Του Σπυρου Γιανναρα
Η αδυναμία διασφάλισης της επιβίωσης των πολιτών, όταν π.χ. διακόπτεται η παροχή φαρμάκων σε ασθενείς των οποίων η ζωή εξαρτάται από αυτά, δεν αποτελεί κατ’ εξοχήν τεκμήριο κατάρρευσης του κράτους; Ωστόσο, η ζωή σε αυτή τη χώρα εξακολουθεί να προχωράει σε -σχετικά- φυσιολογικές συνθήκες. Πώς όμως αυτό καθίσταται δυνατό;
Το Σάββατο 9 Ιουνίου υπέστην ρήξη αχίλλειου τένοντα. Στενός φίλος με μετέφερε στο Ασκληπιείο Βούλας για τις πρώτες βοήθειες. Το νοσοκομείο εφημέρευε. Στα Επείγοντα επικρατούσαν, για τα δικά μου μάτια του αδαούς, συνθήκες οιονεί πολέμου. Ανθρωποι με σπασμένα ή εξαρθρωμένα άκρα που έχριζαν άμεσης αντιμετώπισης, γέμιζαν τα φορεία. Είχα την τύχη να πέσω στα χέρια της ομάδας της Β΄ Ορθοπεδικής κλινικής που διευθύνει ο δρ Στέφανος Κάλος. Ενας βοηθός με εξέτασε και αμέσως, παραπέμποντάς με στον χειρουργό ορθοπεδικό, επιμελητή της κλινικής, Γιάννη Κατραμπασά. Ο γιατρός διέγνωσε πάραυτα την πλήρη ρήξη, και μου ανακοίνωσε ότι επρόκειτο να χειρουργηθώ σε τριάντα λεπτά. Αμέσως μου πήραν αίμα, ιατρικό ιστορικό, κι έγινε καρδιογράφημα. Σε μισή ώρα ήμουν μπρούμυτα στο χειρουργείο.
Ο άνθρωπος αυτός με χειρουργούσε μεταμεσονύκτια, προσφέροντάς μου, εκτός από τη δυνατότητα ανάκτησης του βαδίσματος, μια δυσεύρετη καλοσύνη -σ’ εμένα, τον πρώτο τυχόντα ασθενή του- την οποία σερβίριζε με εξαιρετικές δόσεις χιούμορ.
Την ίδια μέριμνα για τον ασθενή, την ίδια καλοσύνη και ανθρωπιά εισέπραξα από ολόκληρη την ιατρική του ομάδα: τους γιατρούς, τις νοσοκόμες και τους νοσηλευτές, ακόμα και από τους τραυματιοφορείς του νοσοκομείου. Το δικό μου ακολούθησε ένα τουλάχιστον περιστατικό στραπατσαρισμένου νεαρού από τροχαίο. Η άσφαλτος ξεβράζει αέναα στα Επείγοντα του Ασκληπιείου διαλυμένους ανθρώπους, μαζεμένους κυριολεκτικά με το κουταλάκι, που οι πολύπειροι αυτοί γιατροί ξαναστήνουν στα πόδια τους κομματάκι, κομματάκι.
Μοναδικός τους καημός, το ζοφερό ενδεχόμενο της έλλειψης υλικών, με το οποίο δεν είχαν ευτυχώς ακόμα έρθει αντιμέτωποι, καθώς και η πίκρα για τη βαθιά απαξίωση των ιατρών του ΕΣΥ στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας. «Πες τίποτα για μας», μου είπε με παράπονο ένα γιατρός «ο κόσμος ακούει από παντού τα χειρότερα για το δημόσιο νοσοκομείο και τους γιατρούς του». Οι αποδέκτες της συντεταγμένης εν πολλοίς διάλυσης του ΕΣΥ λόγω κομματικών σκοπιμοτήτων των εκάστοτε ηγεσιών του υπουργείου Υγείας, δεν είναι, όπως θα έπρεπε, οι ίδιοι οι υπουργοί, αλλά οι δοκιμαζόμενοι, γιατροί του ΕΣΥ. Εξαιρέσεις, άνθρωποι αναξιόπιστοι ή χρηματιζόμενοι, απαντώνται παντού, σε κάθε κοινωνική ομάδα - ιδίως σε κοινωνίες σε βαθιά κρίση.
Είναι όμως βαθιά άδικο και ανήθικο όχι μόνο να μην ανταμείβονται, αλλά να λοιδορούνται οι σκληρά εργαζόμενοι και με αυταπάρνηση γιατροί του Δημοσίου, οι οποίοι επιπλέον μένουν ενίοτε ακόμα και απλήρωτοι λόγω έλλειψης (όπως μας είπαν στο γραφείο κίνησης του Ασκληπιείου) πόρων των ταμείων. Σε αυτό προσθέστε την αβεβαιότητα και την ανησυχία που θα εξέφρασε η νοσοκόμα που με σκέπαζε στοργικά μέσα στο παγωμένο χειρουργείο του Ασκληπιείου Βούλας, το οποίο προβλέπεται να συγχωνευθεί (αν δεν το καταργήσουν απλώς) με το Γενικό Κρατικό Νίκαιας, το Μεταξά, το Ωνάσειο και το Τζάνειο... Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που διατηρούν ακόμα μέσα τους το αίσθημα του λειτουργήματος και μια βαθιά, δυσεύρετη κι ανέλπιστη για τον πονεμένο, ανθρωπιά, είναι που κρατούν ακόμα τούτο τον διαλυμένο τόπο στα πόδια του. Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι. |
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου