Με αφορμή έναν ακόμη θάνατο: Πόσος φιλελευθερισμός χωράει στις υπηρεσίες υγείας;

Γράφει για το makthes.gr ο Δημήτρης Τσάμης

Μια ακόμη απώλεια ζωής στον καιρό του κορονοϊού προκάλεσε αρκετές αναφορές αλλά και σχόλια.

Ο αποθανών αγιογραφήθηκε δεόντως από εκπροσώπους ΜΜΕ, μεγαλόσχημους γενικώς, αλλά και πολιτικούς. Συνηθίζεται άλλωστε. Ο θάνατος σκεπάζει τις σκιές και τις επιφυλάξεις με το δικό του απόλυτο σκοτάδι. Ήταν έξυπνος, δραστήριος, εργατικός, σίγουρα τολμηρός και αναντίρρητα ατομικά επιτυχημένος.

Τα σχέδια του για την ανάπτυξη ιδιωτικών διαγνωστικών μονάδων – και όχι μόνον- ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια των ελληνικών νόμων. Ήταν έξω και αντίθετα προς αυτά.

Γι’ αυτό χρειάστηκε τη «βοήθεια» πολλών άλλων παραγόντων ώστε να αλλάξουν οι νόμοι και να εξυπηρετηθούν τα σχέδια του. Χρειάστηκε η εξυπηρέτηση του από τους "υπεύθυνους" πολιτικούς, με την καθοδήγηση της τρόικας, ώστε να επιβληθεί νομικό πλαίσιο πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, παραβλέποντας ότι στον τομέα των υπηρεσιών υγείας δεν ικανοποιείται «ζήτηση» αλλά… ανάγκη.

Διαγνωστικές διαδικασίες, θεραπείες και προληπτικές εξετάσεις πραγματοποιούνται επειδή -κι όσο- υπάρχει ανάγκη γι’ αυτές. Δεν είναι καταναλωτικές υπηρεσίες που ζητούνται από τον "πελάτη". Συνιστώνται ιατρικώς επειδή υπάρχει ανάγκη. Επειδή υφίσταται ιατρική ένδειξη.

Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά κι αυτή τη διαφορά την «ξέχασαν» οι πολιτικοί εκείνοι, οι οποίοι επί σειρά ετών συνήργησαν στη δήθεν «απελευθέρωση» του ιατρικού επαγγέλματος. «Απελευθέρωση» ψευδεπίγραφη κι απατηλή, που όπως προκύπτει πλέον εμφανώς δεν εξυπηρέτησε ούτε τους ασθενείς καθώς δεν μείωσε την οικονομική τους επιβάρυνση ούτε το δημόσιο ταμείο, αλλά αποκλειστικά και μόνον εκείνους που την μεθόδευσαν προς εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών τους συμφερόντων.

Όταν μάλιστα οι ιατρικές υπηρεσίες παρέχονται μέσα σ΄ ένα κλειστό και περιορισμένο οικονομικό πλαίσιο, το οποίο αυθαίρετα προσδιορίσθηκε στα μνημονιακά χρόνια, η οικονομική ωφέλεια, το κέρδος των «επιτυχημένων» συνομιλητών της τρόικας συνεπάγεται την οικονομική βλάβη των υπολοίπων.

Οι υπερασπιστές του ασυμβίβαστου φιλελευθερισμού θα σπεύσουν να παρουσιάσουν το κλασικό επιχείρημα περί ελευθερίας και ανταγωνισμού. Μόνο που οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι οι αρχές και τα επιχειρήματα τους πρέπει να αντέχουν στην πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα τις έχει ήδη «φυλακίσει» στον κλειστό προϋπολογισμό του ΕΟΠΥΥ, που επέβαλαν οι ίδιοι πάλι «υπεύθυνοι» πολιτικοί στο όνομα της προστασίας των οικονομικών του ΕΟΠΥΥ. Στένεψαν τα περιθώρια συνθλίβοντας τα επιχειρήματα.

Ανταγωνισμός και ελευθερία χωρούν όταν οι πολίτες μπορούν να επιλέγουν και οι "ανταγωνιστικές" υπηρεσίες που τους παρέχονται αποζημιώνονται στο ακέραιο σε όλους. Διαφορετικά, όπως συμβαίνει με τον κλειστό προϋπολογισμό εξετάσεων του ΕΟΠΥΥ, ο ανταγωνισμός εξαφανίζεται νοθευμένος.

Η αντίφαση αναδύεται πλέον απόλυτη. Δεν στέκεται λογικά, για να μην πω κυρίως «ιδεο-λογικά», να αποζημιώνει ο ΕΟΠΥΥ τη διενέργεια ιατρικών υπηρεσιών όχι εξ ολοκλήρου αλλά έως ένα αυθαίρετο όριο, να «πετσοκόβει» αμοιβές με rebate και claw back και ταυτόχρονα να νομοθετούνται όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις κερδοφορίας των "εκλεκτών" αλλάζοντας τους νόμους στο όνομα της οικονομικής ελευθερίας, που υφίσταται μόνον ως μαγική εικόνα.

Ο θάνατος είναι η κοινή μας μοίρα και γι αυτό επιβάλλεται να προλάβουμε να συλλογιστούμε πόσος «φιλελευθερισμός» χωράει στις υπηρεσίες υγείας και πόσο υπεύθυνοι, ειλικρινείς, άδολοι και συνεπείς υπήρξαν στα μνημονιακά χρόνια οι «αρμόδιοι» νομοθέτες πράττοντας αναλόγως διορθώνοντας λάθη και αποκαθιστώντας τις ζημίες.

Ο κ. Τσάμης είναι Ιατρός Μικροβιολόγος, πρόεδρος ΠΣ Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης