ΣΚΕΥΑΣΜΑ Ή ΔΡΑΣΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ. Η ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΙΑΤΡΩΝ.

Συνταγογράφηση δραστικής ουσίας ή σκευάσματος, η τέλεια μπλόφα και ο απόλυτος αποπροσανατολισμός.

Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο των όσων πρόκειται να συμβούν με αποτέλεσμα την εκ βάθρων αλλαγή των δεδομένων διαβίωσης των πολιτών αυτής της χώρας, ελέω της εγκληματικής ανικανότητας και της προδοτικής κατά το σύνταγμα υστεροβουλίας των πολιτικών των τελευταίων δεκαετιών, συμπεριλαμβάνεται και η ακύρωση του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους». Αυτό όμως είναι ένα ιδιαίτερα δύσκολο επιχείρημα δεδομένης της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα που αν και χειροπόδαρα «αλυσοδεμένος» από τα δάνεια που χρωστά και την εξάρτηση του από τις πιστωτικές κάρτες, έχει ακόμα το σθένος να αντιμετωπίζει κριτικά τα όσα του σερβίρουν και ενίοτε να αντιδρά απρόβλεπτα. Πώς να πεις στους Έλληνες της τρίτης ηλικίας ότι οι κρατήσεις μιας ολόκληρης ζωής από τον μισθό τους έχουν εξαϋλωθεί; Πώς να πείσεις τους εργαζόμενους που έχουν καλύψει τον μέσο χρόνο της επαγγελματικής τους καριέρας ότι εκτός από το αβέβαιο της συνταξιοδότησης τους επίκειται και η κατάργηση της ιατροφαρμακευτικής τους κάλυψης; Και πώς να πείσεις τους νεότερους να στραφούν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες;

Τα δημοσιεύματα άποψης καθώς και η διάφορες μελέτες που αφορούν την βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων εδώ και χρόνια αναφέρουν ρητά και κατηγορηματικά ότι ακόμα και τα λεγόμενα «ευγενή» ταμεία βρίσκονται σε κατάσταση οικονομικού μη αναστρέψιμου κώματος. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα αβίαστα εγείρεται το ερώτημα «γιατί και πως». Είναι η κακοδιαχείριση των ιθυνόντων η αιτία;

Μήπως είναι η αλόγιστη συνταγογράφηση φαρμάκων από τους ιατρούς και η κατευθυνόμενη «εκπαίδευση» των πολιτών να ζητούν πολλές γνώμες ειδικών και  αδικαιολόγητες πλην πανάκριβες διαγνωστικές πράξεις προς τέρψιν των διαγνωστικών κέντρων, που οδήγησαν τα αποθεματικά των ταμείων στην αποψίλωση; Η οι υπαίτιοι της καταστροφής είναι η ιατροί των νοσοκομειακών μονάδων που δεν φειδόντουσαν φαρμάκων και αναλώσιμων προς όφελος της ζωής των ασθενών, με λαμπρές εξαιρέσεις  που το όφελος μετατοπιζόταν προς τους προσωπικούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς; Κακό πράγμα η ισοπέδωση, όσο και η φανατική τάση ανάδειξης του κακού και του λάθους και η αδιαφορία και ο υποβιβασμός του σωστού και του έντιμου.

Μήπως πρέπει να ανατρέξουμε λίγα χρόνια πίσω, στις εποχές της πλασματικής ευμάρειας που κάποιοι «ενοχλητικοί» τύποι παρενοχλούσαν την καθησυχασμένη συνείδηση μας αναφέροντας ότι παρά την οικονομική ανάπτυξη του τόπου και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, τα ταμεία θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους ακόμα πέντε και για άλλους δέκα ή δεκαπέντε χρόνια; Τι έγινε από τότε για να αποφευχθεί το σήμερα?

