Του Lex
Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και τους ιδιώτες επενδυτές φαίνεται πως δεν οδηγούν πουθενά. Και οι δύο πλευρές συναντήθηκαν στο πλαίσιο της προσπάθειας για τη μείωση του ύψους του χρέους που έχουν οι ιδιώτες ομολογιούχοι κατά 50%, στα 100 δισ. ευρώ περίπου. Μέσα στην ευρύτερη κρίση της ευρωζώνης, οι διαπραγματεύσεις αυτές είναι δευτερεύον θέμα. Παρά ταύτα, υπάρχει ισχυρός ηθικός κίνδυνος και γι' αυτό η επίτευξη συμφωνίας είναι σημαντική.
Υπάρχουν δύο προβλήματα σε αυτήν την πρωτοβουλία:
1. Το πρώτο είναι ότι η ελληνική οικονομία πηγαίνει πολύ χειρότερα από ό,τι αναμενόταν. Ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος δηλώνει πως το ΑΕΠ πιθανότατα συρρικνώθηκε περισσότερο από 6% το 2011. Πριν από έξι μήνες, προβλεπόταν ύφεση 3,8%.
Επίσης, αυξάνονται οι ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας. Οι τράπεζες της χώρας εκτιμάται ότι χρειάζονται αναδιάρθρωση κεφαλαίων 40 δισ. ευρώ, λόγω των μαζικών αναλήψεων και όχι 26 δισ. ευρώ που είχε υπολογιστεί πριν από λίγους μήνες.
Δύσκολα μπορεί να υπάρξει συμφωνία για οτιδήποτε όταν το έδαφος μετακινείται τόσο βίαια κάτω από τα πόδια όσων εμπλέκονται στις διαπραγματεύσεις.
2. Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως θεωρείται μάλλον απίθανο να επιτευχθεί η συμφωνία στην οποία τόσο πολλοί ελπίζουν. Η διαγραφή χρέους υποτίθεται ότι θα είναι εθελοντική. Οι όροι της, όμως, είναι πολύ σκληροί και ορισμένοι ομολογιούχοι θα παλέψουν άγρια. Και υποτίθεται ότι αφορά τουλάχιστον 100 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικά εθελοντική συμφωνία.
Στόχος είναι να μειωθεί ο λόγος χρέους / ΑΕΠ της Ελλάδας στο 120% μέχρι το 2020, από 160% που είναι σήμερα. Με διαγραφή χρεών κατά 50%, όμως, είναι μάλλον απίθανο να επιτευχθεί ο στόχος, δεδομένης της μακροοικονομικής επιδείνωσης. Η συμφωνία, παράλληλα, δεν μπορεί να είναι πολύ γενναιόδωρη για την Αθήνα ή για άλλες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης, όπως η Πορτογαλία, που ενδέχεται να ζητήσουν παρόμοιο deal.
Το πραγματικό ερώτημα πλέον δεν είναι εάν ή πότε θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αλλά πώς.
Η πρωτοβουλία για εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα αφορά τη διαχείριση μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Γι' αυτό είναι τόσο σημαντική η ελεγχόμενη χρεοκοπία. Η Ελλάδα πρέπει να αποπληρώσει χρέη 14,5 δισ. ευρώ στις 20 Μαρτίου.
Χωρίς τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, δεν θα έχει επαρκή ρευστότητα για να τα καταφέρει. Οι ομολογιούχοι θα πρέπει να δεχθούν την ελληνική χρεοκοπία ακόμη και με απαίσιους όρους που προτείνονται. Σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί να τους επιβληθούν ακόμη χειρότεροι.
Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και τους ιδιώτες επενδυτές φαίνεται πως δεν οδηγούν πουθενά. Και οι δύο πλευρές συναντήθηκαν στο πλαίσιο της προσπάθειας για τη μείωση του ύψους του χρέους που έχουν οι ιδιώτες ομολογιούχοι κατά 50%, στα 100 δισ. ευρώ περίπου. Μέσα στην ευρύτερη κρίση της ευρωζώνης, οι διαπραγματεύσεις αυτές είναι δευτερεύον θέμα. Παρά ταύτα, υπάρχει ισχυρός ηθικός κίνδυνος και γι' αυτό η επίτευξη συμφωνίας είναι σημαντική.
Υπάρχουν δύο προβλήματα σε αυτήν την πρωτοβουλία:
1. Το πρώτο είναι ότι η ελληνική οικονομία πηγαίνει πολύ χειρότερα από ό,τι αναμενόταν. Ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος δηλώνει πως το ΑΕΠ πιθανότατα συρρικνώθηκε περισσότερο από 6% το 2011. Πριν από έξι μήνες, προβλεπόταν ύφεση 3,8%.
Επίσης, αυξάνονται οι ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας. Οι τράπεζες της χώρας εκτιμάται ότι χρειάζονται αναδιάρθρωση κεφαλαίων 40 δισ. ευρώ, λόγω των μαζικών αναλήψεων και όχι 26 δισ. ευρώ που είχε υπολογιστεί πριν από λίγους μήνες.
Δύσκολα μπορεί να υπάρξει συμφωνία για οτιδήποτε όταν το έδαφος μετακινείται τόσο βίαια κάτω από τα πόδια όσων εμπλέκονται στις διαπραγματεύσεις.
2. Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως θεωρείται μάλλον απίθανο να επιτευχθεί η συμφωνία στην οποία τόσο πολλοί ελπίζουν. Η διαγραφή χρέους υποτίθεται ότι θα είναι εθελοντική. Οι όροι της, όμως, είναι πολύ σκληροί και ορισμένοι ομολογιούχοι θα παλέψουν άγρια. Και υποτίθεται ότι αφορά τουλάχιστον 100 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικά εθελοντική συμφωνία.
Στόχος είναι να μειωθεί ο λόγος χρέους / ΑΕΠ της Ελλάδας στο 120% μέχρι το 2020, από 160% που είναι σήμερα. Με διαγραφή χρεών κατά 50%, όμως, είναι μάλλον απίθανο να επιτευχθεί ο στόχος, δεδομένης της μακροοικονομικής επιδείνωσης. Η συμφωνία, παράλληλα, δεν μπορεί να είναι πολύ γενναιόδωρη για την Αθήνα ή για άλλες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης, όπως η Πορτογαλία, που ενδέχεται να ζητήσουν παρόμοιο deal.
Το πραγματικό ερώτημα πλέον δεν είναι εάν ή πότε θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αλλά πώς.
Η πρωτοβουλία για εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα αφορά τη διαχείριση μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Γι' αυτό είναι τόσο σημαντική η ελεγχόμενη χρεοκοπία. Η Ελλάδα πρέπει να αποπληρώσει χρέη 14,5 δισ. ευρώ στις 20 Μαρτίου.
Χωρίς τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, δεν θα έχει επαρκή ρευστότητα για να τα καταφέρει. Οι ομολογιούχοι θα πρέπει να δεχθούν την ελληνική χρεοκοπία ακόμη και με απαίσιους όρους που προτείνονται. Σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί να τους επιβληθούν ακόμη χειρότεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου