Κορωνοϊός: Κραυγή αγωνίας νοσηλευτή που ζητούσε αναπνευστήρα για 32χρονο

Φρίξος Δρακοντίδης - protothema.gr

Συγκλονίζει η ανάρτηση της προϊσταμένης στο Αγλαϊα Κυριακού για το δραματικό τηλεφώνημα συναδέλφου της - Ζητούσε αναπνευστήρα για 32χρονο

Η Βούλα Φεϊζίδου προϊστάμενη ΜΕΘ και ΜΕΘ Covid στο «Αγλαΐα Κυριακού», ανάρτησε στη σελίδα της στο Facebook τα δραματικά λόγια συναδέλφου της από νοσοκομείο του Πειραιά, όταν εκείνος της τηλεφώνησε χθες το μεσημέρι ζητώντας της απεγνωσμένα βοήθεια. Ο συνάδελφος της έκανε λόγο για 18 διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ, για την ανάγκη να βρεθούν αναπνευστήρες, έστω και για ένα περιστατικό που αφορά σε ασθενή μόλις 32 ετών.

«Έχω ένα παλικάρι 32 χρονών...δώσε μου τουλάχιστον έναν γι αυτόν... Θα έρθω εγώ να τον πάρω!» ήταν τα χαρακτηριστικά του λόγια, όπως τα μετέφερε μέσω της ανάρτησής της η προϊσταμένη ΜΕΘ στο «Αγλαΐα Κυριακού», Βούλα Φεϊζίδου.

Η ίδια μιλώντας πριν από λίγο στο protothema.gr, επιβεβαίωσε το περιστατικό αναφέροντας ότι αργά χθες το βράδυ την ενημέρωσαν ότι τελικά βρέθηκε κρεβάτι στη ΜΕΘ του νοσοκομείου του Πειραιά για τον 32χρονο. Εξήγησε ότι ο συνάδελφος της, της τηλεφώνησε για να ζητήσει βοήθεια επειδή η σύζυγος του εργάζεται στο Αγλαϊα Κυριακού και γνωρίζει ότι το συγκεκριμένο νοσοκομείο δεν έχει ποτέ 100% πληρότητα.

Διαβάστε την ανάρτηση της:

«4μμ σήμερα...ακόμη στη δουλειά ο συνάδελφος από άλλο νοσοκομείο που μου τηλεφώνησε γεμάτος αγωνία μήπως και μπορέσω να τον βοηθήσω. 29 χρόνια νοσηλεύτρια σε παιδιατρική ΜΕΘ-προϊσταμένη τώρα- έχω δει κι έχω ζήσει πολλές δύσκολες στιγμές, αυτό όμως ήταν γροθιά στο στομάχι! Άλλο είναι οι ανακοινώσεις αριθμών στην τηλεόραση κι άλλο να σου λέει τι ζει ένας φίλος σου. Όσο δύσκολο κι αν είναι να χάνεις έναν ασθενή που πάλεψες με όλους τους τρόπους να τον σώσεις, δε συγκρίνεται με τίποτα με το να ξέρεις ότι ένας άνθρωπος "σκάει", δε μπορεί να εξασφαλίσει τη βασική προϋπόθεση για τη ζωή του, την ανάσα. Ήμουν δίπλα στη μητέρα μου όταν πέθαινε με αυτό τον τρόπο...ένας άνθρωπος ήρεμος κ χαμηλών τόνων, που χωρίς να το αντιλαμβάνεται ούρλιαζε και άνοιγε τα χέρια σαν πουλί μπας και "ανοίξουν" λίγο εκείνα τα ρημαδοπνευμόνια και μπει μέσα λίγος αέρας! Τίποτε δε συγκρίνεται με την πίκρα που νιώθεις ως επαγγελματίας υγείας όταν ξέρεις ότι "αν ήταν αλλιώς καμωμένα όλα", όλοι οι άνθρωποι και μαζί κι αυτό το παλικάρι θα είχαν την ευκαιρία να παλέψουν για τη ζωή τους. Ο γιος μου είναι 29...το παλικάρι θα έχει μια οικογένεια, γονείς απελπισμένους γιατί δε μπορούν να είναι δίπλα του να του κρατούν το χέρι και να του δίνουν κουράγιο. Σε όλη τη διαδρομή δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου κ- αφελώς ίσως- σκεφτόμουν αν μπορούσα να κάνω κάτι εγώ, αν μπορούσαμε όλοι οι νοσηλευτές να σκεφτούμε κάποιες λύσεις, να κάνουμε κάτι οργανωμένο, μεταφέρονται άραγε κάποιοι σε πιθανόν κενές κλίνες της περιφέρειας; Άραγε τι άλλο μπορούμε να ζητήσουμε απ΄αυτούς που πολεμάνε στα νοσοκομεία ενηλίκων; Το μυαλό μου δούλευε ασταμάτητα ...παράλληλα με τα μάτια μου....

Δεν είναι η ώρα να πούμε ποιος φταίει, ειδικά όλοι εμείς του ΕΣΥ που τα ζούμε. Είναι όμως ώρα να φωνάξουμε γι αυτό που γίνεται μήπως και βρεθεί τρόπος έστω κ τώρα να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, μήπως και βρεθεί τρόπος να ενδιαφερθούν οι ιθύνοντες να βρούνε λύσεις και τέλος μήπως και βρεθεί τρόπος να πειστούν όλοι να εμβολιαστούν. Δεν είναι αμόρφωτοι οι νοσηλευτές και γι αυτό δεν εμβολιάζονται. Έχουν μια δικαιολογημένη ανησυχία για τα εμβόλια που δεν έχουν δοκιμαστεί όσο θα έπρεπε. Όσο και να ανησυχούμε όμως, ας είναι αυτό μια "ηρωική" μας πράξη για το καλό της ανθρωπότητας κι ότι ήθελε προκύψει, όπως είπε μια φίλη φαρμακοποιός. Άλλωστε αν καταφέρεις με τις πράξεις σου να σώσεις έστω κ έναν άνθρωπο, τότε άξιζε που ήρθες σ΄αυτή τη ζωή!

Καλή δύναμη και καλή τύχη σε όλα τα "παλικάρια" που βρέθηκαν να παλεύουν σε έναν άνισο αγώνα».