Αν νομίζετε ότι το πείραμα είναι οικονομικό είστε τραγικά γελασμένοι

Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης - olympia.gr

Είναι γνωστή η άποψη ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι ένα πείραμα.

Είναι μια άποψη η οποία πρωτοακούστηκε την εποχή του πρώτου μνημονίου και καθημερινά, από τότε μέχρι σήμερα, κερδίζει όλο και περισσότερους υποστηρικτές.

Σήμερα οι περισσότεροι, βλέποντας την κατάσταση, έχουν πειστεί ότι δεν πρόκειται για μία ακόμα θεωρία συνωμοσίας, αλλά πράγματι στην Ελλάδα πραγματοποιείται κάποιο πείραμα. Άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, στις 8/7/15, έχει συγκεκριμένα αναφέρει: «Η Πατρίδα μου έχει μετατραπεί τα πέντε τελευταία χρόνια σε ένα πειραματικό εργαστήρι λιτότητας».

Πείραμα λιτότητας ή όλος ο κόσμος μας ένα σκηνικό;

Γίνεται λοιπόν κάποιο πείραμα. Όμως τι ακριβώς είναι αυτό; Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το πείραμα είναι οικονομικό, μεταξύ αυτών φαίνεται ότι είναι και ο πρωθυπουργός, αφού το θεωρεί ως «πείραμα λιτότητας».

Βέβαια αν αυτό σημαίνει ότι οι δανειστές προσπαθούν να πάρουν τα χρήματά τους, εφαρμόζοντας μια πολιτική σκληρής λιτότητας στον λαό, αυτό ως σχέδιο, είναι καταδικασμένο να αποτύχει, αφού δεν έχει καμία σχέση ούτε με την οικονομική επιστήμη, αλλά ούτε και με την κοινή λογική.

Καταρχάς οι πάντες – εντός και εκτός χώρας – ξέρουν ότι η συμφωνία δεν βγαίνει. Γνωρίζουν επίσης ότι μετά από δύο μνημόνια, τα οποία επέβαλαν πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας, η οικονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώθηκε, άρα και η δυνατότητα αποπληρωμής των χρεών της. Ακόμα γνωρίζουν ότι αφού και το τρίτο μνημόνιο κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, είναι αδύνατον να οδηγήσει σε άλλα αποτελέσματα. Οι μόνοι που δεν τα γνωρίζουν είναι οι απεσταλμένοι της Τρόικα… συγνώμη των θεσμών. Εκτός και αν θεωρήσουμε ότι τα οικονομικά επιτελεία που μετέχουν στις διαπραγματεύσεις και ασχολούνται χρόνια με την Ελλάδα, είναι όλοι βλάκες …αν θεωρήσουμε ότι αυτό που βλέπει ο κάθε πολίτης, δεν μπορούν να το διακρίνουν οι ειδικοί.

Όμως θα πρέπει να δεχθούμε ότι όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν, αλλά και ότι δεν ακούνε καμία από τις προειδοποιήσεις. Το «Bloomberg» λέει καθαρά: «Το ελληνικό πρόγραμμα απλά δεν βγαίνει!», αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Από το 1995 όλες οι χώρες της ευρωζώνης άγγιξαν συνολικό πρωτογενές πλεόνασμα 3,6% μόνο μια φορά, το 2000. Ακόμα και η Γερμανία, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Λιτότητας, έφτασε το 3% μόνο δύο φορές, στο τελευταίο τρίμηνο του 2007 και στο πρώτο τρίμηνο του 2008». Η «The Telegraph» επισημαίνει: «Οι οικονομολόγοι λένε ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι είναι εντελώς ανέφικτοι».

Από το 2013, η «New York Times», τόνιζε: «Καιρό τώρα είναι ξεκάθαρο ότι το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας δεν αποδίδει, η χώρα βουλιάζει στην ύφεση, ενώ η κυβέρνησή της έχει επωμιστεί ένα μεγάλο, μη βιώσιμο χρέος». Την ίδια ώρα, η «Financial Times» εκτιμούσε πως η Ελλάδα πιθανώς θα χρειαστεί νέα διάσωση και φυσικά επιβεβαιώθηκε.

Οι στόχοι

Πέρα λοιπόν από κάθε προπαγάνδα, αποπροσανατολισμό, τρομοκράτηση και αποχαύνωση, που προσφέρουν από κοινού ΜΜΕ και πολιτικό σύστημα, είναι ξεκάθαρο ότι στόχος όλων των μνημονίων δεν είναι η εξεύρεση των χρημάτων, για να πληρωθούν οι δανειστές.

Τo οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος δεν μπορεί να λυθεί με λιτότητα και αυτό το γνωρίζουν, αφού το αναφέρουν ακόμα και απόρρητα έγγραφα που διέρρευσαν από το ΔΝΤ.

Η είδηση μπορεί να έκανε το γύρο του κόσμου και να δημοσιεύθηκε στη γερμανική εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung», τη βρετανική «The Guardian» και την αμερικανική «The Wall Street Journal», όμως για τα ελληνικά ΜΜΕ δεν υπήρξε ποτέ. Όμως και αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο, αφού κορυφαίοι Έλληνες δημοσιογράφοι, έχουν ομολογήσει ότι στο παρελθόν έχουν αποκρύψει πληροφορίες, λόγω σκοπιμοτήτων, από τον ελληνικό λαό.

Έτσι λοιπόν αποδεικνύεται ότι φτώχεια και εξαθλίωση δεν είναι οι παράπλευρες απώλειες ενός οικονομικού στόχου. Αποδεικνύεται ότι η λιτότητα είναι αυτοτελής στόχος, ο οποίος χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την ολοκλήρωση του σχεδίου. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αυτοτελές πείραμα.

Από την αρχή φαινόταν ότι στόχος των δανειστών ήταν η δημόσια περιουσία (Αγγλικό δίκαιο, άνευ όρων παραίτηση από κάθε ασυλία, ΤΑΙΠΕΔ, κλπ), όμως με το τρίτο (αριστερό) μνημόνιο καταλάβαμε ότι στόχος τους είναι ακόμα και η ιδιωτική περιουσία των πολιτών. Ουσιαστικά η ανταλλαγή τυπωμένων χαρτιών με υποδομές, στρατηγικές επιχειρήσεις παραγωγής αγαθών απαραίτητων για την επιβίωση του λαού, αλλά ακόμα και σπίτια, ιδιωτικές επιχειρήσεις και αγροτική γη.

Ενώ λοιπόν το δημόσιο χρέος ήταν αρκετό για να βάλουν στο χέρι τη δημόσια περιουσία, ακόμα και τη μελλοντική, όπως για παράδειγμα τους υδρογονάνθρακες, για την ιδιωτική περιουσία έπρεπε να εφαρμοστεί ένα σχέδιο ακραίας λιτότητας, ώστε να διαλύσει τις άμυνες των πολιτών. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι από τη μία έχουμε συνεχώς, υφεσιακά μέτρα που οδηγούν σε μαρασμό τις επιχειρήσεις, σε απολύσεις και μειώσεις μισθών και από την άλλη αύξηση φορολογίας, η οποία πρακτικά δεν μπορεί να πληρωθεί.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τρεις φορές αυξήθηκαν οι συντελεστές ΦΠΑ, στα χρόνια των Μνημονίων και τώρα μας επέβαλαν και την 4η. Όμως πού στοχεύει αυτό; Μήπως σε αύξηση εσόδων; …όταν είναι πασίγνωστο ότι οι προηγούμενες αυξήσεις μείωσαν αντί να αυξήσουν τα έσοδα του κράτους και παράλληλα προκάλεσαν την εξόντωση όποιας δραστηριότητας είχε καταφέρει να επιβιώσει στη χώρα. Σε δημοσίευμα της η εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» επισημαίνει ότι ήδη οι φορολογικοί συντελεστές είναι υψηλότεροι έως και 44% σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα, ενώ τα έσοδα του Δημοσίου, από τον φόρο προστιθέμενης αξίας, έχουν ψαλιδιστεί περίπου κατά 5 δισ. ευρώ στην 6ετία της ύφεσης.

Να λοιπόν γιατί η λιτότητα είναι απαραίτητη. Όχι για να αποκτήσουν πειραματική γνώση, για το πόση εξαθλίωση αντέχει ο λαός, αλλά για να αποκτήσουν την περιουσία του λαού, αφού πρώτα του αφαιρέσουν κάθε δυνατότητα άμυνας, μέσω της εξαθλίωσης. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι ήδη, με αυτή τη μέθοδο, έχουν μαζέψει αρκετούς τόνους χρυσό και ότι πολύτιμο αντικείμενο διέθεταν οι συμπολίτες μας, οι οποίοι οδηγήθηκαν μεθοδευμένα στην ανέχεια.

Ιστορικά, η Ελλάδα ξαναβρέθηκε σε παρόμοια κατάσταση την περίοδο 1933-36 (μετά την πτώχευση) και στην περίοδο της Κατοχής, με τη μεγάλη ληστεία ακινήτων. Το 1931 η κυβέρνηση Τσαλδάρη δεν επέτρεψε καμία διευκόλυνση για την πληρωμή των χρεών και αν οι δανειολήπτες καθυστερούσαν έστω και μια μέρα, οι δανειστές έπαιρναν το σπίτι τους. Αυτή ήταν μία από τις πιο μαύρες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, όπου τη μεγάλη αρπαγή ευλογούσε το ίδιο το κράτος, μαζί με την περίοδο της Κατοχής, όταν χιλιάδες πούλησαν τα σπίτια τους για ένα πιάτο φαΐ, και οι περισσότεροι δεν τα ξαναπήραν ποτέ, παρά τις υποσχέσεις των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.

Σήμερα τα σημάδια είναι πλέον ορατά και δείχνουν την επιδίωξη, για όσους φυσικά θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Έρχονται λοιπόν, μεταβολές στον ΕΝΦΙΑ ώστε οι πιθανές αλλαγές στις αντικειμενικές τιμές το 2016 να μην επηρεάσουν τον εισπρακτικό στόχο των 2,65 δισ. Ευρώ, δηλαδή ουσιαστικά να παραμείνει το ποσό του φόρου αμετάβλητο, αλλά να μειωθεί κι άλλο – για ότι προκύψει – η αξία του ακινήτου. Επιβάλλεται νέος Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, ο οποίος διευκολύνει και επιταχύνει κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Μειώνονται όλα τα όρια για τις κατασχέσεις στα 1.000 ευρώ.

Από την άλλη, αυξάνεται η προκαταβολή φόρου για μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες για το φορολογικό έτος 2015 από 55% σε 75% και από το 2016 στο 100%, προκαλώντας το μαρασμό τής όποιας επιχειρηματικότητας καταφέρνει να επιβιώνει ακόμα στη χώρα.

Αυξάνεται από εφέτος η προκαταβολή φόρου των αγροτών από το 27,5% στο 55% (φορολογικό έτος 2014), ενώ από το 2016 οι αγρότες θα φορολογούνται με συντελεστή 20% και από το 2017 με συντελεστή 26%. Επίσης, αυξάνεται ο ειδικός φόρος κατανάλωσης του αγροτικού πετρελαίου από τον προσεχή Οκτώβριο, από τα 66 στα 200 ευρώ το χιλιόλιτρο, ενώ από την 1η Οκτωβρίου 2016 εξισώνεται με το πετρέλαιο κίνησης στα 330 ευρώ το χιλιόλιτρο, πυροδοτώντας αυξήσεις στις τιμές της ντόπιας αγροτικής παραγωγής και προκαλώντας φυσικά το μαρασμό της.

Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά οι λάτρεις της ανταγωνιστικότητας διπλασιάζουν τον ΦΠΑ στον τουρισμό, ενώ όλοι οι ανταγωνιστές της χώρας έχουν πολύ χαμηλότερο …οι θιασώτες της ελεύθερης οικονομίας προωθούν ιδιωτικά μονοπώλια …οι φανατικοί οπαδοί της ελευθερίας των κεφαλαίων επιβάλουν capital controls, για να σκοτώσουν όποιες επιχειρήσεις έχουν καταφέρει να επιβιώσουν …οι υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς επιβάλουν πάγωμα μισθών και συλλογικών διαπραγματεύσεων με νόμους.

Έτσι λοιπόν, λιτότητα, υφεσιακά μέτρα και νομικό πλαίσιο χρησιμοποιούνται τελικά ως εργαλεία, για να ελευθερώσουν την πρόσβαση σε κάθε περιουσιακό στοιχείο που ανήκει στους Έλληνες. Δεν θέλουν τα λεφτά μας, αφενός γιατί γνωρίζουν ότι δεν έχουμε και αφετέρου γιατί τυπωμένα χαρτιά ήδη έχουν ή μπορούν να τυπώσουν. Εμπράγματη ιδιοκτησία θέλουν και κάνουν τα πάντα για να την αποκτήσουν.

Βλέποντας την πορεία των πραγμάτων, πρέπει να σημειώσουμε ότι ακόμα και αυτοί που διατηρούν ακόμα κάποιες οικονομικές άμυνες, ώστε να επιβιώνουν και συγχρόνως να καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους, είναι θέμα χρόνου να βρεθούν σε κατάσταση αδυναμίας.

Όμως, αν παρατηρήσουμε τα επιβαλλόμενα μέτρα, καθώς και την κατεύθυνση της προπαγάνδας των ΜΜΕ, θα καταλάβουμε ότι το πείραμα, δυστυχώς, δεν είναι καν οικονομικό. Γιατί δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν τα όσα αναφέραμε παραπάνω χωρίς τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό σε ένα νέο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

Εδώ λοιπόν έρχεται και ο ρόλος της «πρώτης φοράς αριστερά» η οποία μπορεί – ή νομίζουν ότι μπορεί – να επιβάλει αυτά που δεν θα μπορούσαν άλλες κυβερνήσεις.

Το σενάριο φαίνεται καθαρά και είναι μία μίξη Φεουδαρχίας και όσων περιγράφει ο Orwell στο βιβλίο του «1984», το οποίο έγραψε το 1948 (από αναριθμητισμό αυτού του έτους προέρχεται και ο τίτλος του έργου). Δηλαδή ένας συνδυασμός, χειρότερος και από τη Φεουδαρχία – όπως τη γνώρισε η ανθρωπότητα – και από το «1984».

Πείραμα επαναφοράς της Φεουδαρχίας

Αν το σχέδιο επιστροφής στη Φεουδαρχία φαντάζει υπερβολικό ή μακρινό ας αναλογιστούμε, πόσο μακριά βρισκόμαστε από τη Φεουδαρχία, στην οποία δεν υπήρχε δημόσια αλλά ούτε και ιδιωτική περιουσία, με αυτό το οποίο μεθοδεύουν σήμερα;

Πόσο μακριά βρίσκεται η βάση της Φεουδαρχίας, η οποία ήταν η ανταλλαγή των υπηρεσιών του υποτελή έναντι κάποιου ευεργετήματος από τον άρχοντα, με την σημερινή κατάσταση, στην οποία μετατρέπονται οι συντάξεις σε ευεργετήματα και οι μισθοί σε φιλοδωρήματα;

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από την πρόταση, την οποία αντιγράφω αυτούσια από το λήμμα της Φεουδαρχίας στη Wikipedia; «Το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του χωροδεσπότη έρχονται από την παραγωγή που βγάζει η γη του, αλλά και ενοίκια, φορολογία, διόδια και επιβολή προστίμων. Παράλληλα, επιβάλλουν και μονοπώλιο σε μέσα παραγωγής όπως οι μύλοι, φούρνοι και πατητήρια που του ανήκουν».

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από το Φεουδαρχικό σύστημα, στο οποίο η απόδοση δικαιοσύνης περνάει από την αυλή του κόμη;

Πόσο μακριά βρισκόμαστε; …αφού ήδη έχουμε διαβάσει για «Συντάξεις ανάλογα με την περιουσιακή κατάσταση του ασφαλισμένου»; Μήπως ήδη έχουμε φτάσει; …αφού το 3ο Μνημόνιο περιλαμβάνει την εισαγωγή εισοδηματικών κριτηρίων για την καταβολή της κατώτατης σύνταξης, ακόμη και σε όσους συνταξιοδοτούνται μετά τις 30 Ιουνίου 2015 και έχουν συμπληρώσει τα 67 έτη. Μήπως έτσι αλλάζουν τον πυρήνα του ασφαλιστικού συστήματος; …αφού η σύνταξη παύει πια να είναι δικαίωμα – που θεμελιώνεται με βάση τα χρήματα που έχει καταβάλει ο εργαζόμενος – και μετατρέπεται σε φιλανθρωπία, σε ευεργέτημα του σύγχρονου Φεουδάρχη, για τους απόρους.

Πόσο μακριά βρισκόμαστε, όταν ήδη έχουμε ακούσει τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, σε ομοφωνία με τον αριστερό κυβερνητικό εκπρόσωπο, να επενδύουν στον κοινωνικό αυτοματισμό, κατηγορώντας εργαζόμενους, γιατί στη λογική τους (η οποία είναι ίδια με τη λογική της Φεουδαρχίας) οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν πρόκληση και οι αυξήσεις μισθών είναι εκτός νόμου; Άλλωστε είναι γνωστό ότι στη Φεουδαρχία δεν υπήρχαν καν μισθοί. Ο Φεουδάρχης φρόντιζε για τη σίτιση και τη στέγαση των δουλοπάροικων, έναντι της εργασίας που του προσέφεραν. Σήμερα λοιπόν που έχουμε: εργαζόμενους της μιας ημέρας, εργαζόμενους των 150-200 ευρώ και εργαζόμενους για ένα πιάτο φαΐ κι έναν ύπνο, με τι μοιάζει αυτό;

Όμως, επειδή αυτό που επιχειρείται, όπως αναλύσαμε παραπάνω, είναι ο μετασχηματισμός σε ένα άλλο κοινωνικοπολιτικό μοντέλο, παρατηρούμε ότι τα οικονομικά μέτρα συνοδεύονται πάντα με κατάφωρες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας και περιορισμό – ή και κατάργηση – εργασιακών δικαιωμάτων, τα οποία περιγράφονται από πολλούς – και όχι άδικα – ως «Εργασιακός Μεσαίωνας». Όμως, είναι φανερό ότι τελικά δεν αντιμετωπίζουμε ένα νέο οικονομικό ή εργασιακό μοντέλο, αλλά την ολική επιστροφή του Φεουδαρχικού Μεσαίωνα.

Πείραμα εγκαθίδρυσης Ingsoc

Σίγουρα ούτε ο Orwell θα μπορούσε να φανταστεί αυτό που ήδη ζούμε. Για παράδειγμα, στο βιβλίο του «1984» περιγράφει ένα ζοφερό μέλλον στο οποίο η κοινωνία κυβερνιέται μονοκομματικά και απολυταρχικά από το κόμμα Ingsoc. Σήμερα έχουμε μία πολυκομματική δημοκρατία στην οποία όμως δεν υπάρχει ουσιαστικά αντιπολίτευση. Έχουμε μία πολιτική η οποία απλά υποστηρίζεται από όλα τα κόμματα. Πόσο μακριά είναι αυτό από το Ingsoc; Πόσο διαφέρει; Διαφέρει μόνο ότι οι πολίτες αυτό που θα άκουγαν από ένα κόμμα, το ακούνε από πέντε. Διαφέρει ότι τους πολίτες αντί να προσπαθεί να τους πείσει ένα κόμμα, για το «σωστό», προσπαθούν να τους πείσουν πέντε. Διαφέρει ότι το καθεστώς εμφανίζεται με δημοκρατικό μανδύα και δεν είναι απροκάλυπτα απολυταρχικό. Διαφέρει στο ότι το «εκσυγχρονισμένο Ingsoc» μπορεί να αυτοαποκαλείται «συνταγματικό τόξο». Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν συμμετέχουν όλα τα κόμματα σε αυτό το τελειοποιημένο «νέου τύπου Ingsoc», υπάρχουν κάποια που παραμένουν προσκολλημένα στο γνήσιο.

Πόσο μακριά όμως βρίσκονται οι συνθήκες που περιγράφει ο Orwell από την κατάσταση την οποία βιώνουμε σήμερα, σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας, τρόμου και δέους ταυτόχρονα.

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από το «1984», στο οποίο ο ηγέτης της Ωκεανίας (χώρα που τοποθετεί το «1984» ο Orwell) περιβάλλεται από τέτοια αύρα μυστηρίου ώστε είναι αμφίβολο αν αποτελεί πρόσωπο όντως υπαρκτό, με τις σημερινές «αγορές» οι οποίες είναι εξίσου απρόσωπες και πάνω από λαούς και εκλεγμένες κυβερνήσεις;

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον εφιαλτικό κόσμο της Ωκεανίας, στην οποία όταν θα καθιερωθεί επισήμως η Newspeak, λέξεις όπως ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα θα έχουν τεθεί εξ αντικειμένου εν αχρησία; Αλλά αν ως τότε χρησιμοποιηθούν στον γραπτό και στον προφορικό λόγο είτε παρεισφρήσουν στον ανθρώπινο νου (όπως συμβαίνει στον κεντρικό ήρωα της νουβέλας Γουίνστον Σμιθ) συνιστούν «έγκλημα της σκέψης» που η Thought Police, Αστυνομία της Σκέψης, τιμωρεί αμείλικτα με βασανιστήρια, ακόμη και με θάνατο. Μήπως ήδη έχουμε δει Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ), Εισαγγελική Έρευνα, Προκαταρκτική Εξέταση, Μηνυτήριες αναφορές, για παράβαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων, παράβαση καθήκοντος, παραβάσεις της νομοθεσίας για το νόμισμα, σύσταση συμμορίας και εγκληματικής οργάνωσης, εναντίον κάποιου που τόλμησε μόνο να σκεφτεί ένα εναλλακτικό σχέδιο για την πορεία της χώρας; Μήπως ήδη όποιος δεν εναρμονίζεται με τη «Newspeak» της κομματικής γραμμής και των ΜΜΕ τον περιμένει η στοχοποίηση και δαιμονοποίηση, με πληθώρα χαρακτηρισμών, όπως του γραφικού, ανώριμου, ιδιόρρυθμου, εγωπαθούς, ψυχασθενούς και λαϊκιστή;

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από τα συνθήματα που κυριαρχούν στην Ωκεανία, του Orwell; «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «Η ελευθερία είναι σκλαβιά», «Η άγνοια είναι δύναμη», όταν ήδη έχουμε ακούσει: «Το μνημόνιο είναι ευλογία», «Το κλείσιμο νοσοκομείων είναι εξορθολογισμός», «Οι απολύσεις είναι εξυγίανση», «Οι συλλογικές συμβάσεις είναι πρόκληση»;

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από την Ωκεανία, του Orwell; …η οποία ως απολυταρχική κοινωνία είναι ιεραρχημένη στις ακόλουθες τρεις κοινωνικές τάξεις:

Το εσωτερικό κόμμα, που είναι η νομενκλατούρα, η άρχουσα και ευημερούσα τάξη (ποσοστό λίγο πιο πάνω από το 1%),

Το εξωτερικό κόμμα, οι μικρογραφειοκράτες χαμηλοϋπάλληλοι (ποσοστό 18%),

Τους proles (υπερβαίνουν το 80%) και είναι οι κατώτερες κοινωνικές ομάδες, οι παρίες, που ζουν κάτω από συνθήκες απόλυτης αθλιότητας. Έχουν το δικαίωμα της πρόσβασης στη φτηνή λογοτεχνία και στην πορνογραφία και τους επιτρέπεται να πίνουν μόνο μπίρα.

Με τη σημερινή κοινωνική διαστρωμάτωση στην Ελλάδα, στην οποία σύμφωνα με το «Global Wealth Report» της Credit Suisse:

Το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56% του πλούτου της χώρας,

Το 9% των Ελλήνων (μετά το 1%) κατέχει το 31% του πλούτου,

Το 90% των Ελλήνων κατέχει το υπόλοιπο, δηλαδή μόνο το 13% του πλούτου της χώρας. Για όσους πιστεύουν ακόμα ότι οι δανειστές προσπαθούν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, υπενθυμίζουμε ότι η τάξη που κατέχει το 13% του πλούτου της χώρας, είναι αυτή που έχει δεχθεί το κύριο βάρος τής αποπληρωμής του χρέους.

Τα όρια του πειράματος

Το πείραμα όμως, δυστυχώς, δεν τελειώνει εκεί. Άλλωστε η Φεουδαρχία, όπως και ο οργουελικός εφιάλτης του «1984», δεν ήταν δυνατόν να ενσωματώσουν αυτά τα οποία έγιναν μετέπειτα εφικτά, χάρη στην επιστημονική πρόοδο. Πρόσφατα λοιπόν ακούσαμε δηλώσεις υπουργού περί προληπτικών εξετάσεων, αλλιώς συμμετοχή 50% στα έξοδα της θεραπείας. Εδώ βλέπουμε ότι η πρόληψη δεν γίνεται εξαιτίας της διάθεσης πρόνοιας του κράτους, αλλά της διάθεσης του να «εξορθολογήσει» το σύστημα – όπως εννοεί τον εξορθολογισμό – επιβάλλοντας ποινές.

Πόσο μακριά λοιπόν βρισκόμαστε και σε μοριακό έλεγχο; Γονιδιακές εξετάσεις οι οποίες βλέπουν, κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, διαταραχές στην υγεία, την παχυσαρκία, τη γήρανση, τις αντοχές και τις δυνατότητες του ασφαλισμένου, αλλά και την προδιάθεση του να νοσήσει. Για ακόμα καλύτερη πρόληψη και ακόμα καλύτερο προγραμματισμό του συστήματος υγείας, βεβαίως… βεβαίως. Μήπως λοιπόν τότε θα πρέπει να καθορίζονται και οι ασφαλιστικές εισφορές του εργαζόμενου με βάση το γονιδιακό προφίλ του; Μήπως δεν είναι λογικό και σωστό να πληρώνουν κάποιοι παραπάνω γιατί κάποιοι άλλοι είναι φιλάσθενοι; Μήπως οι φιλάσθενοι θα είναι ασύμφοροι, ακόμα και για να βρουν εργασία; Αν όλα αυτά φαίνονται σε κάποιους απίθανα ή παράλογα, θα πρέπει να σκεφτούν αν το δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), το οποίο κυριαρχεί σήμερα στη χώρα μας, περιθωριοποιεί ήδη τα ασύμφορα άτομα, όπως συνταξιούχους, ανέργους, ασθενείς και αναπήρους;

Αυτόν το κόσμο μας παρουσιάζει η ταινία Gattaca, που για πολλούς απεδείχθη προφητική, μετά τα άλματα της επιστήμης στον τομέα της γενετικής τα τελευταία χρόνια. Σε έναν τέτοιο κόσμο οι “γενετικά τέλειοι” άνθρωποι κατέχουν όλες τις εξέχουσες θέσεις και έχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες, παραγκωνίζοντας τους “φυσιολογικούς” ανθρώπους που αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν την περιθωριοποίηση και τον στιγματισμό από το υπόλοιπο κοινωνικό τους σύνολο. Ο οργουελικός εφιάλτης στη σύγχρονη εκδοχή του.

Το όραμα του μέλλοντος

Αν θέλεις ένα όραμα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να συντρίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο – για πάντα.

George Orwell

Είναι φανερό ότι η Ελλάδα επιλέχθηκε για να εγκατασταθεί ένα νέο (που λέει ο λόγος) οικονομικό – κοινωνικοπολιτικό μοντέλο. Κατά αυτήν την έννοια πράγματι μπορούμε να μιλήσουμε για ένα πείραμα της Νέας Τάξης, το οποίο έχει σκοπό τη δοκιμαστική λειτουργία τoυ μοντέλου, προσομοιώνοντας τις πρακτικές της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, στα όρια μιας χώρας.

Αν αυτό θεωρείται από κάποιους συνωμοσιολογικό, καλό θα ήταν να διαβάσουν τα πρακτικά από την ομιλία του τότε προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κ. Trichet, στο Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων στη Νέα Υόρκη, στις 26 Απριλίου του 2010, με θέμα: «Global governance today». Είναι τότε που αρχίζει η ελληνική κρίση, η χώρα μπαίνει στα μνημόνια και εξαιτίας τής Ελλάδας δημιουργούνται διάφοροι μηχανισμοί και ταμεία (ESM, EFSM, EFSF, ELA, κλπ). Τότε λοιπόν ο Jean-Claude Trichet μιλάει καθαρά για το «πώς αναπτύχθηκαν τα όργανα παγκόσμιας διακυβέρνησης κατά τη διάρκεια της κρίσης». Και ακόμα αναφέρει ότι: «Ο στόχος της διεθνούς συνεργασίας έχει σημαντικά διευρυνθεί. Μετά τις πρώτες διστακτικές αντιδράσεις, οι κυβερνήσεις εφάρμοσαν ευρέως συντονισμένες πολιτικές, και εντός της Ε.Ε., και σε παγκόσμιο επίπεδο… Αλλά η κρίση ανέδειξε επίσης τα κενά του συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης στο επίπεδο της αποτελεσματικότητας και της νομιμότητας – που πρέπει να καλυφθούν…».

Άλλωστε, πόσο τυχαίο είναι, που οι πάντες, στον κόσμο, ασχολούνται με τις “μεταρρυθμίσεις” στην Ελλάδα; Πόσο λογικό είναι, που όλος ο κόσμος ασχολείται συνεχώς με το 0,71% του παγκόσμιου χρέους και καθόλου με το 99,29%; Τελικά πόσο περίεργο είναι, όταν για μία χώρα που έχει το 0,33% της παγκόσμιας οικονομίας, να απασχολεί όλο τον πλανήτη …τι ώρα θα ανοίγουν και θα κλείνουν τα φαρμακεία; …τι θα πουλάνε οι φούρνοι; …πόσο ΦΠΑ θα έχουν τα σουβλάκια τα αλατισμένα και πόσο τα ανάλατα;

Γιατί όμως επιλέχθηκε η Ελλάδα; Η Ελλάδα είναι η ιδανική επιλογή για πολλούς λόγους. Είναι μία μικρή χώρα, με μικρή οικονομία, άρα εύκολα ελέγξιμη. Διέθετε ήδη εγκατεστημένα προγεφυρώματα: Μία ιδιαίτερα «συνεργάσιμη» άρχουσα τάξη, ένα ανέκαθεν «υποτακτικό» πολιτικό σύστημα (σε όλο το εύρος, όπως αποδείχθηκε) και ένα υπερβολικά «φιλικό» μιντιακό κατεστημένο.

Από την άλλη, με ένα λαό που φημίζεται ως απείθαρχος, ατίθασος, ανυπάκουος και πεισματάρης (το απέδειξε στο δημοψήφισμα). Άρα με ιδανικό λαό για να δοκιμαστεί το σχέδιο, σε δύσκολες συνθήκες, πριν την παγκόσμια εφαρμογή του.

Επίσης, είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «Της Δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού», όπως λέει ο πρωθυπουργός μας. Βρίσκεται μέσα στον νομισματικό πυρήνα της Ευρωζώνης, «της σταθερότητας, της ανάπτυξης και της ευημερίας», όπως μας λένε όλοι, μέσα και έξω από τη χώρα.

Αν λοιπόν το μοντέλο γίνει αποδεκτό, σε χώρα του ευρωπαϊκού πυρήνα, σημαίνει ότι μπορεί να γίνει αποδεκτό σε κάθε χώρα του πλανήτη. Αν το δόγμα ΤΙΝΑ, «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, θα πρέπει να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα», στραγγαλίσει τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, μπορεί να τη στραγγαλίσει σε κάθε χώρα. Αν το μοντέλο εφαρμοστεί εκεί που γεννήθηκε η Δημοκρατία, μπορεί να εφαρμοστεί παντού. Αν υποταχθεί ο ελληνικός λαός, μπορεί να υποταχθεί ο κάθε λαός.

Δεν υπάρχει γονίδιο για το ανθρώπινο πνεύμα

Μπορεί λοιπόν η Ελλάδα να είναι η τέλεια επιλογή, όμως το μέλλον δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Σίγουρα κάποιοι προσπαθούν να το οδηγήσουν σε μία κατεύθυνση και είναι απαραίτητο να μπορούμε να αντιληφτούμε τις επιδιώξεις και τους στόχους τους.

Όλα τα παραπάνω ακυρώνονται, εφόσον ο λαός είναι αποφασισμένος να αντισταθεί στη μοίρα που του επιφυλάσσουν και να πολεμήσει για να ανατρέψει τα σχέδια του σύγχρονου, παγκόσμιου Ingsoc.

Μπορεί οι συνθήκες να είναι αντίξοες και ο αντίπαλος να έχει υπέρτερες δυνάμεις, αλλά και ο λαός έχει τεράστιες δυνάμεις, αρκεί να το καταλάβει και να αποφασίσει να τις χρησιμοποιήσει. Και πρέπει να τις χρησιμοποιήσει γιατί το διακύβευμα είναι τεράστιο, η ίδια του η ύπαρξη.

Αυτή τη στιγμή έχουμε ένα πρώτο δείγμα από το πείσμα και τη θέληση αυτού του λαού, ο οποίος όρθωσε το ανάστημά του, μέσα σε συνθήκες πολέμου, λέγοντας ένα μεγάλο και περήφανο ΟΧΙ στα σχέδια επικυριαρχίας. Μάλιστα μη γνωρίζοντας επακριβώς το μέγεθος και το βάθος του πειράματος στο οποίο υποβάλλεται, νομίζοντας ότι θέλουν μόνο τα λεφτά του.

Βέβαια, στην παρούσα κατάσταση, είναι θετικό, ότι όλοι οι βραχίονες επιβολής της επικυριαρχίας στη χώρα μας είναι απαξιωμένοι και στη χειρότερη κατάσταση που έχουν βρεθεί ποτέ. Πολιτικό σύστημα, ΜΜΕ και ολιγάρχες, δεν έχουν πια την επίδραση στο λαό που είχαν κάποτε, αφού είναι πλέον γνωστός ο ρόλος και οι επιδιώξεις τους.

Τα βασικό όμως είναι ότι δεν πρέπει ο λαός να κυριεύεται από θυμό και απελπισία. Και τα δύο είναι κακοί σύμβουλοι. Πρέπει με ψυχραιμία και λογική να προσπαθεί να επιλέγει κόμματα με κριτήριο τις δημοκρατικές διαδικασίες που επικρατούν μέσα σ’ αυτά και τις διαδικασίες που προτείνουν για τη δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας.

Θα κλείσω με το ίδιο ακριβώς κλείσιμο που είχα σε ένα άρθρο μου, γραμμένο το 2011 με τίτλο: «25η Μαρτίου, και πάλι επίκαιρη». Όσο γυρίζουμε γύρω από τα ίδια, αλλάζοντας πρόσωπα και κόμματα και όχι Αρχές, Διαδικασίες και Θεσμούς, παραμένει επίκαιρος τόσο ο τίτλος, όσο και ο επίλογος του άρθρου:

Σύγχρονες “Θερμοπύλες” αποτελεί η εφαρμογή δημοκρατικών διαδικασιών και δίνει ουσιαστική απάντηση στην επιθυμία κάποιων να λειτουργήσει η Ελλάδα ως παράδειγμα παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αν πετύχουμε στη χώρα μας να εφαρμόσουμε πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες θα αποτελέσουμε παγκόσμιο παράδειγμα τρόπου διακυβέρνησης. Έτσι δεν θα έχουμε καταφέρει μόνο να αμυνθούμε στην επίθεση που δέχθηκε η πατρίδα μας, αλλά να αντεπιτεθούμε ουσιαστικά στα σχέδια παγκόσμιας υποδούλωσης, κρατών και λαών. Άλλωστε ως Έλληνες γνωρίζουμε πως μετά τις Θερμοπύλες ακολουθούν οι Πλαταιές.

olympia.gr