Έγκλημα και... φορολογία!

Από τον Γιώργο Λακόπουλο -
Capital.gr

Εντάξει, η ταξική ανάγνωση της Ιστορίας είναι μια ενδιαφέρουσα υπόθεση που απασχολεί την επιστήμη, την πολιτική, αλλά και τις κοινωνίες εδώ και ενάμιση αιώνα. Αυτή η ανάγνωση οδήγησε σε επαναστάσεις και κινήματα, σε καθεστώτα και πολιτεύματα – να ζούμε να τα θυμόμαστε. Κανείς δεν είχε σκεφτεί όμως έως τώρα να τη μετατρέψει στην περίεργη θεωρία που αναπτύσσεται στα καθ' ημάς από την κυβερνητική παράταξη και για την ακρίβεια από βουλευτές, υπουργούς και κομματικά στελέχη. Η βάση αυτής της θεωρίας είναι η... συλλογική πολιτική φορολογία! Η επιβολή φόρων όχι σε πρόσωπα, αλλά σε... πολιτικά σύνολα.

Υπερβολή; Καθόλου. Ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε –άρα δεν του ξέφυγε– ότι είναι "επιλογή της κυβέρνησης να επιβαρυνθούν όσοι ψήφισαν "ναι” στο δημοψήφισμα του Ιουλίου". Την άλλη μέρα, όταν του ζήτησαν διευκρινίσεις, επέμενε. Με το επιχείρημα ότι η φορολογική πολιτική έχει πλέον "ταξικό πρόσημο". Και γιατί να έχει ταξικό πρόσημο και να μην έχει "αναπτυξιακή κατεύθυνση", όπως έλεγαν παλιά; Γιατί κατά τον ίδιο "το Μνημόνιο έχει φιλελεύθερο πρόσημο και γι’ αυτό εξελέγη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για να το διορθώσει".

Καθώς όλοι ξέρουν ότι πρώτα εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά ήλθε το Μνημόνιο για το οποίο μιλάμε, κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί "αφήστε τον άνθρωπο στον κόσμο του και στα πρόσημά του". Αλλά να που στο καπάκι, μια από τις πιο προβεβλημένες κυβερνητικές φίρμες, ο υπουργός Γιώργος Κατρούγκαλος με τ' όνομα, πέταξε το εξής: "Είναι σαφέστατη επιλογή ποιους θέλουμε να επιβαρύνουμε: τους λίγους". Αμ δεν μιλάει στον αέρα ο Κυρίτσης.

Απλά μαθήματα εγκλήματος και φορολογίας

Εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση. Η φορολογία είναι όπως το έγκλημα: δεν ισχύει ο συλλογικός κανόνας. Δεν εγκληματούν κοινωνικές ομάδες, εγκληματούν πρόσωπα. Η συλλογική ευθύνη ήταν πατέντα του Χίτλερ για να διώκει τα θύματά του χωρίς εξαίρεση.

Το έγκλημα έχει ονοματεπώνυμο και υπογραφή. Για να διαπιστωθεί προσάγεται κάποιος στο δικαστήριο, όπου δεν δικάζεται ως πρόσωπο γενικώς, αλλά για τη συγκεκριμένη πράξη που του αποδίδεται. Απλά πράγματα. Αλλά έτσι το 'χουμε κανονίσει στον πολιτισμένο κόσμο και τις δημοκρατικές κοινωνίες. Αν έχει κάποιος καμιά καλύτερη ιδέα, ας κοπιάσει...

Για λόγους που μπορεί να καταλάβει ο καθένας, ακριβώς ο ίδιος κανόνας ισχύει και στη φορολογία. Δεν επιβάλλεται φόρος στους πολίτες συλλήβδην και καθ' ομάδες. Φορολογείται ένας έκαστος ανάλογα με το εισόδημά του. Ο έφορος και το ΜΗΚΥΟ δεν κόβουν κουστουμάκια σε κοινωνικές κατηγορίες, ή σε περιοχές. Εξετάζουν τις φορολογικές δηλώσεις, μία προς μία και βγάζουν τη λυπητερή επί του εισοδήματος και της περιουσίας καθενός. Ανάλογα με τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή, βάσει του Συντάγματος, στο οποίο δεν αναφέρεται τίποτε για "πρόσημα". Ειρήσθω εν παρόδω, ότι στη Βουλή δεν μπαίνει όποιος βλέπει φως, αλλά όποιος παίρνει την ψήφο των πολιτών. Τώρα σε ποιους τη δίνουν οι πολίτες κατά καιρούς, κι αυτό είναι άλλη υπόθεση – πονεμένη.

Εφορία ή φρενοκομείο;

Ασφαλώς είναι δικαίωμα μιας κυβέρνησης να χαράσσει τη φορολογική πολιτική της. Αλλά το εισόδημα των πολιτών επί του οποίου ασκείται αυτή η πολιτική προκύπτει εκ των υστέρων: αφού οι αρμόδιες υπηρεσίες παραλάβουν και εξετάσουν τις φορολογικές δηλώσεις τους. Διαφορετικά δεν θα μιλούσαμε για εφορία αλλά για φρενοκομείο. Πρώτα να αποφαίνεται το κράτος πόσο θα σε φορολογήσει και μετά να καταθέτεις φορολογική δήλωση.

Με άλλα λόγια, θα ήταν παράλογο να σου λέει η Πολιτεία, π.χ., "είσαι πλούσιος, άρα έχεις δέκα ακίνητα και διακόσιες χιλιάδες ευρώ εισόδημα". Το αντίθετο συμβαίνει: πρώτα δηλώνει ό,τι έχεις και μετά σου στέλνουν το ανάλογο μπουγιουρντί. Αν αυτό σε χαρακτηρίζει πλούσιο ή όχι, δεν έχει καμιά σημασία. Σε κάθε περίπτωση προηγείται το εισόδημα της φορολόγησής του. Και το κριτήριο είναι αποκλειστικά και μόνο το εισόδημα και η περιουσία που δηλώνεις. Αν δεν δηλώνεις και σε πιάσουν, κακό του κεφαλιού σου.

Ταξικό απαρτχάιντ

Υπάρχουν κάποιες στατιστικές παρατηρήσεις και κάποια ευρήματα ερευνών που συνδέουν τα πρόσωπα, τα εισοδήματα, τις περιοχές, τα επαγγέλματα, τις κοινωνικές τάξεις. Αλλά αυτά είναι για τα σεμινάρια. Για τον φορολογούμενο δεν σημαίνουν τίποτε. Δεν μπορούν να γίνουν νόμοι και να τον φορολογούν με βάση σε ποια κοινωνική ομάδα ανήκει, πού κατοικεί και τι ψηφίζει. Όπως λέει ο Κυρίτσης δηλαδή.

Είναι αυτονόητο ότι οι πάντες μπορούν να ψηφίζουν τα πάντα, ανεξάρτητα από το εισόδημά τους, τον τόπο κατοικίας τους, το επίπεδο και τον τρόπο ζωής τους, την εργασία τους. Κανείς ταξικός διαχωρισμός δεν μπορεί να γίνει ούτε στην ψήφο, ούτε στη φορολογία και πολύ περισσότερο δεν μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους διά νόμου. Διαφορετικά οδηγούμαστε σε ταξικό απαρτχάιντ: εσείς σε αυτή τη γραμμή, οι άλλοι στη διπλανή. Κλείνει η παρένθεση – λίγο μεγάλη βγήκε.

Δεν μας ψήφισες; Φορολογείσαι...

Τώρα που θα κάνουν συνέδριο στον ΣΥΡΙΖΑ καλό θα ήταν να τα βάλουν κι αυτά στον προσυνεδριακό διάλογο, να τα μελετήσουν και όταν με το καλό συνεδριαστούν ας πάρουν μια απόφαση. Διότι πολλοί ανάμεσά τους έχουν μείνει πολύ πίσω σ' αυτό το θέμα. Ειδικά κάτι δευτεράτζες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Αλλιώς, την επομένη φορά ο βουλευτής Κυρίτσης δεν θα ζητήσει απλώς να επιβάλλεται βαριά φορολογία σε αυτούς που ψήφισαν "ναι" στο Δημοψήφισμα –και προφανώς θα τους αναγνωρίζει από το εισόδημα, τον τόπο κατοικίας, το ντύσιμο και το φέρσιμό τους– αλλά θα το πάει παρακάτω. Να απαλλάξουν από τους φόρους όσους ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ –α, και τον Καμμένο, αν και δεν είναι πλέον πολλοί– και να φορολογήσουν όλους τους υπόλοιπους. Με κάποια διαβάθμιση ίσως: οι δεξιοί βαρύτερα, οι σοσιαλιστές λιγότερο... Έτσι θα γίνουν τα εκλογικά τμήματα εφορίες, ή θα γίνουν οι εφορίες εκλογικά τμήματα. Μαζί με τα ψηφοδέλτια θα επισυνάπτεις και τη φορολογική σου δήλωση. Τέλειο;

Νόμος μια έτσι μια αλλιώς. Γιατί;

Να κλείσουμε το ίδιο σουρεαλιστικά όπως το πήγαμε έως τώρα. Κατάλαβε κανείς τι παίζει με την περίφημη διάταξη που ψηφίσθηκε χωρίς να την καταλάβουν βουλευτές κανενός κόμματος –ενώ άλλα λέει ο Βούτσης και ο Παρασκευόπουλος– αλλά τους έδινε το δικαίωμα να έχουν συμμετοχή σε εξωχώρια εταιρεία και ούτε γάτα ούτε ζημιά; Πολύ μυστήριο κρύβει αυτή η υπόθεση.

Πρώτα η κυβέρνηση εισηγήθηκε τον νόμο να νταραβερίζονται οι πολιτικοί με εξωχώριες και η αντιπολίτευση της την έπεσε ότι δεν νομοθετεί, αλλά φωτογραφίζει. Μετά η κυβέρνηση πήγε στο άλλο άκρο, ώστε ο πολιτικός είναι εσώκλειστος με τη νέα διάταξη, ενώ η αντιπολίτευση πήγε να κόψει ρόδα μυρωμένα, κρίνους, ανθούς και πασχαλιές.

Με άλλα λόγια, τη μια μέρα τσακώθηκαν γιατί επιτράπηκαν οι offshores και την άλλη ξανατσακώθηκαν γιατί απαγορεύτηκαν ακόμη και οι μετοχές σε αλλοδαπές επιχειρήσεις γενικώς. Άλλοι λένε ότι με την πρώτη η κυβέρνηση πήγε να καλύψει κάτι δικούς της και άλλοι ότι με τη δεύτερη η αντιπολίτευση αποχώρησε γιατί δεν συνέφερε κάτι δικούς της. Έχει κανείς κάποια εξήγηση;