19 χρονών.
2η φορά Πανελλήνιες, εισαγωγή στην Ιατρική επιλογής μου. Χαρά, ενθουσιασμός, όνειρα για τη συνέχεια και πολλή, πολλή κούραση. Κανείς δεν το περίμενε, ούτε καν οι γονείς μου, όμως δε με ένοιαζε. Εγώ ήθελα να σπουδάσω Ελλάδα, να πάρω πτυχίο ελληνικού πανεπιστημίου, να μη με κοιτάζουν μετά με μισό μάτι και το είχα ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ. Συνέχισα, έβγαλα τη σχολή και με τα πολλά να μαι και στην ειδικότητα. Για 6 χρόνια όμως ήμουν το γιατράκι, το ανθρωπάκι με την ποδιά, η ουρά του διευθυντή μου και ο σάκος του μποξ όλων, Ο-Λ-Ω-Ν. Των γιατρών που είχαν ξυπνήσει άσχημα, αυτών που ήθελαν να δείξουν σπουδαίοι εις βάρος μου, των παλιών που έπρεπε να προηγούνται σε όλα, κάποιων άλλων που απλά είχαν κάνει τα σωστά τηλέφωνα, καθώς και των ασθενών και των συνοδών τους, που είχαν συγκεκριμένοι άποψη για το ποιοι ήταν και ποιος ήμουν εγώ.
Χτυπήθηκα, πληγώθηκα, έφτυσα αίμα. Επαγγελματική εξάντληση για χρόνια, κατάθλιψη, να μη μιλάω στη γυναίκα μου για μέρες, έτσι για το τίποτα, επειδή ο διευθυντής γούσταρε να με βρίσει, επειδή ο επιμελητής γούσταρε να με αφήσει εκτός της χειρουργικής του αίθουσας για 6 μήνες, προτιμώντας τη συνάδελφο με τα τεράστια μπαλκόνια, επειδή από το άγχος και την κούραση δεν είχα όρεξη να χαμογελάσω στον πελάτη που είχε χρυσοπληρώσει το διευθυντή, με αποτέλεσμα να παίρνω κακές κριτικές στο βιβλίο παραπόνων. Άλλαξα άποψη για τους ανθρώπους και το επάγγελμα.
Όμως συνέχισα, ωρίμασα, προσαρμόστηκα και τα ξεπέρασα, έγινα γιατρός και μάλιστα αρκετά καλός. Πιστοποιήσεις, πτυχία και πάλι πιστοποιήσεις¨ Και έξοδα, πολλά έξοδα. Η ιατρική εξάλλου είναι ακριβό «χόμπι». Τώρα τελειώνω την εξειδίκευση, έχω άλλους 6 μήνες. Κοιτάζω προς τα έξω, Αγγλία, Γερμανία και βλέπω ανθρώπους με πολύ κέφι και στέρεα εκπαίδευση, ανθρώπους που πέρασαν από ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ και όχι λάντζα. Και μετά κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω κούραση και ανεπάρκειες, έναν άνθρωπο καμμένο με μαλλί ήδη γκρίζο.
Όμως πρέπει να συνεχίσω, να χτυπηθώ στα ίσα και να επικρατήσω, γιατί κοιτάζω πίσω μου και βλέπω 2 μωρά παιδιά, μια γυναίκα χρόνια άνεργη και τον τραπεζικό μου λογαριασμό να μετράει 600 ευρώ στα 37 μου χρόνια. Ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα να γίνω ο πλουσιότερος Έλληνας, αλλά διάολε, ποτέ μου δε φαντάστηκα ότι θα ήμουν από τους φτωχότερους. Ε ναι λοιπόν, θα χτυπηθώ και ΘΑ επικρατήσω, αλλά Θεέ μου, πόσο βΛ@Κ@Σ ήμουνα να επενδύσω σε αυτήν τη χώρα.
evan
http://www.tanea.gr/news/greece/article/5136883
ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ, ΑΠΛΑ ΠΡΟΣΚΥΝΩ.. ΚΑΙ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΜΟΝΟ : ΦΥΓΕ ΚΑΙ ΡΙΞΕ ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΡΑ.. ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΠΙΣΩ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΘΑ ΦΕΥΓΕΙΣ.. ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ.. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ..
ΑπάντησηΔιαγραφήκάποιοι απο εμάς που σπούδασαν σε ξένη χώρα και γνωρίζουν τί θα πει εκπαίδευση και ευσυνειδησία καθηγητών και συναδέλφων, κανόνες συμπεριφοράς προς ασθενείς και επαγγελματισμός, έκαναν μεγαλύτερη βλακεία από εσένα συνάδελφε: επέστρεψαν στην Ελλάδα για να ακούν από άσχετους και αγενείς δήθεν ιατρούς με μπόλικη βαρεμάρα και τουπέ το"α, εσύ έξω σπούδασες?" ...κάποιοι από εμάς κάνουν ακόμα μεγαλύτερες βλακείες....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασε συνάδελφε για μαθαίνεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα την ατυχία να κάνω ειδικότητα και χειρουργική μάλιστα στην Ελλάδα, σε ένα περιφερειακό νοσοκομείο απ’αυτά που ο διευθυντής είχε μέσον και έδινε πλήρη ειδικότητα. Για δύο χρόνια ήμουν ο μόνος ειδικευόμενος στην κλινική και περιστασιακά ερχόταν και κανένας υπεράριθμος. Αυτό σήμαινε 10 ενεργείς εφημερίες το μήνα. Το νοσοκομείο κάλυπτε ένα πληθυσμό 250.000 κατοίκους. Κάλυπτα πρώτες βοήθειες ,χειρουργεία και κλινική. Παραλίγο να βάλω καθετήρα για να προλαβαίνω να μπαίνω από τη μία αίθουσα στην άλλη. Δύο φορές την εβδομάδα τακτικά χειρουργεία 4 +4=8 χ 4 =32 χειρουργεία το μήνα επί 11 = 350 χειρουργεία το χρόνο επί 3 χρόνια 1150 χειρουργεία. Τα έκτακτα που ήταν πολλά στα χαρίζω. 16 χρόνια μετά έχω ακόμη κάλους στα χέρια απ’ το βελονοκάτοχο. Αποτέλεσμα καμία εργασία και καμία χειρουργική εμπειρία σε ψυχρά χειρουργεία , αυτά δηλαδή που θα μου δίνανε ψωμί στο ελεύθερο επάγγελμα.
Το πλήρωσα με διαταραχή της υγεία μου.
Αμφιβάλω αν υπήρχε πανευρωπαϊκά ειδικευόμενος σε τέτοια κατάσταση.
Διάβαζα ένα χρόνο για να δώσω εξετάσεις για ειδικότητα ( όταν άλλοι διαβάζανε 15-20 ημέρες, Α εν τω μεταξύ τελείωσα τη Ιατρική μεταξύ των πρώτων) και με κόψανε. Δύο φορές ο ίδιος καθηγητής μου είπε ότι έμαθα το βιβλίο απέξω ( αλλά δεν ήτανε το δικό του βιβλίο ) λες κα τα κριτήρια για χειρουργείο ή η ανατομία θέλουν κριτική ανάλυση. ΜΆΛΙΣΤΑ ΣΕ ΜΊΑ ΑΠΆΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΈΔΟΣΑ ΜΕ ΡΏΤΗΣΕ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΆΒΑΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΈΛΙΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΌΤΗΤΑΣ. Μου απάντησε ότι θα το ελέγξει . Παραλίγο θα έκανα το σταυρό μου μπροστά του αλλά κρατήθηκα γιατί ειδικότητα δεν θα έβλεπα.. Ο διευθυντής μου πρότεινε να τους πάρει τηλέφωνο για να με περάσουνε τη δεύτερη φορά. Ε μου λέει ξέρεις τι γίνεται και εσύ αν τους εξετάσεις μπορείς να τους κόψεις... Αρνήθηκα γιατί δεν το επέτρεπε ούτε ο κόπος ούτε η συνείδηση μου Δεν προσκύνησα κανέναν καθηγητή η διευθυντή για να με στείλει στο εξωτερικό . Προσπάθησα μόνος μου στέλνοντας επιστολές παντού στην Αγγλία για μετεκπαίδευση και ξέρει τι πήρα …..
Για διορισμό σε νοσοκομείο ούτε λόγος. Με τι εργασίες? .Ποιός κοιτάζει τα χειρουργεία. Μάλιστα χάλασα τη σούπα σε ένα καθηγητή όταν ζήτησε δυο θέσεις για έξι μήνες και με προσλάβανε , αλλά δε ήταν για μένα και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μην πάω. Κάποτε βρέθηκα σε ένα περιφερειακό νοσοκομείο ως υπεράριθμος, μετά τη ειδικότητα και ο διευθυντής μου πρότεινε μια θέση. Όταν ήλθε η ώρα έγινε αυτό που γίνεται συνήθως με τα τηλέφωνα και έτσι χάθηκε κι’αυτή.
Τελείωσα την ιατρική σε έξι χρόνια και έκανα στρατό ,αγροτικό και ειδικότητα 10 χρόνια. Επιτέλους έγινα ειδικός. Αυτή η κρεατομηχανή δεν σταματά να παράγει
γιατρούς. Όσοι περισσότεροι τόσο καλύτερα για το κράτος. Μας κάνει ότι θέλει. Ποιος ελέγχει την εκπαίδευση τους ? Ήμαστε ένα κράτος με 11 εκατομμύρια κατοίκους ,αν και τώρα έχουμε ελαττωθεί, και έχουμε πόσες ιατρικές σχολές ? και πόσα νοσοκομεία που δίνουν πλήρη ειδικότητα? Ο θεός να την κάνει ειδικότητα. Πολλά θα μπορούσα να γράψω ακόμα.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