Το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου, η βουλή υπερψήφισε με ιδρώτα και αίμα το Νέο Μνημόνιο. Μια νέα σύμβαση που σχεδίασε o κ. Παπαδήμος μαζί με τους εκπροσώπους των δανειστών, αφού ο παραιτηθείς πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου είναι καιρός που δε διαθέτει την αξιοπιστία για να το κάνει, ενώ η ΝΔ και ο ΛΑ.ΟΣ. νομιμοποιούνται, ή καλύτερα χρησιμοποιούνται, μόνο να τη διαβάζουν και να την εγκρίνουν, δημιουργώντας έτσι βαρύτατα πολιτικά χρέη με τα οποία θα αναμετρηθούν στις εκλογές.
Έχουμε κάθε καλή διάθεση να πιστέψουμε ότι “χωρίς τη νέα δανειακή σύμβαση θα πτωχεύσουμε και μετά θα ξεμείνουμε από πετρέλαιο, φάρμακα και τροφή”. Όμως, δεν μπορούμε να μην προσέξουμε ότι δεν υπάρχει Plan B σε περίπτωση που – για παράδειγμα – η Γερμανική βουλή δεν εγκρίνει το έξοδο και τελικά δε φτάσουν μετρητά στα ελληνικά ταμεία. Είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι δεν έχουν ιδέα τι θα κάνουν αν κάτι δεν πάει καλά, γιαυτό τους πιστεύουμε όταν μας λένε ότι τα μέτρα είναι μονόδρομος.
Συνεπώς, είμαστε στην αρχή μιας πολύ σύνθετης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δοκιμασίας που μόνο υπό πολύ αυστηρές προϋποθέσεις έχει κάποιες ελπίδες να βγάλει κάπου.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, η χώρα έχει ανάγκη από ένα καθαρό, εύληπτο και δίκαιο κυβερνητικό πρόγραμμα που θα εξασφαλίζει την μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση. Όσο απίστευτο και να ακούγεται υπό τις παρούσες συνθήκες κοινωνικής έντασης, είναι απολύτως απαραίτητο διότι η όποια ελάφρυνση προκύψει από την ανταλλαγή ομολόγων που ψηφίσαμε, πρέπει να αποτυπωθεί σε ένα κοινά αποδεκτό “σχέδιο εξόδου από την κρίση”.
Με άλλα λόγια, οι Έλληνες πολιτικοί έχουν το ιστορικό χρέος να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να διαμορφώσουν σε συνεργασία με την δοκιμαζόμενη κοινωνία ένα σαφές χρονοδιάγραμμα θυσιών και δράσης που θα προβλέπει απολύτως πειστικά το τι πρόκειται να συμβεί στα επόμενα χρόνια, για το οποίο οφείλουν δεσμευθούν ότι θα το τηρήσουν δίνοντας “όρκο ζωής” και ας αφήσουν τις σαχλαμπούχλες περί “πολιτικής ευθύνης”.
Και για να αποκτήσουν οι Έλληνες πολιτικοί το χαμένο δικαίωμα να μιλάνε στον Ελληνικό Λαό, οφείλουν να ξεκινήσουν πρώτα με αυστηρότατες περικοπές για τον εαυτό τους. Να μειώσουν δηλαδή τον αριθμό των βουλευτών στους 150, περίπου δέκα ανά περιφέρεια, να υποδιπλασιάσουν τις αμοιβές τους, να μηδενίσουν τον αριθμό των έμμισθων συμβούλων, να δουλεύουν μόνο με εθελοντές, και να βάλουν ένα φρένο στο οικονομικά άπατο πηγάδι της Βουλής. Οφείλουν δηλαδή να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν τους πεινασμένους μπροστά στη φασολάδα.
Νέο Μνημόνιο κρατισμού και του παρεμβατισμού;
Όμως, πρέπει να σταθούμε σε έναν “στόχο” της νέας δανειακής σύμβασης που έκανε εντύπωση και εκτός Ελλάδας: Οι αρχηγοί της Ευρώπης επιδεικνύοντας τάσεις κρατισμού και παρεμβατισμού, επέβαλαν βαρύτατες για τους εργαζόμενους ρυθμίσεις στις αμοιβές του ιδιωτικού τομέα. Πρόκειται για μια περιττή απαίτηση εκ μέρους της ΕΕ που παρεμβαίνοντας στις ίδιες τις δομές της αναιμικής ελληνικής οικονομία, στην στέλνει σε μακροχρόνια ύφεση, με ή χωρίς μνημόνιο.
Η κυβέρνηση συνεργασίας, μπροστά σε μια τέτοια απαίτηση όφειλε να είχε διακόψει τις διαπραγματεύσεις και απευθυνόμενη στις διεθνείς αγορές και στους δανειστές, να καταγγείλει τους πανικόβλητους κρατιστές της ΕΕ για ασυνέπεια. Διότι αφού οι δανειστές επιμένουν να ελπίζουν στην επιστροφή των χρημάτων τους, έπρεπε να είχαν ενημερωθεί επισήμως από την Ελληνική κυβέρνηση ή από τον Σαμαρά με δική του πρωτοβουλία, ότι δια των επικείμενων μέτρων μόνο η επιστροφή των δανεικών δε διασφαλίζεται.
Ευχόμαστε αυτά τα μέτρα να ελήφθησαν κάτω από συνθήκες ιδιαίτερης σωματικής και ψυχικής κόπωσης. Σε αντίθετη περίπτωση, αν ήταν αποτέλεσμα νηφάλιας σκέψης και ψυχρής λογικής, τότε η Ευρώπη μπορεί πλέον να πανικοβληθεί ελεύθερα. Διότι τα μέτρα ασφυκτικού ελέγχου της ιδιωτικής οικονομίας εκτός του ότι θα αποσταθεροποιήσουν την ήδη τρομαγμένη αγορά, κακοποιούν και τις θεμελιώδεις αρχές της οικονομικά Ενωμένης Ευρώπης.
Η Ευρώπη υιοθετεί το Γερμανικό μοντέλο “ανάπτυξης”;
Ουσιαστικά η ΕΕ εξέδωσε μια εντολή μεταστροφής των όρων της ελεύθερης αγοράς, την οποία δεν θα μπορέσει να υπερασπιστεί στο μέλλον, διότι ο οικονομικός και χωρικός σχεδιασμός της ΕΕ έχει διαφορετικό προσανατολισμό εδώ και δεκαετίες. Είναι ανόητο να ζητάς από έναν αθλητή που προπονείται από έφηβος για δρομέας ταχύτητας, τελικά να αγωνιστεί στο πινγκ πονγκ.
Η μόνη εξήγηση που καλόπιστα μπορούμε να δώσουμε, είναι ότι πιθανόν το Ελληνικό PSI – καθώς και τα PSI που θα δρομολογηθούν και για τις υπόλοιπες προβληματικές χώρες – θα πυροδοτήσει υποβαθμίσεις στις ευρωπαϊκές οικονομίες και κυρίως στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Μπροστά σ’ αυτόν τον όχι και τόσο παράλογο φόβο, η νυν ηγεσία της ΕΕ έκανε το θεμελιώδες λάθος να ταυτίζει ή να συνδέει την ευημερία των πολιτών της ΕΕ με την ευημερία των τραπεζών της. Και αντί να ενδιαφερθεί για την αποκατάσταση της ουσιαστικής ευημερίας του ελληνικού λαού σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς (όχι από καλοσύνη αλλά διότι μόνο έτσι θα έπαιρνε τα λεφτά της πίσω), προτίμησε να διασφαλίσει πρώτα τη βιωσιμότητα των ευρωπαϊκών τραπεζών… Και μετά βλέπουμε.
Αυτές οι επιλογές, εκτός των άλλων, θα προκαλέσουν σοβαρές απώλειες στους λαούς που τις επόμενες εβδομάδες θα αναλάβουν νέο ρίσκο στηρίζοντας την προβληματικής προοπτικής ελληνική οικονομία. Οι λαοί της ΕΕ δηλαδή κινδυνεύουν να υποστούν τις άδικες συνέπειες των πρωτοβουλιών των φοβισμένων ηγετών τους. Και επειδή αυτό δε θα το παραδεχθούν, θα ενταθεί ο ήδη φουντωμένος ανθελληνισμός και η διεθνής περιθωριοποίηση της χώρας μας, γεγονός που με τη σειρά του θα επιδράσει αρνητικά σε παραδοσιακά εξωστρεφείς – και κρίσιμους πλέον – κλάδους της ελληνικής οικονομίας.
Κώστας Κουρούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου