Η δημόσια χρηματοδότηση των δαπανών Υγείας στη Νορβηγία ανέρχεται στο 85%, όταν στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το 40%...
Πολιτισμικό σοκ προκάλεσε στο Πανελλήνιο η μαρτυρία ενός Έλληνα μετανάστη στη Νορβηγία.
Μιλώντας σε ελληνικά ΜΜΕ, ο ίδιος αποκάλυψε πως έχει μισθό 8.000 ευρώ, εργαζόμενος στη σκανδιναβική χώρα ως ανειδίκευτος εργάτης!
Δεν είναι, όμως, μόνον οι υψηλοί μισθοί που την καθιστούν μία από τις καλύτερες χώρες στον κόσμο. Με πληθυσμό κοντά στα 5,5 εκατομμύρια, το βασίλειο της Νορβηγίας έχει ένα από τα καλύτερα συστήματα Υγείας στον κόσμο.
Πρόκειται για μία σημαντική “παροχή” του Κράτους προς τους πολίτες του. Αν αναλογιστεί κανείς πως οι Έλληνες πληρώνουν από την τσέπη τους περισσότερα από τους άλλους Ευρωπαίους, μπορεί εύκολα να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Με σκοπό να διερευνηθεί το πρότυπο σύστημα Υγείας της Νορβηγίας, το Iatronet παρουσιάζει σήμερα τα βασικά του χαρακτηριστικά του.
Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για την παροχή υγειονομικής περίθαλψης στον πληθυσμό, σύμφωνα με τον δηλωμένο στόχο της ίσης πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, ανεξάρτητα από την ηλικία, τη φυλή, το φύλο, το εισόδημα ή τον τόπο διαμονής.
Η πρωτοβάθμια υγειονομική και κοινωνική φροντίδα αποτελεί ευθύνη των Δήμων, ενώ το υπουργείο Υγείας της Νορβηγίας διαδραματίζει έμμεσο ρόλο, μέσω νομοθετικών και χρηματοδοτικών μηχανισμών.
Στην υγειονομική περίθαλψη, το υπουργείο έχει άμεσο ρόλο, μέσω της κυριότητας των νοσοκομείων και της παροχής οδηγιών στα διοικητικά συμβούλια των περιφερειακών αρχών υγειονομικής περίθαλψης (RHAs).
Οι δαπάνες για την υγεία αντιπροσωπεύουν 9,9% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ), όταν το μέσο ποσοστό στις χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) είναι 8,9%.
Στην Ελλάδα το ποσοστό είναι 8,4% του ΑΕΠ, αλλά η διαφορές είναι θηριώδεις, καθώς το εισόδημα της χώρας μας υστερεί σημαντικά σε σχέση με το αντίστοιχο της Νορβηγίας: το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ελλάδα είναι 16.500 ευρώ και στη Νορβηγία 66.700 ευρώ!
Επιπλέον, η δημόσια χρηματοδότηση των δαπανών Υγείας στη Νορβηγία ανέρχεται στο 85%, όταν στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το 40%...
Καθολική
Η κάλυψη είναι καθολική για όλους τους κατοίκους. Χρηματοδοτείται μέσω εθνικών και δημοτικών φόρων. Οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης χρηματοδοτούν τα δημόσια συνταξιοδοτικά Ταμεία, την πληρωμή των αδειών ασθενείας και, για ορισμένες ομάδες ασθενών, την επιστροφή των επιπλέον δαπανών υγειονομικής περίθαλψης.
Για την οξεία νοσηλεία δεν υπάρχει ιδιωτική εναλλακτική λύση.
Οι ενήλικοι μετανάστες, χωρίς χαρτιά, έχουν πρόσβαση μόνο στην επείγουσα άμεση περίθαλψη, ενώ τα παιδιά χωρίς χαρτιά λαμβάνουν την ίδια φροντίδα με τους πολίτες της χώρας.
Η ιδιωτική ασφάλιση Υγείας παρέχεται από ασφαλιστές ασφαλιστικών εταιρειών και καλύπτει λιγότερο από το 5% των υπηρεσιών.
Δεν καλύπτει νοσοκομειακή φροντίδα. Περίπου το 9% του πληθυσμού, ή σχεδόν το 15% του εργατικού δυναμικού, έχει κάποιο είδος ιδιωτικής ασφάλισης και στο 90% των περιπτώσεων καλύπτεται από τον εργοδότη.
Πληρωμές
Οι επισκέψεις στον οικογενειακό γιατρό, η κάλυψη σε νοσοκομείο ως εξωτερικό περιστατικό και τα χειρουργεία μίας ημέρας απαιτούν συμμετοχή στην πληρωμή από τον πολίτη, ενώ το ίδιο συμβαίνει με τα φάρμακα και τις φυσικοθεραπείες.
Η παρακολούθηση παιδιών κάτω των 16 ετών, η περιγεννητική φροντίδα μητέρας και παιδιού, η πρόληψη και θεραπεία σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων δεν απαιτούν συμμετοχή από τους ασθενείς.
Η νοσοκομειακή περίθαλψη είναι δωρεάν. Συμμετοχή απαιτείται στην κατ 'οίκον φροντίδα και τη φροντίδα για ηλικιωμένους.
Για τη συμμετοχή των πολιτών στη δαπάνη (πληρωμές από την τσέπη) ορίζονται εισοδηματικά όρια, από τα οποία εξαιρείται η συμμετοχή φαρμάκων για χρόνια νοσήματα.
Οι χαμηλοσυνταξιούχοι ή όσοι λαμβάνουν αναπηρικές συντάξεις δεν συμμετέχουν στη δαπάνη για φάρμακα και περίθαλψη.
Πρωτοβάθμια
Η εξωνοσοκομειακή (πρωτοβάθμια) φροντίδα Υγείας παρέχεται από τους Δήμους και την κυβερνητική καθοδήγηση, ενώ το Κράτος ορίζει και προδιαγραφές ποιότητας.
Το 99,6% των πολιτών είναι εγγεγραμμένοι σε οικογενειακό γιατρό, τον οποίο μπορούν να αλλάζουν δύο φορές τον χρόνο. Για την περαιτέρω φροντίδα, απαιτείται παραπεμπτικό από τον οικογενειακό γιατρό, ο οποίος είναι “φύλακας” των συνόρων του συστήματος Υγείας (“gatekeeper”).
Παρέχονται στους γιατρούς οικονομικά κίνητρα, ώστε να εξετάζουν όσο το δυνατό περισσότερους ασθενείς την ημέρα.
Οι Δήμοι συνεργάζονται με επιμέρους γιατρούς, οι οποίοι αμείβονται από χρήματα που προέρχονται και από τους ασθενείς.
Οι περισσότεροι παθολόγοι είναι αυτοαπασχολούμενοι και μόνο το 5% είναι μισθωτοί. Ο μέσος μισθός εκτιμάται σε 76.000 ευρώ και μπορεί να είναι σημαντικά υψηλότερος για τους ασκούμενους με πλήρη απασχόληση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου