ΤΟ «ΚΕΚΤΗΜΕΝΟ» ΑΜΟΙΒΩΝ ΣΤΟ Ε.Σ.Υ: ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΟΡΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ & ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ

Δημήτρης Ν.Πατσάκης, 3.6.14

Οι «δημοκρατικές» κατακτήσεις του προσωπικού του στενού δημόσιου αλλά και ευρύτερου κρατικού τομέα, εξισώνουν με ένα απλουστευτικό τρόπο όλους τους εργαζόμενους, έχοντας ως αποκλειστικό κριτήριο την προϋπηρεσία και την μισθολογική κατηγορία (όπου επιβιώνουν «ειδικά» μισθολόγια).

Με απλά λόγια, ο ευσυνείδητος, παραγωγικός και με συνέπεια άσκησης των καθηκόντων του υπάλληλος, ανεξάρτητα από το ολικό αποτέλεσμα της εργασίας του, αμοίβεται το ίδιο με τον συνάδελφό του που, ακόμη και εάν έχει συγκεκριμένο αντικείμενο εργασίας, αδιαφορεί για την ταχύτητα διακπεραίωσής της, θεωρεί την «ποιότητα» ως «σατανική» μέθοδο «διακρίσεων» στο εργασιακό περιβάλλον, φασιστικού χαρακτήρα επινόηση διάσπασης των «αγώνων» και του συνόλου των «εργαζομένων» κ.ά. πληγμάτων «ενάντια» στους συναδέλφους.

Αφορμή για το παρόν σημείωμα αποτέλεσε η σκέψη για την διαμόρφωση συστήματος αμοιβής στις κρατικές υπηρεσίες, με βάση την απόδοση ενός εκάστου. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν υπονοεί τον εκμηδενισμό των ελάχιστων αμοιβών, ιδίως όσων βρίσκονται στο όριο αξοπρεπούς επιβίωσης ή και χαμηλότερα. Από την άλλη, σαφώς και αρκετοί δικαιούνται λίγο ή πολύ υψηλότερες αμοιβές, ακριβώς γιατί προσφέρουν ουσιαστικά, παράγοντας περισσότερο και –κυρίως-  ποιοτικότερες υπηρεσίες.

Ο «αντίλογος», από πλευράς συνδικαλιστικού κινήματος, έγκειται στον κανόνα του αποκλεισμού του 80% σχεδόν του προσωπικου από την βαθμίδα των «αρίστων». Ανάλογα, ένα σοβαρό ποσοστό θα καταταγεί, βάσει των κριτηρίων, στο όριο της «επάρκειας» ή και υποδεέστερα.

Με την προτεινόμενη διαδικασία, δεν τίθεται θέμα αναπροσαρμογής των τρεχουσών αμοιβών.Η αξιολόγηση όμως θα είναι κριτήριο ανάθεσης ανώτερων καθηκόντων, με τα επακόλουθα επιμίσθια.

Το απολύτως παράλογο βρίσκεται στην παραδοχή πως ένας ιατρός, έστω καρδιοχειρούργος, που δεν ανήκει στους «πανεπιστημιακούς» (άρα δεν ασκεί νομίμως ιδιωτικό επάγγελμα), είναι δυνατόν να αμοίβεται σχεδόν το ίδιο με τον υπάλληλο του Υπ.Οικ. που απασχολείται στο πρωτόκολλο του Υπουργείου. Από την άλλη, όταν ακουστεί το παραμικρό για κάποιο δώρο, ένδειξη ευγνωμοσύνης κάποιου που, έχοντας την ευχέρεια, εξέφρασε τα συναισθήματά του για την ίαση ή και την διάσωση μιας ζωής, θυμόμαστε όλοι την «εντιμότητα» που προϋποθέτει η θέση και ο τίτλος.

Το ερώτημα που τίθεται αφορά στο κατά πόσο είναι  ηθικά δίκαιη και θεμιτή η θέσπιση κλίμακας πρόσθετων αμοιβών, υπό όρους και προϋποθέσεις που θα συμφωνηθούν από κοινού.

Με βάση τα όσα καθορίζουν την αξιολόγηση των Νοσοκομείων του Ε.Σ.Υ, σταχυολογούμε μερικά σημεία:

1.Η αύξηση/μείωση των περιστατικών. Η αύξηση, από μόνη της δεν αρκεί ως κριτήριο, αν δεν ληφθεί υπόψη η ταυτόχρονη επάρκεια άλλων «ανταγωνιστικών» δομών (Πολυϊατρεία Π.Ε.Δ.Υ,Κ.Υ,Περιφερειακά και «Αγροτικά» ιατρεία). Με εξαίρεση π.χ. την απλή συνταγογράφηση, όσο αφορά στα Τ.Ε.Ι, το κριτήριο της παραγωγικότητας πρέπει να συνδέεται με τον μ.ό. ανά Ιατρό & Ιατρείο.

2.Η μέση διάρκεια νοσηλείας.  Το να «διανυκτερεύει» κάποιος χωρίς ουσιαστικά να του προσφέρονται υπηρεσίες, προφανώς δεν αρκεί. Απαιτείται, παράλληλα, η σύνδεση με όρους «ποιότητας», διεθνών προτύπων.

3.Η «εξοικονόμηση» πόρων. Το κριτήριο πρέπει να είναι σύνθετο και διαφωτιστικό. Τί μειώθηκε,από πού ακριβως και γιατί έχει σημασία. Το να παρατίθενται π.χ. στοιχεία μείωσης δαπάνης για αναλώσιμα υλικά και να παρουσιάζεται σταθερή έλλειψη π.χ. Οινοπνεύματος, οθονών και γαντιών, ενώ ο προϋπολογισμός «αντέχει» για την  επαρκή κάλυψη, είναι περισσότερο δείγμα ανικανότητας διαχωρισμού «δυο γαϊδουριών αχύρων»,παρά «δυνατού» management.

Συμπερασματικά, πιστεύουμε πως, σε επίπεδο νοσοκομείου, η αποδοχή της εισαγωγής δέσμης κριτηρίων:

                        -Αποτελεσματικότητας

                        -Παραγωγικότητας &

                        -(κυρίως) Ποιότητας

σε συνδυασμό με την «ελευθερία» της Διοίκησης για την διανομή του οριζόμενου «bonus», είναι δίκαιη και δεν στερείται ηθικής βάσης. Είναι αναμενόμενο πως αρκετοί θα αντιδράσουν, περισσότερο κοιτώντας τα «κουκιά». Από την άλλη, ενδιαφέρον έχει η αντιπαράθεση απόψεων,ειδικά από όσους, πέραν των τυπικών υπογραφών τους σε χιλιάδες ήσσονος σημασίας έγγραφα, πιστεύουν ότι είναι σε θέση να «διοικήσουν». Πολύ περισσότερο όταν η αδυναμία επίτευξης του «ελάσσονος» αποτελέσματος που τίθεται ετησίως, θα πρέπει να «μετράει» για την παραμονή ή την αναβάθμισή τους.