Δεν θα μπορούσα, παρά να ευχηθώ στη νέα ιατρική κίνηση, κάθε επιτυχία! Είναι, άλλωστε, μια Κίνηση, που έπρεπε να γίνει από καιρό, πού `χε συντελεστεί προκαταβολικά στο μυαλό, όλων όσων μας πονούν οι στιγμές που σήμερα βιώνουμε…
- με το μέλλον μας κι εκείνο της Πατρίδας να κουρελιάζονται βίαια
- με τα παιδιά μας, τα νέα παιδιά, τα δικά μας, τους ειδικευόμενούς μας ή τους νέους άνεργους ειδικευμένους ή τους φοιτητές μας, ν` αναζητούν καινούργιους τόπους να σπείρουν και να θερίσουν τα όνειρά τους
... - με τους άνεργους να στοιβάζονται καθημερνά, σαν σκουπίδια, σαν κοινωνικά απόβλητα
- με τους άστεγους, κάθε μέρα κι ένας στον τάφο
- με τους νεόφτωχους και τους νεόπλουτους, σ` ένα διαρκές μαγγανοπήγαδο, σε μια χύτρα κοινωνικής ταχύτητας… Που δε ξέρεις πότε θα τιναχτούν όλα στον αέρα…
- με… (συμπλήρωσε ότι σκέφτεσαι, αναγνώστη, φίλε και συνάδελφε…)
… κι αυτοί; Ακόμα να λεν` ψέματα χιλιάδες, να μας τρομοκρατούν με τις οικονομικές μπούρδες τους, ενώ την ίδια ώρα γκρεμίζουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας των πολιτών της χώρας, κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, κάθε επαγγελματική προοπτική…
Η επιβίωση είναι το ζητούμενο της εποχής μας…
… και πάνω σ` όλ` αυτά κι οι «προσωπικές έριδες», οι άμετρες μωροφιλοδοξίες των μελλοντικών «νεκρών» της χρεωνομίας, να θένε να χτίσουν το δικό τους profile, μόνο και μόνο για να πάρουν κάποια στιγμή τη θέση τους στο «σαπισμένο κι άηθες» πολιτικό προσωπικό του τόπου, που ώρα με την ώρα γκρεμίζεται κι αποτεφρώνεται… «Σάπιοι» είναι, ας πάνε στη «σαπίλα» τους κι ας μας αφήσουν ήσυχους, όλους όσους έχουν τον ίδιο με μας στόχο: «Αλλαγή του πολιτικού προσωπικού», «νέα ήθη», «αρετή και γενναιότητα»… Να κοιτούμε τα παιδιά μας ίσια στα μάτια… όχι να κρυβώμαστε πίσω απ` τις κουρτίνες της ιστορίας, σαν άθλιες μαριονέτες, ενός κίβδηλου καραγκιοζοπαίχτη…
Και για να επανέλθουμε στα σωστά μας, θυμηθείτε, πως: «Οι πόλεις χάνονται, όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν πια τους κακούς από τους καλούς» (Αντισθένης, Κυνικός φιλόσοφος)…
Μα εμείς, φίλοι μου, τους έχουμε ήδη ξεχωρίσει… Κι ανταμώσαμε με τους δικούς μας, από καιρό
Βασίλης Θεοδωρόπουλος, Γιατρός του ΕΣΥ, Μέλος της ΕΓ της ΟΕΝΓΕ
- με το μέλλον μας κι εκείνο της Πατρίδας να κουρελιάζονται βίαια
- με τα παιδιά μας, τα νέα παιδιά, τα δικά μας, τους ειδικευόμενούς μας ή τους νέους άνεργους ειδικευμένους ή τους φοιτητές μας, ν` αναζητούν καινούργιους τόπους να σπείρουν και να θερίσουν τα όνειρά τους
... - με τους άνεργους να στοιβάζονται καθημερνά, σαν σκουπίδια, σαν κοινωνικά απόβλητα
- με τους άστεγους, κάθε μέρα κι ένας στον τάφο
- με τους νεόφτωχους και τους νεόπλουτους, σ` ένα διαρκές μαγγανοπήγαδο, σε μια χύτρα κοινωνικής ταχύτητας… Που δε ξέρεις πότε θα τιναχτούν όλα στον αέρα…
- με… (συμπλήρωσε ότι σκέφτεσαι, αναγνώστη, φίλε και συνάδελφε…)
… κι αυτοί; Ακόμα να λεν` ψέματα χιλιάδες, να μας τρομοκρατούν με τις οικονομικές μπούρδες τους, ενώ την ίδια ώρα γκρεμίζουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας των πολιτών της χώρας, κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, κάθε επαγγελματική προοπτική…
Η επιβίωση είναι το ζητούμενο της εποχής μας…
… και πάνω σ` όλ` αυτά κι οι «προσωπικές έριδες», οι άμετρες μωροφιλοδοξίες των μελλοντικών «νεκρών» της χρεωνομίας, να θένε να χτίσουν το δικό τους profile, μόνο και μόνο για να πάρουν κάποια στιγμή τη θέση τους στο «σαπισμένο κι άηθες» πολιτικό προσωπικό του τόπου, που ώρα με την ώρα γκρεμίζεται κι αποτεφρώνεται… «Σάπιοι» είναι, ας πάνε στη «σαπίλα» τους κι ας μας αφήσουν ήσυχους, όλους όσους έχουν τον ίδιο με μας στόχο: «Αλλαγή του πολιτικού προσωπικού», «νέα ήθη», «αρετή και γενναιότητα»… Να κοιτούμε τα παιδιά μας ίσια στα μάτια… όχι να κρυβώμαστε πίσω απ` τις κουρτίνες της ιστορίας, σαν άθλιες μαριονέτες, ενός κίβδηλου καραγκιοζοπαίχτη…
Και για να επανέλθουμε στα σωστά μας, θυμηθείτε, πως: «Οι πόλεις χάνονται, όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν πια τους κακούς από τους καλούς» (Αντισθένης, Κυνικός φιλόσοφος)…
Μα εμείς, φίλοι μου, τους έχουμε ήδη ξεχωρίσει… Κι ανταμώσαμε με τους δικούς μας, από καιρό
Βασίλης Θεοδωρόπουλος, Γιατρός του ΕΣΥ, Μέλος της ΕΓ της ΟΕΝΓΕ
Πολύ ωραίο εγκώμιο, αλλά άσχετο με την εν λόγω κίνηση.
ΑπάντησηΔιαγραφή