O Aνδρέας Λοβέρδος παρουσιάζει νέα ιδεολογική πλατφόρμα

Αν κάποιος από σας πίστευε πως η ηθικά επιβεβλημένη απάντηση στη χρόνια πολιτική ανεπάρκεια είναι η άμεση και έμπρακτη επανόρθωση ενός βεβαρημένου ιστορικού εξαπάτησης, ο Ανδρέας Λοβέρδος ήρθε εδώ για να σας διαψεύσει. Γιατί για μια χώρα με την ελληνική πολιτική παιδεία δεν υπάρχει ειλικρινέστερος δρόμος προς την εξιλέωση από το λανσάρισμα της ίδιας ελαττωματικής πατέντας με διαφορετικό περιτύλιγμα. Κι αυτό είναι κάτι που οι πολιτικοί μας γνωρίζουν, γι’ αυτό και μετέρχονται, σε κάθε κρίσιμη ιστορική συγκυρία, των πιο σύγχρονων μεθόδων επιχειρηματικής επανεκκίνησης που θα χάριζαν ανείπωτη διαφημιστική ώθηση σε κάθε μάρκα χρωμοσαμπουάν με πεσμένες πωλήσεις. Το ελληνικό εκλογικό σώμα, άλλωστε, αντιμετωπίζεται καιρό τώρα ως ένα μάτσο απεριποίητες τζίβες.

Η αρχή έγινε με τις βαθυστόχαστες εξαγγελίες του Ανδρέα Λοβέρδου πριν κάποιες μέρες σχετικά με την από τούδε συμπόρευσή του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο στη νέα σελίδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ, η οποία βασίζεται κατά τα λεγόμενά του στα κοινά βιωματικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά τους ( και ουχί στην καιροσκοπική άθροιση της εναπομείνασας ισχύος τους για λόγους επιβίωσης). Φαίνεται όμως πως σιγά σιγά η νέα σελίδα αποκτά διαστάσεις, απόχρωση, πάχος και ποιότητα και στο πλαίσιο αυτό ο Ανδρέας Λοβέρδος  εκτελεί χρέη προώθησης, αξιοποιώντας την χρονική κομβικότητα με τον πιο μελετημένο τρόπο. Η παρουσίαση της πλατφόρμας του θα γίνει την Πέμπτη, λίγο πριν τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ, την αποπομπή του Γιώργου Παπανδρέου από την προεδρία και την εκλογή νέου αρχηγού κόμματος. Όλα στρωμένα σε μια ευνοϊκή προγραμματική αλληλουχία που πραγματικά με κάνει να απορώ αν στον πολιτικό άνδρα απέμεινε μια στάλα έμπνευσης για να προσθέσει στο εγχείρημά του κάποια τελευταία, αμελητέα πινελιά. Περιεχόμενο, ας πούμε.

Τώρα που είπατε για ακόρεστη φιλοδοξία που επισκιάζει και το παραμικρό ψήγμα πολιτικής ευσυνειδησίας, μου ήρθε στο μυαλό ένας ακόμη παράγοντας που επέβαλε την επίσπευση της όλης διαδικασίας εγκατάστασης αυτής της πλατφόρμας σε έναν πολιτικό χώρο, μάλιστα, βυθισμένο στους ελώδεις βάλτους της παρακμιακής στασιμότητας εδώ και 3-4 χρόνια. Η διαγραφή του Χάρη Καστανίδη και της Λούκας Κατσέλη φαντάζουν σαν δυο απρσδόκητα ιδανικοί θάνατοι στην ανηλεή κούρσα διαδοχής, που δίνουν το έναυσμα για το περιβόητο νέο ξεκίνημα ( το οποίο δεν θα μπορούσε να θυμίζει περισσότερο παλιό πισωγύρισμα). Πόσο μυαλό χρειάζεται άραγε, για να καταλάβει κανείς πως ακόμη και μπροστά στα πιο ανεκτικά μάτια, η ανανέωση καμιά φορά απαιτεί τον εξορκισμό  εκείνων που δοκίμασαν την ανοχή τους μέχρι δακρύων;