Η ομολογιοποίηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων αφού αυτά κατατέθηκαν στην τράπεζα της Ελλάδος, βοήθησαν το κλείσιμο ισολογισμών και συνέβαλλαν στην δημιουργία κλίματος ευημερίας και οικονομικής σταθερότητας. Τότε. Τώρα όμως που τα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου «κουρεύονται» κατά 75% τι μένει στα ταμεία πέρα από τις εισφορές των εν ενεργεία ασφαλισμένων , οι οποίες βέβαια βαίνουν μειούμενες λόγω της καλπάζουσας ανεργίας; Μια εκπεφρασμένη άποψη αναφέρει ότι μια από τις συμφωνίες που «κλείδωσαν» προκειμένου να επιτευθεί η είσοδος της χώρας μας στην ζώνη του ευρώ, ήταν και η αποδοχή της αθρόας εισόδου δυστυχισμένων οικονομικών μεταναστών , λειτουργώντας η Ελλάδα ως ένα φράγμα που θα προστάτευε τις υπόλοιπες χώρες. Όπερ και εγένετο, ανεξέλεγκτα και υποκριτικά «φιλόξενα» μια που ο Έλληνας Ξένιος Δίας τις περισσότερες φορές επεφύλασσε δυστυχία, εκμετάλλευση και εξαθλίωση. Κάποιοι τότε είχαν την ιδέα να συνδυάσουν την άδεια παραμονής των οικονομικών μεταναστών με την υποχρεωτική ασφάλιση στον μεγαλύτερο ασφαλιστικό οργανισμό , το ΙΚΑ. Όχι, δεν σκέφτηκαν πώς να οργανώσουν τον υγειονομικό έλεγχο των μεταναστών με γνώμονα της διαφύλαξη της δημόσιας υγείας και την περίθαλψη των ίδιων των μεταναστών από τα νοσήματα που τους είχε προικίσει η κακουχία. Απλά υπέθεσαν ότι η εισροή στο ταμείο του ΙΚΑ των εισφορών των μεταναστών θα αποτελούσε τονωτική ένεση στα οικονομικά του και ενδεχομένως αιτία αυξήσεως του προσδόκιμου επιβίωσης του (ίσως ότου να μπορούν οι ίδιοι να καλυφθούν από τις διατάξεις περί παραγραφής αδικημάτων). Δεν υπολόγισαν καθώς φαίνεται την «μαύρη» και αδήλωτη εργασία, την εισφοροδιαφυγή καθώς την τεράστια επιβάρυνση που θα επέφερε στο σύστημα υγείας η ιατροφαρμακευτική κάλυψη όλων αυτών των ανθρώπων. Προς Θεού, δεν διέπομαι από ρατσιστικά αισθήματα απέναντι σε ανθρώπους που η ανάγκη τους οδήγησε στην χώρα μας με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τις οικογένειες τους. Αυτό όμως που αδυνατώ να καταλάβω είναι πως είναι δυνατόν να επιτρέπεις σε ένα ασφαλιστικό σύστημα που παρακαλεί για εξορθολογισμό με τον επιθανάτιο ρόγχο του, να επιβαρυνθεί με όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τα ανθρώπινα δικαιώματα ανθρώπων που από τις πατρίδες τους ακόμα μετέφεραν ασθένειες δυσδιάγνωστες, ανίατες και ενίοτε μεταδοτικές. Το χρονικό διάστημα που πέρασε από τότε πολλοί συνάνθρωποι μας, οικονομικοί μετανάστες, λαθρομετανάστες, ακόμα και μέλη των οικογενειών τους που ερχόντουσαν δήθεν για ολιγοήμερη επίσκεψη, αντιμετωπίστηκαν διαγνωστικά και θεραπευτικά μέσω του «ταμείου τους», νοσηλεύτηκαν και χειρουργήθηκαν και μερικοί εξ αυτών έγιναν και  κοινωνοί της ατελούς χορηγίας ιδιαίτερα ακριβών φαρμάκων για ασθένειες ανίατες όπως το AIDS.

Και το σύστημα απέπνευσε.

Η ενοποίηση των ταμείων και το «γιουρούσι» στα αποθεματικά των άλλων μη ελλειμματικών δεν απέφερε κανένα αποτέλεσμα στην ανέλπιδο προσπάθεια.

Και έτσι φθάνουμε στο σήμερα, που οι κήνσορες του παρόντος και του μέλλοντος μας , υπό την καθοδήγηση των εγχώριων και διεθνών συμφερόντων που υπηρετούν, καλούνται να βρουν τρόπο για να ανακοινώσουν πως τα ταμεία θα υφίστανται πλέον για την κάλυψη του συνταξιοδοτικού δικαιώματος που απορρέει από τις καταβληθέντες εισφορές και ότι η υγειονομική κάλυψη δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί. Σύσσωμα τα μέσα μαζικής εξημέρωσης και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης έχουν επιδοθεί σε ένα ανηλεή πόλεμο κατά των λειτουργών της υγείας υπό την υψηλή εποπτεία του υπουργείου υγείας που παρουσιάζει ως μοναδικούς υπαίτιους για την οικονομική κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων τους ιατρούς. Και το μελάνι που θολώνει τα νερά της σκέψης των πολιτών είναι η εστίαση πάνω στο θέμα, να συνταγογραφούν οι ιατροί σκεύασμα επώνυμο για να πηγαίνουν με πληρωμένα έξοδα στα συνέδρια τους ή να συνταγογραφούν δραστική ουσία και την απόφαση να τα παίρνει ο φαρμακοποιός με γνώμονα την κατώτερη τιμή;

Ήρθε ο καιρός να προσέχουμε και να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στην στοχοποίηση συλλήβδην επαγγελματικών και επιστημονικών τάξεων από την νομενκλατούρα που δεκαετίες τώρα συλεύει το παρελθόν, εξαθλιώνει το σήμερα και υποθηκεύει το αύριο.

— τού Γεωργίου Μαρκέτου, οφθαλμιάτρου