AΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ vs ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΩΝ

Η «ισότητα» στην πρόσβαση σε περίθαλψη

Δημήτρης Ν.Πατσάκης,25.6.15

Η οικονομική συγκυρία είχε, σαν ένα από τα μείζονα αποτελέσματά της, την διακοπή της ασφαλιστικής «ικανότητας» των ατόμων και των εξηρτημένων από αυτούς μελών της οικογένειας, αναφορικά με την ανέξοδη ή ελάχιστου κόστους κάλυψη των αναγκών σε περίθαλψη (διάγνωση, εξετάσεις, εξωνοσοκομειακή φροντίδα) και νοσηλεία σε δομές β΄ και ανώτερου βαθμού.

Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε, ως συνήθως, «πυροσβεστικά», με την συνεχή έκδοση πολιτικών αποφάσεων, προκειμένου κανείς –ορθότατα- να μην στερηθεί της ελάχιστης παροχής υπηρεσιών υγείας, όπως τουλάχιστον ορίζεται και αρμόζει από τα κείμενα και τις δεσμεύσεις των διεθνών οργανισμών, των διακηρύξεων και του κοινωνικού «κεκτημένου» του κόσμου στον οποίο είμαστε –ακόμη- ενταγμένοι.

Με απλά λόγια, όλοι , χωρίς εξαιρέσεις, προσέρχονται σε δημόσιες δομές και υποβάλλονται σε εξετάσεις, διαγνωστικές απεικονίσεις κ.τ.λ ή και νοσηλεύονται, εφόσον απαιτείται, ακριβώς με το ίδιο ποσοστό ίδιας συμμετοχής, ανεξάρτητα από το εάν είχαν καταβάλει ασφάλιστρα –και περίθαλψης- για 30 ή περισσότερα χρόνια ή και ποτέ (!!!!).

Είναι –ενδεχομένως- γνώριμες οι περιπτώσεις εμφανέστατα οικονομικά «άνετων» ανασφαλίστων ή και –ακόμη χειρότερα- «απόρων», η εικόνα των οποίων προξενεί ειρωνικά χαμόγελα ή και αγανάκτηση εκ μέρους των γελοιωδώς αμοιβομένων ιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού του Ε.Σ.Υ. και του Π.Ε.Δ.Υ.

Συχνότατα μάλιστα, αρκετοί υπαγόμενοι στις προαναφερόμενες «ευάλωτες» ομάδες, επιδεικνύουν θρασύτατη και αναιδή συμπεριφορά, ιδιαίτερα εντός του ωραρίου των «εφημεριών», με απαίτηση να εξυπηρετηθούν, έστω και σε βάρος των από ώρα στην αναμονή συμπασχόντων.

Το πράγμα μεταβάλλεται σε «θρυαλλίδα» περαιτέρω υπονόμευσης του ήδη ημιβυθισμένου Ασφαλιστικού συστήματος, με την εξαγγελία παροχής ισότιμης πρόσβασης χωρίς να απαιτείται η ισχύς του νομιμοποιητικού εγγράφου (ασφαλιστικού βιβλιαρίου ή «κάρτας»), με την έννοια της πληρωμής εισφορών περίθαλψης.

Συγκεκριμένα, παρέχεται ευκαιρία στους γνωστούς και συστηματικά εισφοροδιαφεύγοντες «επιχειρηματίες» («θού Κύριε….») να επιχειρηματολογούν στον απέλπιδα αιτούντα μια κάποια δουλειά, έναντι όποιας –συνήθως χαμηλότατης- αμοιβής, με σκεπτικά του τύπου «μη σε νοιάζει, έτσι κι’αλλοιώς είσαι καλυμμένος για υγεία» ή «από τώρα σκέπτεσαι την σύνταξη», «μόνο την σιγουριά έχεις στο μυαλό σου, κοίτα που άλλοι με παρακαλούν για ένα μεροκάματο» κ.ά. ημεδαπές «επιχειρηματικές» και εξόχως αναπτυξιακές πομφόλυγες.

Από την άλλη, εξευτελίζεται πλήρως ο ασφαλισμένος και υποβαθμίζεται εντελώς ο συνεπής εργοδότης που κατέβαλε για λογ/σμό του πρώτου ανελλειπώς εισφορές σύνταξης και περίθαλψης επί σειρά ετών. Γιατί, τι έννοια έχει η «εξίσωση» μεταξύ ασφαλισμένων και συστηματικά ανασφαλίστων (ενδεχομένως και αρνητών της ασφάλισής τους) , εκτός από την μείωση των εσόδων των ελλειμματικών φορέων ασφάλισης περίθαλψης;

Ίσως η από ετών πρόταση του υπογράφοντος για διαφοροποίηση του ποσοστού συμμετοχής στις δαπάνες περίθαλψης, πλέον των απολύτως απαραίτητων μηδενικών, με κριτήριο το διαθέσιμο (μετά από φόρους εισοδήματος, τυχόν πιστοποιημένες κρατήσεις για στεγαστικά δάνεια ή έκτακτες φορολογικές υποχρεώσεις κ.τ.λ) οικογενειακού εισοδήματος, να είναι περισσότερο παρά ποτέ δόκιμη και εφαρμοστέα.

Φαντασθείτε απλώς πως, ο μισθωτός ή συνταξιούχος των –έστω- 1.500 Ευρώ/μήνα, με σύζυγο χωρίς δικό της εισόδημα και 2 ανήλικα ή άνεργα ενήλικα παιδιά, εξομοιώνεται με τον ομοεπίπεδό του, χωρίς ωστόσο οικογενειακά βάρη και άλλες υποχρεώσεις, ίσως και κάτοχο εκμεταλλευόμενης ακίνητης περιουσίας.

Το «δημοκρατικό» δικαίωμα της ισότιμης πρόσβασης στην περίθαλψη, με ίση συμμετοχή, ανεξαρτήτως κόστους παροχής και οικονομικής ευχέρειας, έχει μεταπέσει σε ένα χωρίς προηγούμενο patch-work, στην επιφάνεια του οποίου «παίζουν όλοι».

Πριν βιασθείτε να κατατάξετε την παρούσα άποψη στα «άπαντα» των «φίλων του μνημονίου» και των «ντόπιων εκπροσώπων των δανειστών» και «γνωστών νέο-φιλελευθέρων», θα αρκούσε ίσως μια μικρή έρευνα στον «σκληρό πυρήνα» των «επειγόντων» στις δημόσιες νοσοκομειακές δομές. Εκεί θα διαπιστώνατε πλήθος αντιφάσεων μεταξύ «μη-εχόντων», «απόρων», ανασφαλίστων και από-ασφαλισμένων, σε σχέση με την εικόνα την οποία εκπέμπει η φυσική τους παρουσία. 

Εκτός και αν η «προοδευτική» συνέπεια επιτρέπει το π.χ. 25% σε φάρμακα ή CT/MRI να εφαρμόζεται και στον άνεργο και στον «κύριο» με το 3λιτρο Ι.Χ. που έχει εντυπωσιάσει στον χώρο στάθμευσης ή στην «κυρία» με το «μασίφ» πάνθηρα της γνωστής «φίρμας», πλην «λιμοκτονούσα» κατά την άποψή της όταν καλείται να καταβάλει το 1,2 ή και 10 Ευρώ στο ταμείο του Νοσοκομείου.

Τουλάχιστον ας εισέλθουμε στην βασική έννοια της «Ασφάλισης». Ο θεσμός, οφείλει να υπηρετεί το ενδεχόμενο της μειωμένης ή και μηδενικής δυνατότητας κάλυψης των αναγκών προαγωγής και βελτίωσης της υγείας και όχι να διανέμει αδιακρίτως ποσά,στην λογική του «όποιος προλάβει»….

Αυτά προς το παρόν……