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ ότι για να λειτουργήσουμε το ιδιωτικό ιατρείο μας από το Μάρτιο του 2020 έπρεπε να έχουμε μάσκα υψηλής προστασίας αλλά δεν μπορούσαμε να βρούμε να αγοράσουμε ( και όταν βρήκαμε τις χρυσοπληρώσαμε) και το Υπουργείο Υγείας δε σκέφτηκε να μας παρέχει( έστω και με αντίτιμο) όπως έκανε για το ΕΣΥ ώστε να συνεχίσουμε να προσφέρουμε χωρίς κίνδυνο νόσου ή μετάδοσης στη ΠΦΥ. Και όμως έγινε.

Ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ ότι παρότι όλη η ιατρική κοινότητα φώναζε για τη μη χρήση προσωπίδων λόγω διασποράς αντί για μάσκα , οι υπεύθυνοι της διαχείρισης τις χρησιμοποιούσαν και τελικά μετά από 8 μήνες τις απαγόρευσαν. Και όμως έγινε.

Ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ ότι με τα υγειονομικά πρωτόκολλα για το τουρισμό έπρεπε , ενώ έχουμε τελειώσει ιατρική να ανήκουμε σε συγκεκριμένη ειδικότητα ή να πρέπει να αποδείξουμε πως είμαστε ικανοί για τη λήψη ρινοφαρυγγικού επιχρίσματος και τώρα η ίδια η Πολιτεία θεωρεί ικανό για αυτή τη λήψη τον φαρμακοποιό και τον απλό πολίτη. Και όμως έγινε.

Ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ ότι μετά την πρωτοφανή για δυτικό κράτος επιβολή ανώτατου πλαφόν τιμής για τα test Covid, αυτά μπορούσαν να διενεργηθούν μόνο σε εργαστήρια και όχι από ιδιώτες ιατρούς της ΠΦΥ και τώρα το ΥΥ μπαίνει σε συζήτηση για τη διενέργεια τους στα φαρμακεία. Και όμως γίνεται.

Ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ ότι επειδή είμασταν ιδιώτες υγειονομικοί δεν είχε προβλεφθεί από την αρχή η ένταξή μας στη προτεραιότητα για εμβολιασμό και έπρεπε να παλέψουμε για το αυτονόητο. Και όμως έγινε.

Ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ ότι ενώ μέσω της ΠΦΥ κρατήσαμε, οι ιδιώτες ιατροί, δεκάδες ασθενείς με Covid στο σπίτι και στο πρώτο και στο δεύτερο κύμα ( τις περισσότερες φορές χωρίς κανένα οικονομικό όφελος και με τη ψυχοφθόρα ευθύνη γιατί υπήρξε από τη Πολιτεία η παράκληση να βάλει πλάτη ο Ιδιώτης) , με καθημερινή επικοινωνία μαζί τους για αποσυμφόρηση του ΕΣΥ τελικά η ίδια η Πολιτεία θα μας λοιδορούσε και θα μας έλεγε ότι η προσφορά μας ήταν μηδενική. Και όμως έγινε.

Επίσης ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ ότι ενώ υπάρχει η επιτακτική ανάγκη στελέχωσης των νοσοκομείων, σε σημείο επιστράτευσης, λόγω αυξημένων κρουσμάτων ταυτόχρονα θα χαλάρωναν και τα μέτρα κατά της διασποράς. Και όμως γίνεται.