
Λάζαρος Θεοδωρακίδης - Voria.gr
Οι ιστορίες που έχουν να αφηγηθούν οι περισσότεροι με τις αναμονές στα νοσοκομεία είναι για κλάματα. Για γέλια δεν είναι με τίποτα, αφού με την υγεία δεν χωρούν παιχνίδια. Εδώ, κολλάει δυστυχώς το διαχρονικό μέσα από τη ζωή βγαλμένο δόγμα: ου μπλέξεις!
Είναι από τις ημερομηνίες που δεν θέλουμε να θυμόμαστε η χτεσινή ημέρα. Συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τότε που επιβλήθηκε η πρώτη καραντίνα στη χώρα μας, προκειμένου να οχυρωθεί απέναντι στην πανδημία του κορωνοϊού. Τότε, στην αρχή ακόμη, όχι μόνο δεν ήξερε κανένας πώς να αντιμετωπίσει τον ιό, αλλά ούτε καν είχε καταλήξει η ιατρική κοινότητα πώς να τον ονομάσει. Το τι ακολούθησε παγκοσμίως δεν θέλουμε καν να ξαναφέρουμε στη μνήμη μας. Το τι έγινε μέσα στη δική μας ελληνική επικράτεια ομοίως. Δύο, τουλάχιστον, όμως ζητήματα οφείλουμε να τα διατηρήσουμε στη μνήμη. Το πρώτο αφορά τα θύματα στη χώρα μας, που στη λήξη της πανδημίας τα μετρήσαμε περίπου στις 35.000. Αυτά σε συνδυασμό με τα επιβεβαιωμένα κρούσματα, που ξεπέρασαν τα 5,5 εκατ., δίνουν εικόνα για το τι πέρασε η χώρα. Το δεύτερο ζήτημα αφορά το ΕΣΥ. Αυτό το πληγωμένο εθνικό μας σύστημα στην υγεία που τράβηξε τα μύρια όσα, για να υψωθεί ασπίδα στον ιό που μας άλλαξε τη ζωή, μας άλλαξε τα… φώτα γενικώς, με τις συνεχείς μεταλλάξεις του μέχρι να πιάσουν τόπο τα εμβόλια.