ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Λ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΠΑΡ’ ΑΡΕΙΩ ΠΑΓΩ
Μιαούλη 33, Πάτρα, ΤΚ 262 22
τηλ. 2610- 314.085, φαξ 2610-314.470.
κιν. 6974-45.66.51
e-mail: v-anton@otenet.gr
Πάτρα, 10 Νοεμβρίου 2011.
Προς το
Διοικητικό Συμβούλιο
του Ιατρικού Συλλόγου Πατρών,
Ενταύθα.
---------------
ΘΕΜΑ: Δυνατότητα ιατρού να διατηρεί στην ίδια ή σε διαφορετικές περιοχές της χώρας περισσότερα του ενός ιατρεία, ενόψει των τελευταίων διατάξεων νόμων και εγκυκλίων για την «απελευθέρωση» του ιατρικού επαγγέλματος
ΣΧΕΤ.: Η από 4-11-2011 εγκύκλιος του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
---------------
Αξιότιμοι Κύριοι,
Επί του ανωτέρω θέματος σας γνωρίζω τα εξής:
Α. 1.- Σύμφωνα με το άρθρο 17 του ν. 1565/39 «Περί Κώδικος ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος», ο ιατρός δεν μπορεί να διατηρεί περισσότερα του ενός ιατρεία (με εξαίρεση εξωτερικά ιατρεία κλινικών).
2.- Στο άρθρο 7 του νέου Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (ν. 3418/2005, ΦΕΚ Α΄ 287) υπό την κεφαλίδα «Τόπος άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος» ορίζονται τα παρακάτω:
«1. Ο ιατρός ασκεί τα καθήκοντά του στην περιφέρεια του ιατρικού συλλόγου στον οποίο έχει εγγραφεί και στη διεύθυνση που έχει δηλώσει. Απαγορεύεται στον ιατρό να διατηρεί περισσότερα του ενός ιατρεία ή εργαστήρια είτε ατομικά είτε σε συνεργασία με άλλον συνάδελφό του ή με τη μορφή ιατρικής εταιρείας. 2. Επιτρέπεται η προσφορά ιατρικών υπηρεσιών στην περιφέρεια άλλου ιατρικού συλλόγου, όταν υπάρχει άμεσος κίνδυνος της ζωής ή της υγείας ασθενή ή όταν ο ιατρός καλείται να συμμετάσχει σε ιατρικό συμβούλιο, μετά από πρόσκληση του θεράποντος ιατρού ή του ίδιου του ασθενή ή, σε περίπτωση αδυναμίας αυτού, των οικείων του, σύμφωνα με τη διαδικασία που αναφέρεται στο άρθρο 22. 3. Απαγορεύεται η πλανοδιακή άσκηση της ιατρικής. Επιτρέπονται οι τακτικές επισκέψεις για την παροχή ιατρικής συνδρομής μετά από άδεια του διοικητικού συμβουλίου του κατά τόπο αρμόδιου ιατρικού συλλόγου. 4. Επιτρέπεται η παροχή ιατρικής φροντίδας ή η συγκέντρωση επιστημονικών στοιχείων, καθώς και η υλοποίηση προγραμμάτων προληπτικής ιατρικής ή άλλων προγραμμάτων κοινωνικού ή φιλανθρωπικού χαρακτήρα από ιατρικούς ή άλλους φορείς του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα, μετά από έγγραφη έγκριση του οικείου τοπικού ιατρικού συλλόγου, στην οποία ορίζεται ο χώρος, ο χρόνος και ο τρόπος παροχής αυτών των υπηρεσιών».
Σημειώνεται ότι με την § 1 του άρθρου 29 του νόμου 3996/2011 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α΄ 170 την 5-8-2011, προστέθηκε § 5 στο άρθρο 7 του Κώδικα σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται η προσφορά ιατρικών υπηρεσιών από ειδικευμένους ιατρούς εργασίας στην περιφέρεια άλλων ιατρικών συλλόγων χωρίς άδεια των συλλόγων αυτών.
3.- Κατ’ εξουσιοδότηση της διατάξεως του άρθρου 13 § 2 του ν. 2071/92 όπως ίσχυε, εκδόθηκε το Προεδρικό Διάταγμα 84/2001 για την ίδρυση και λειτουργία φορέων παροχής υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (ΠΦΥ), στην έννοια των οποίων, κατά τις γενικές διατάξεις του Π. Δ., περιλαμβάνονται και τα ιδιωτικά ιατρεία, το άρθρο 14 § 2 περίπτωση δ΄ του οποίου ορίζει ότι:
«2. Aπαγορεύεται και συνεπάγεται την άμεση και οριστική διακοπή της λειτουργίας της Μονάδας παροχής υπηρεσιών Π.Φ.Υ.: ….. δ. Η δημιουργία παραρτημάτων στην ίδια ή σε διάφορες περιοχές της χώρας …»
Η διάταξη αυτή ακυρώθηκε βέβαια από την υπ’ αριθ. 252/2008 απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας ως κειμένη εκτός της νομοθετικής εξουσιοδοτήσεως, πλην όμως, μετά από διάφορες ρυθμίσεις που μεσολάβησαν, στις 11-5-2010 δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α΄ 66 ο νόμος 3846/2010, με το άρθρο 28 του οποίου αντικαταστάθηκε η εξουσιοδοτική διάταξη του άρθρου 13 του νόμου 2071/92 και ορίστηκαν μεταξύ άλλων τα παρακάτω:
«1. Η ιατρική και οδοντιατρική πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας του ιδιωτικού τομέα παρέχεται από τους εξής φορείς: α. Ιδιωτικά ιατρεία και οδοντιατρεία, β. Ιδιωτικά πολυιατρεία …………… 2.Η άδεια ίδρυσης και λειτουργίας των παραπάνω φορέων παροχής ιατρικών και οδοντιατρικών υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας χορηγείται σε: α. Φυσικά πρόσωπα ιατρούς ή οδοντιάτρους.…………… 4. Οι δικαιούχοι της παραγράφου 2 του παρόντος άρθρου δεν επιτρέπεται να κατέχουν πέραν της μίας άδειας ίδρυσης και λειτουργίας φορέα παροχής υπηρεσιών Π.Φ.Υ. και δεν επιτρέπεται να συστήσουν παραρτήματα για την παροχή υπηρεσιών Π.Φ.Υ. ούτε να λειτουργούν σε μη συνεχόμενα κτίρια. ……………… 7. Με προεδρικό διάταγμα μπορεί να ρυθμιστούν οι ειδικότερες προϋποθέσεις, όροι και προδιαγραφές αδειοδότησης και λειτουργίας των φορέων Π.Φ.Υ. του παρόντος άρθρου. Με το ίδιο ή άλλο προεδρικό διάταγμα μπορεί να ορισθούν κριτήρια και περιορισμοί, που άπτονται της προστασίας της δημόσιας υγείας και του δημοσίου συμφέροντος, καθώς και να ρυθμιστούν ζητήματα που σχετίζονται με τη νομική μορφή, τον τρόπο λειτουργίας, διοίκησης και διαχείρισης των φορέων Π.Φ.Υ. ακόμα και κατά τροποποίηση των υφιστάμενων διατάξεων εν γένει για τα νομικά πρόσωπα του Εμπορικού και του Αστικού Δικαίου και να καθοριστούν μεταβατικές ρυθμίσεις για τους κατά τη δημοσίευση του παρόντος νόμου υφιστάμενους φορείς Π.Φ.Υ., καθώς και ο χρόνος και τα ειδικότερα ζητήματα που αναφέρονται στην προσαρμογή τους στις νέες ρυθμίσεις. 8. Μέχρι την έκδοση του ανωτέρω προεδρικού διατάγματος για τους φορείς της παραγράφου 1 ισχύουν οι διατάξεις του π.δ. 84/2001 (ΦΕΚ 70 Α`) κατά το μέρος που δεν έρχονται σε αντίθεση με τις διατάξεις του παρόντος. 9. Οι ήδη λειτουργούντες φορείς Π.Φ.Υ. της παραγράφου 1 οφείλουν να προσαρμοστούν στις διατάξεις του παρόντος σε αποκλειστική προθεσμία δεκαοκτώ (18) μηνών από της δημοσιεύσεως του.»
Σύμφωνα με τις ανωτέρω διατάξεις, οι οποίες, σημειωτέον, δεν έχουν τροποποιηθεί ή καταργηθεί μέχρι σήμερα με ρητή διάταξη νόμου, όπως προκύπτει από έρευνα που πραγματοποίησα στην βάση νομικών πληροφοριών «ΝΟΜΟΣ», σαφώς ο ιατρός δεν επιτρέπεται να διατηρεί περισσότερα του ενός ιατρεία στην ίδια ή σε διαφορετικές περιοχές της επικράτειας, ούτε κάν να εκτελεί ιατρικές πράξεις σε περιοχή εκτός της περιφέρειας του Συλλόγου στον οποίο ανήκει, εκτός αν λάβει σχετική άδεια από τον Σύλλογο στην περιφέρεια του οποίου πρόκειται να τελέσει ιατρικές πράξεις, υποχρέωση από την οποία με την τελευταία τροποποίηση του Κώδικα Δεοντολογίας απαλλάσσονται μόνον οι ειδικευμένοι ιατροί εργασίας. Τίθεται όμως ζήτημα κατά πόσον οι παραπάνω διατάξεις θεωρούνται καταργηθείσες από τις πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούν στην απελευθέρωση των επαγγελμάτων και υπηρεσιών στην χώρα μας.
Β.
Κατ’ αρχήν, τίθεται ζήτημα εφαρμογής της γνωστής Οδηγίας «Bolkestein» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή της Οδηγίας 123/2006 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου. Η ανωτέρω Οδηγία, σύμφωνα με ρητή διάταξη αυτής, έπρεπε να καταστεί εσωτερικό δίκαιο της χώρας μας το αργότερο ως 29-12-2009 (άρθρο 1ο της Οδηγίας).
Σε συμμόρφωση δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α΄ 63 στις 3-5-2010 ο νόμος 3844/2010, ο οποίος μετέφερε την παραπάνω Οδηγία στο Εσωτερικό Ελληνικό Δίκαιο. Έχουν μεταφερθεί σχεδόν αυτούσιες οι διατάξεις των άρθρων της Οδηγίας, συγκεκριμένα δε στα άρθρα 15 και 16 του νόμου ορίζεται ότι αίρεται κάθε περιορισμός στην ελεύθερη εγκατάσταση υπηρεσιών με την μορφή, μεταξύ άλλων, υποχρέωσης εγγραφής σε συγκεκριμένο επαγγελματικό φορέα ή θέσπισης τοπικών περιορισμών.
Πλην όμως στο άρθρο 17, που αποτελεί μεταφορά του άρθρου 16 της Οδηγίας, ρητώς ορίζεται ότι κάθε Κράτος Μέλος έχει δικαίωμα να εισάγει συγκεκριμένες προϋποθέσεις και περιορισμούς («απαιτήσεις» κατά τον ορισμό του νόμου και της Οδηγίας) για την άσκηση της δραστηριότητας εφόσον επιβάλλονται από «αναγκαιότητα» συνιστάμενη, μεταξύ άλλων, σε λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας (διάταξη άρθρου 17 § 2 περίπτωση β΄ και § 4 του νόμου, οράτε και αντίστοιχες διατάξεις του άρθρου 16 της Οδηγίας).
Αλλά, ακριβώς σε προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας υγείας αποβλέπουν οι υφιστάμενοι περιορισμοί και απαγορεύσεις που προβλέπονται από τον Κώδικα Δεοντολογίας και τις λοιπές διατάξεις που εκθέτω ανωτέρω στην ενότητα Α υπό (3), ενώ άλλωστε και το Σύνταγμα της Ελλάδος στην § 3 του άρθρου 21 θεσπίζει υποχρέωση του Κράτους να μεριμνά για την δημόσια υγεία. Έχει δε κριθεί νομολογιακά ότι οι εν λόγω περιορισμοί δεν προσκρούουν σε καμία συνταγματική διάταξη, ειδικότερα δε στο άρθρο 5 § 1, που κατοχυρώνει την ελεύθερη επαγγελματική δραστηριότητα (πρβλ. αποφάσεις Συμβουλίου της Επικρατείας 257/2005, 1678/2002, 413/1993, 789/1991, 1903/1989, 2368/1988 κ.ά.) ούτε στις σχετικές με τις κοινοτικές ελευθερίες διατάξεις της Συνθήκης περί Ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ειδικότερα δε στις διατάξεις των άρθρων 39 (πρώην 48) και 43 (πρώην 52) της Συνθήκης περί Ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, που αναφέρονται στην ελευθερία κυκλοφορίας και εγκατάστασης των εργαζομένων υπηκόων κράτους -μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως στην επικράτεια οποιουδήποτε άλλου κράτους μέλους (οράτε αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας 4938/95 Ολομ., 1792/97 Ολομ., 1014/99, 4751/98, 1958/2000 Ολομ., 2287/2001, 209/2002, 224/2002, αλλά και αποφάσεις του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) α) της 15.5.2003, C-300/01, Salzmann, β) της 2.7.1998, C-225-227/95, Καπασακάλης, γ) της 5.6.1997, C-64-65/96, Uecker και Jacquet, δ) της 16.1.1997, C-134/95, USSL).
Πρέπει δε να σημειωθεί εδώ ότι, με ρητή διάταξη της § 22 του Δεύτερου άρθρου η Οδηγία αποδέχεται εξαίρεση από την εφαρμογή της όσον αφορά τα επαγγέλματα υγείας.
Έτσι, με δεδομένο ότι ο νόμος 3846/2010 που αναφέρθηκε στην ενότητα Α της παρούσας υπ’ αριθ. 3 επανέφερε σε ισχύ το Π. Δ. 84/2001 και επιπλέον ρητώς απαγόρευσε την ίδρυση παραρτημάτων και την έκδοση περισσοτέρων της μίας αδειών, δημοσιεύθηκε δε στις 11 Μαΐου 2010, δηλαδή μεταγενέστερα από το νόμο 3844/2011, είναι σαφές ότι διατηρήθηκαν οι περιορισμοί στην άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος που είχαν εισαγάγει οι διατάξεις του Κώδικα ασκήσεως ιατρικού επαγγέλματος και του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας.
Γ.
Στις 2 Μαρτίου 2011 δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α΄ 32 ο νόμος 3919/2011, που στην § 1 του άρθρου 2 ρητώς αναφέρει ότι καταργούνται από της ισχύος του (4 μήνες μετά την δημοσίευση, ήτοι από 3-7-2011) οι υφιστάμενοι περιορισμοί στην πρόσβαση και στην άσκηση επαγγελμάτων, και στην § 2 ορίζει ρητώς ότι ως τέτοιος καταργούμενος περιορισμός θεωρείται, μεταξύ άλλων, η απαγόρευση άσκησης του επαγγέλματος εκτός από ορισμένο γεωγραφικό διαμέρισμα. Προβλέφθηκε δε ότι με Προεδρικό Διάταγμα εκδιδόμενο εντός 4 μηνών από την δημοσίευση (δηλαδή ως 3-7-2011) θα μπορούσαν κάποια επαγγέλματα να εξαιρεθούν της άρσης των περιορισμών.
Περιέργως, κατά την άποψή μου, στην αιτιολογική έκθεση και το προοίμιο του νόμου δεν γίνεται καμία μνεία στην Οδηγία 123/2006 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καίτοι προφανώς (;) ο νόμος εκδόθηκε σε συμμόρφωση προς αυτή, που είχε ήδη καταστεί εσωτερικό ελληνικό δίκαιο με το νόμο 3844/2010.
Σημειώνεται ότι με την § 21 του άρθρου 66 του νόμου 3984/2011 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α΄ 150 της 27-6-2011 οι παραπάνω προθεσμίες παρατάθηκαν προσωρινά μέχρι 15-9-2011 για τα επαγγέλματα αρμοδιότητας του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, πλην όμως με την διάταξη της § 10 του άρθρου 24 του νόμου 4002/2011 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α΄ 180 της 22-8-2011 η παράταση καταργήθηκε.
Με την από 4-11-2011 εγκύκλιο του κ. Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης με θέμα «Εφαρμογή του νόμου 3919/2011» και σκοπό, όπως αναφέρεται, την ομοιόμορφη αντιμετώπιση της διαδικασίας λειτουργίας των Φορέων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ), γίνεται δεκτό ότι καταργούνται, μεταξύ άλλων, διατάξεις του Π. Δ. 84/2001, μεταξύ των οποίων του άρθρου 14, καθώς και του άρθρου 28 του νόμου 3846/2010 για την απαγόρευση στους φορείς Π. Φ. Υ. να διατηρούν παραρτήματα. Δηλαδή πρακτικά δίδεται η ερμηνεία ότι δεν ισχύει πλέον η απαγόρευση διατήρησης δύο ιατρείων, ούτε και η άδεια εκτέλεσης ιατρικών πράξεων και λειτουργίας δεύτερου ιατρείου σε περιφέρεια Συλλόγου άλλου από αυτόν στον οποίο είναι εγγεγραμμένος ο ιατρός. Τονίζω πάντως ότι στην Εγκύκλιο δεν γίνεται μνεία κατάργησης διατάξεων του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, σε αντίθεση με την συγκεκριμένη μνεία σε διατάξεις του Π. Δ. 84/2001 και νόμου 3946/2010, αν και χρησιμοποιείται η φράση «και όπου αλλού αναφέρεται».
Επί των ανωτέρω πρέπει να σημειωθούν τα εξής:
1.- Η εγκύκλιος του κάθε αρμόδιου Υπουργού, συνοψίζει μεν τις ερμηνευτικές απόψεις του επί υφισταμένων διατάξεων νόμου τις οποίες απευθύνει και γνωστοποιεί στην υπαλληλική και εν γένει διοικητική ιεραρχία, πλην όμως δεν δύναται ούτε να εισάγει νέες ούτε να καταργεί υφιστάμενες ρυθμίσεις και διατάξεις νόμων, ούτε και είναι γενικότερα δεσμευτική ως προς την ερμηνεία τους, η οποία ανήκει στα αρμόδια Δικαστήρια και, αυθεντικά, στην Βουλή διά της ψήφισης ερμηνευτικών διατάξεων νόμων.
2.- Ανακύπτει βεβαίως, κατόπιν της παραπάνω εγκυκλίου, ζήτημα ερμηνείας αν και κατά πόσον οι γενικές διατάξεις του νόμου 3919/2011 έχουν καταργήσει τις ειδικές και συγκεκριμένες διατάξεις για τις προϋποθέσεις και απαγορεύσεις του Κώδικα Ασκήσεως ιατρικού Επαγγέλματος, του Κώδικα Δεοντολογίας, του νόμου 3846/2010 και του Π. Δ. 84/2001. Και τούτο διότι, σύμφωνα με το άρθρο 2 του Αστικού Κώδικα, αλλά και Γενική Αρχή του Δικαίου, ο νόμος παύει να ισχύει εφόσον τον καταργεί άλλος μεταγενέστερος κανόνας δικαίου. Όπως όμως γίνεται παγίως δεκτό από τη νομολογία, νεώτερος γενικός κανόνας δικαίου δεν καταργεί προγενέστερο ειδικό κανόνα, εκτός αν συνάγεται ότι ο νομοθέτης είχε πρόθεση να καταργήσει τον ειδικό κανόνα (οράτε αποφάσεις Αρείου Πάγου 413/2003 και 93/2000 δημοσιευμένες σε βάση πληροφοριών ΝΟΜΟΣ, Ολομέλειας Αρείου Πάγου 310/1966 δημ. σε Νομικό Βήμα 1966 σελ. 882, Εφετείου Αθηνών 5461/2002 δημ. σε Νομικό Βήμα 2004 σελ. 1208, 13168/1988 δημοσιευμένη σε Ελ. Δικαιοσύνη 1990 σελ. 826, Εφετείου Λάρισας 528/1984 δημ. σε Νομικό Βήμα 1985 σελ. 482 κ. α.).
3.- Με τον νόμο 3919/2011 τροποποιήθηκαν κατά τρόπο ρητό και συγκεκριμένο (οράτε κεφάλαιο Β΄) οι διατάξεις της νομοθεσίας περί Δικηγόρων, Συμβολαιογράφων, Μηχανικών, Νομίμων Ελεγκτών (ορκωτών λογιστών κλπ.). Δεν συνέβη κάτι τέτοιο όμως και με τις διατάξεις του Κώδικα Ασκήσεως Ιατρικού Επαγγέλματος ή του Κώδικα Δεοντολογίας. Εξάλλου, η διάταξη του τελευταίου εδαφίου της § 2 του άρθρου 1 του νόμου 3919 δεν αποκλείει την ύπαρξη περιορισμών, έστω και αν ορίζει ότι οι σχετικές διατάξεις είναι στενώς ερμηνευτέες, ενώ επιπλέον και η κεφαλίδα του άρθρου 2 αναφέρεται στην άρση αδικαιολογήτων περιορισμών στην πρόσβαση και άσκηση σε επαγγέλματα – επομένως όχι κάθε περιορισμού. Όμως, η νομολογία τόσο του Συμβουλίου Επικρατείας, όσο και του ΔΕΚ που μνημονεύω ανωτέρω υπό Β, έχει κρίνει ότι οι περιορισμοί στην άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος είναι όχι μόνον δικαιολογημένοι, αλλά σκοπούν στην προαγωγή της δημόσιας υγείας, δεν έρχονται δε σε αντίθεση με καμία διάταξη του Συντάγματος ή της Ευρωπαϊκής Συνθήκης.
4.- Επιπλέον, όπως εξέθεσα ανωτέρω υπό Α3, με την § 1 του άρθρου 29 του νόμου 3996/2011 που εκδόθηκε στις 5-8-2011, δηλαδή αρκετά μεταγενέστερα από το νόμο 3919/2011, προστέθηκε στο άρθρο 7 του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας § 5 που αφορά ειδικά και μόνον τους ιατρούς εργασίας, χωρίς να θιγούν κατά τα άλλα οι λοιπές προϋποθέσεις και περιορισμοί που θέτει το συγκεκριμένο άρθρο ως προς την εντοπιότητα και την απαγόρευση διατήρησης δεύτερου ιατρείου όσον αφορά τους ιατρούς των λοιπών πλην ιατρών εργασίας ειδικοτήτων, πράγμα το οποίο κατά την άποψή μου δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί προς την κατεύθυνση ότι οι προϋποθέσεις και περιορισμοί αυτοί εξακολουθούν να ισχύουν για τις λοιπές πλην ιατρών εργασίας ειδικότητες, διαφορετικά ο νομοθέτης θα εμφανιζόταν να νομοθετεί ματαίως, αφού δεν νοείται εισαγωγή εξαίρεσης σε περιορισμό που φέρεται ότι δεν ισχύει πλέον.
5.- Η παραπάνω άποψη ενισχύεται ακόμη περισσότερο από τα όσα ορίζονται στην διάταξη του άρθρου 34 του όλως πρόσφατου νόμου 4025/2011, που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α΄ 228 της 2-11-2011. Η συγκεκριμένη διάταξη προσέθεσε παραγράφους 10 και 11 στο άρθρο 13 του νόμου 2071/1992, όπως αντικαταστάθηκε ακριβώς με το άρθρο 28 του νόμου 3846/2010! Δηλαδή ο νομοθέτης στις 2-11-2011 θεωρεί κατά πάντα ισχύον το άρθρο 28 του νόμου 3846/2010, με το οποίο, όπως εκτέθηκε ανωτέρω στην παρούσα, επαναφέρθηκε σε ισχύ το Π. Δ. 84/2001, ενώ ο Υπουργός με την εγκύκλιό του θεωρεί τις διατάξεις αυτές καταργημένες.
Δ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ.
Κατόπιν όλων των ανωτέρω, προκύπτει κατά την άποψή μου ότι οι γενικές διατάξεις του νόμου 3919/2011 δεν έχουν καταργήσει τις ειδικές διατάξεις του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας και του Κώδικα Ασκήσεως Ιατρικού Επαγγέλματος, του άρθρου 28 του νόμου 3846/2010 και του Π. Δ. 84/2001, αφού μεταγενέστερες του νόμου 3919 διατάξεις νόμων θεωρούν τις τελευταίες αυτές διατάξεις ως υφιστάμενες. Αυτές δεν έχουν ρητώς καταργηθεί με κάποια διάταξη νόμου, ούτε και έρχονται σε αντίθεση με όσα ορίζει η Οδηγία 123/2006 της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μεταφέρθηκε στην ελληνική έννομη τάξη με το νόμο 3844/2010. Τα παραπάνω δεν μεταβάλλονται από τα όσα γίνονται ερμηνευτικά δεκτά από την από 4-11-2011 εγκύκλιο του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, αφού αυτή δεν είναι δυνατόν να καταργήσει υφιστάμενες διατάξεις νόμων.
Κατά ταύτα, εξακολουθεί κατά την άποψή μου υφιστάμενη η απαγόρευση διατήρησης δύο ιατρείων, καθώς και κάθε άλλη διάταξη της ιατρικής νομοθεσίας και του Κώδικα Δεοντολογίας η οποία δεν έχει ρητώς καταργηθεί από ειδική διάταξη νόμου.-
Με τιμή
Ο Νομικός Σύμβουλος
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Λ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΠΑΡ’ ΑΡΕΙΩ ΠΑΓΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου