ΕΣΥ: Κακοδιοίκηση ή υποχρηματοδότηση;

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Health Report.gr

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπαργιώτας, Βουλευτής Λάρισας-Το Ποτάμι

Ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει και ακόμη λιγότεροι έχουν τη διάθεση να το υποστηρίξουν δημόσια, πως το πρόβλημα του ΕΣΥ είναι πρόβλημα στρεβλής ανάπτυξης, κακοδιοίκησης και βαρύτατης υστέρησης σε εισαγωγή τεχνολογίας καινοτόμων εφαρμογών τόσο στη διοίκηση όσο και στις ιατρικές υπηρεσίες.

Κοινή πεποίθηση είναι πως το πρόβλημα του ΕΣΥ στη χώρα είναι πρόβλημα χρηματοδότησης. Άντε και πρόβλημα χρηστής διαχείρισης. Δυστυχώς όμως το σύστημα δυσλειτουργούσε σοβαρά ακόμη και την εποχή που απορροφούσε ποσά που θα ζήλευε, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, κάθε βορειο ευρωπαική χώρα.

Σήμερα , η υποχρηματοδότηση αποκάλυψε με το χειρότερο τρόπο την χρόνια καθυστέρηση και τις στρεβλώσεις του συστήματος.

Υπήρξαν σημαντικά βήματα μέσα στην κρίση όπως η ηλεκτρονική συνταγογράφηση ή το διπλογραφικό, αποσπασματικά όμως, χωρίς να ολοκληρώνονται σε ένα νέο σύγχρονο λειτουργικό πρότυπο, καθώς ένα τέτοιο δεν υπάρχει σαν προοπτική, δεν υπάρχει καν στη δημόσια συζήτηση.

Την εποχή που χώρες όπως η Εσθονία καταπλήσσουν την Ευρώπη με την δημιουργία πρότυπων ολοκληρωμένων ψηφιακών εφαρμογών, ολοκληρωμένων συστημάτωναξιολόγησης και κοστολόγησης, στην Ελλάδα οι όποιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού ασύνδετες και αποσπασματικές αποτυγχάνουν και συχνά επιτείνουν το διοικητικό χάος.

Το σύστημα αναπτύχθηκε στην εποχή των παχέων αγελάδων άναρχα και απρογραμμάτιστα. Γεωγραφικά, χωροταξικά, επιστημονικά. Δισεκατομμύρια σε κλειστά νέα κτίρια και αναξιοποίητο εξοπλισμό, υστέρηση σε διοικητικό και νοσηλευτικό προσωπικό, πρωτόγονο διοικητικό μοντέλο.

Υπερσυγκέντρωση κλινών, ανισοκατανομή γιατρών και ειδικοτήτων, συσσώρευση ομοειδών κλινικών στο ίδιο νοσοκομείο, συσσώρευση νοσοκομείων στο ίδιοοικοδομικό τετράγωνο.

Εξίσου άναρχα συρρικνώθηκε και συρρικνώνεται από την έναρξη της κρίσης και μετά. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, οι οριζόντιες ισόποσες περικοπές , ίδιες για όλους δημιουργούν βαθύτατες ανισότητες και δυσλειτουργίες καθώς δε λαμβάνουν υπόψη τους το φορτίο και το παραγόμενο έργο.

Ελάχιστες προσπάθειες έγιναν με βάση στοιχεία και μελέτες. Πως θα μπορούσαν άλλωστε: Δεν υπήρξε πολιτική βούληση πρωτα από όλα. Η περίφημη θεωρία τουπολιτικού κόστους οδήγησε σε δειλές φοβικές παρεμβάσεις περιορισμένης εμβέλειας.

Άλλωστε, τα περισσότερα Ελληνικά νοσοκομεία δεν διαθέτουν καν στατιστική υπηρεσία, δεν καταγράφουν σχεδόν τίποτα πέρα από τα απολύτως απαραίτητα και αυτά συχνά με πολύ μεγάλη προχειρότητα. Κάνεις δεν ξέρει το ακριβές κόστος ανά επέμβαση για παράδειγμα και τις διαφορές από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, κάνεις δεν έχει στατιστικά στοιχεία για το είδος της φαρμακευτικής αγωγής ανά διάγνωση.

Πολύ περισσότερο, κάνεις δεν μετρά επιπλοκές, επανεισαγωγές, κοκ. Η συνεχής καταγραφή και ανάλυση των στοιχείων, ο εσωτερικός έλεγχος και η διαρκής παρέμβαση σε καθημερινές πρακτικές, είτε πρόκειται για διαχείριση είτε αφορά θεραπείες και ιατρικές πράξεις, αποδεδειγμένα αποτελεί την ασφαλέστερη μέθοδο επίτευξης οικονομίας και ποιότητας ταυτοχρόνως.

Εφαρμόζεται από τις διοικήσεις των νοσοκομείων σε όλο τον κόσμο με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αλλά, σε όλο τον κόσμο οι διοικήσεις των νοσοκομείων είναι αμιγώς επαγγελματικές.

Παρόλο που τα συνδικάτα, τα μικρό-συμφέροντα και η διαφθορά αποτελούν ορκισμένους εχθρούς τέτοιων προσπαθειών, ειδικά στον χώρο των ιατρικών και νοσηλευτικών υπηρεσιών, ο βασικός λόγος της ανυπαρξίας αποτελεσματικών μεθόδων αξιολόγησης είναι η χρονίζουσα , βαρύτατη διοικητική ανεπάρκεια που χαρακτηρίζει το σύστημα και η συνακόλουθη έλλειψη πολιτικής.

Τα Ελληνικά νοσοκομεία δεν διοικούνται από επαγγελματίες μάνατζερ άλλα από ερασιτέχνες πολιτικούς: Αποτυχημένοι πολιτευτές, απόστρατοι, ποινικολόγοι άλλα και θεολόγοι και νηπιαγωγοί αναλαμβάνουν τα ηνία μονάδων με ετήσιο κύκλο εργασιώνεκατοντάδων εκατομμυρίων, όχι σαν πραγματικοί διοικητές άλλα σαν κομματικοί επίτροποι.

Ακόμη και όταν μαθαίνουν να διεκπεραιώνουν τη βασική γραφειοκρατία αξιοπρεπώς , εννέα στις δέκα φορές αγνοούν παντελώς και την ύπαρξη ακόμη συστημάτων αξιολόγησης πολύ δε περισσότερο τον τρόπο εφαρμογής τους. Αρκούνται συνήθως να διαπιστώνουν μεγαλοφώνως την επιστημονική επάρκεια και το ήθος των εργαζόμενων όπως αυτά προκύπτουν από την προσωπική τους εντύπωση.

Η κακοδιοίκηση και όχι η υποχρηματοδότηση ήταν και είναι το βασικό πρόβλημα του εθνικού συστήματος υγείας. Η κακοδιοίκηση δημιουργεί τη σπατάλη, την καθυστέρηση και την αναποτελεσματικότητα και υποθάλπει τη διαφθορά. Δυστυχώς όπως φαίνεται, θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ ακόμη για σύγχρονες επαγγελματικές διοικήσεις στα νοσοκομεία.