Διαβάζω το χρονολόγιό μου στο facebook : "ωραία η αγάπη αλλά να βάλεις όρια να σώσεις τη ζωή σου, την ψυχή σου". "Να εκδικηθείς όποιον σε πλήγωσε….". "Ποιος είσαι εσύ που θα με προδώσεις;" "Θα έρθει η ώρα που θα μετανιώσεις αλλά δεν θα με βρεις..." και άλλα τέτοια...
Ή τα βάζουμε με τους πολιτικούς : "αυτοί οι κλέφτες...", "αυτοί που τα παίρνουν....", "έλα μωρέ τώρα, όλοι ίδιοι είναι..." και κυρίως .... "αυτοί φταίνε".
Και τότε σκέφτομαι όλους αυτούς που έγραψαν ιστορία, που άλλαξαν την ιστορία που σημάδεψαν την ιστορία. Ήταν αυτοί που δεν είχαν όρια στην αγάπη τους. Ο Λεωνίδας όταν πήρε τους συντρόφους του και πήγαν στις Θερμοπύλες δεν είπε «α, δεν περνάω τα όρια της Πελοπονήσσου, άλλωστε εμείς είμαστε μόνο τριακόσιοι». Ο Φειδιππίδης δεν είπε : «α, εγώ δουλεύω οκτάωρο και θα κάνω τα διαλλείματά μου που ορίζει ο νόμος. Εννοείται πως θα μου πληρώσουν βαρέα και ανθυγιεινά ….».
Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είπε : «Μια χαρά είμαι εδώ, ο καλύτερος Βασιλιάς, άντε να κάνουμε καμιά γιορτή και τίποτα αγώνες να περάσει η ώρα…».
Αργότερα … ποιον να πρωτοθυμηθώ…. Να, τώρα σκέφτηκα τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, όλους αυτούς που δεν κάθισαν με σταυρωμένα χέρια να βάζουν όρια στη ζωή τους. Κανείς από αυτούς δεν διαπραγματεύτηκε το ρόλο του στην ιστορία. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν έλεγαν : "Έλα μωρέ τώρα... Μια χαρά είμαστε εδώ με τους Τούρκους... να κάνουμε και κανένα παζάρι μαζί τους ... να περνάμε καλά!!! Κι άσε την επανάσταση για τους επόμενους...."
Ακόμα και στη νεότερη ιστορία κάποιοι πολέμησαν για την ελευθερία της χώρας, κάποιοι ξεπέρασαν τα όρια του μικρόκοσμού τους και δεν είπαν ότι «πρέπει να προφυλάξω τη ζωή μου». Η χούφτα Έλληνες δεν πέταξαν τους υπεροπλισμένους και πολυάριθμους Ιταλούς στη θάλασσα γιατί έβαλαν όρια στη ζωή τους.
Στο Πολυτεχνείο, κάποιοι ρίσκαραν τα πάντα κρεμασμένοι στα κάγκελα και άλλοι σκοτώθηκαν από ελεύθερους σκοπευτές.
Να πιάσουμε το κομμάτι της αγάπης; Ακόμα κι αν ο πόλεμος της Τροίας έγινε για εμπορικούς και επεκτατικούς σκοπούς, αφορμή ήταν ο παράφορος έρωτας ενός Πάρη για μια Ελένη.
Ο μοιραίος έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, υποτίθεται πως αποτελεί αριστούργημα της λογοτεχνίας και το μέγεθος της αγάπης και του έρωτα.
Όσο κι αν σε κάποιους δεν αρέσει, οι Σουλιώτισσες πήδηξαν στο γκρεμό για να μην μπουν στα χαρέμια. Στην Κρήτη έχουν ξεκληριστεί οικογένειες στο όνομα της αγάπης.
Χθες ήταν, όταν συγκινημένοι διαβάζαμε για το ηλικιωμένο ζευγάρι που πέθανε ο ένας μετά τον άλλο με διαφορά λίγων λεπτών…
Αν καθίσουμε όλοι ειλικρινείς με τον εαυτό μας, αν σκεφτούμε πως συμπεριφερόμαστε στη ζωή μας τότε θα είναι πολύ απλό και κατανοητό γιατί ζούμε αυτή την άθλια ζωή σ΄αυτή την όμορφη χώρα.
Βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να υποφέρουν κι εμείς γυρνάμε απλά από την άλλη πλευρά. Μας καταδυναστεύουν… μας ληστεύουν κι εμείς γράφουμε στο χρονολόγιο του facebook πως αύριο θα ξημερώσει μια καλύτερη μέρα….
Γράφουμε έξυπνες ατάκες στο twitter και νομίζουμε πως κάναμε επανασταση.
Φτάσαμε στο σημείο να μαζευτούμε στην πλατεία Συντάγματος εκατομμύρια κόσμου κι έπειτα πήγαμε όλοι στα σπίτια μας για να συνεχίσουμε να γράφουμε τις θεωρίες μας και να ανεβάζουμε τραγούδια ερωτικά και στίχους όλο πάθος.
Γιατί αυτό κάνουμε. Εξαντλούμε το πάθος μας στις αράδες και μόλις σηκωθούμε από τον καναπέ περιφερόμαστε υπνωτισμένοι σαν ζωντανοί νεκροί, περιφρουρώντας τα όριά μας.
Κανένας έρωτας δεν χαράχτηκε στη ζωή μας πληκτρολογώντας και καμία επανάσταση δεν έγινε με ωράριο 8.00 – 4.00 ή 9.00 – 5.00, μετά τις διακοπές ή εφόσον μπει ένα πρόγραμμα στη ζωή μας.
Ξημερώνει σε λίγο …. μια ίδια μέρα ……
Μάριον Κοντογιάννη
ΠΗΓΗ : http://ygeiapress.blogspot.gr/2013/08/blog-post_6.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου