Από την καραντίνα του 2020 στα χειρουργεία του Ταμείου Ανάκαμψης

Λάζαρος Θεοδωρακίδης - Voria.gr

Οι ιστορίες που έχουν να αφηγηθούν οι περισσότεροι με τις αναμονές στα νοσοκομεία είναι για κλάματα. Για γέλια δεν είναι με τίποτα, αφού με την υγεία δεν χωρούν παιχνίδια. Εδώ, κολλάει δυστυχώς το διαχρονικό μέσα από τη ζωή βγαλμένο δόγμα: ου μπλέξεις!

Είναι από τις ημερομηνίες που δεν θέλουμε να θυμόμαστε η χτεσινή ημέρα. Συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τότε που επιβλήθηκε η πρώτη καραντίνα στη χώρα μας, προκειμένου να οχυρωθεί απέναντι στην πανδημία του κορωνοϊού. Τότε, στην αρχή ακόμη, όχι μόνο δεν ήξερε κανένας πώς να αντιμετωπίσει τον ιό, αλλά ούτε καν είχε καταλήξει η ιατρική κοινότητα πώς να τον ονομάσει. Το τι ακολούθησε παγκοσμίως δεν θέλουμε καν να ξαναφέρουμε στη μνήμη μας. Το τι έγινε μέσα στη δική μας ελληνική επικράτεια ομοίως. Δύο, τουλάχιστον, όμως ζητήματα οφείλουμε να τα διατηρήσουμε στη μνήμη. Το πρώτο αφορά τα θύματα στη χώρα μας, που στη λήξη της πανδημίας τα μετρήσαμε περίπου στις 35.000. Αυτά σε συνδυασμό με τα επιβεβαιωμένα κρούσματα, που ξεπέρασαν τα 5,5 εκατ., δίνουν εικόνα για το τι πέρασε η χώρα. Το δεύτερο ζήτημα αφορά το ΕΣΥ. Αυτό το πληγωμένο εθνικό μας σύστημα στην υγεία που τράβηξε τα μύρια όσα, για να υψωθεί ασπίδα στον ιό που μας άλλαξε τη ζωή, μας άλλαξε τα… φώτα γενικώς, με τις συνεχείς μεταλλάξεις του μέχρι να πιάσουν τόπο τα εμβόλια.

Καμιά οικογένεια, κανένας συγγενής δεν θα μπορέσει να ξεχάσει αυτούς που πήρε η πανδημία. Κανένας όμως δεν πρέπει να ξεχάσει και τον αγώνα που έδωσαν όλοι οι άνθρωποι της πρώτης γραμμής στην υγεία, για να σώσουν όσους μπορούσαν περισσότερους από τον Covid-19. Ποιος αλήθεια μπορεί να αμφισβητήσει τις τιτάνιες προσπάθειες των γιατρών, των νοσηλευτών και του υπόλοιπου προσωπικού στα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας; Ποιος μπορεί να λησμονήσει τις απίστευτες βάρδιες των ανθρώπων του ΕΚΑΒ ή ποιος μπορεί να αφαιρέσει από το κάδρο της μάχης απέναντι στον κορωνοϊό τούς φαρμακοποιούς; Κανείς.

Αυτό όμως στο οποίο υποτίθεται συμφωνήσαμε όλοι είναι πως, μετά τη φουρτούνα της πανδημίας, θα ενισχυόταν ο βασικός πυλώνας της δημόσιας υγείας, το Εθνικό Σύστημα Υγείας δηλαδή. Όλοι καταλάβαμε πως χωρίς αυτό δεν μπορεί να σταθεί όρθια η Υγεία. Δημοσιεύτηκαν μελέτες, έγιναν συνέδρια, καταγράφηκαν απόψεις, πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις, προσδιορίστηκαν οι ελλείψεις, αλλά στο τέλος της ημέρας διαπιστώνεται πως έχουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας για να πούμε πως το ΕΣΥ ενισχύθηκε πολυεπίπεδα και μπορεί όντως τελικά να σταθεί όρθιο.

Ναι, το χαρτοφυλάκιο της υγείας είναι εξ ορισμού μια καυτή πατάτα για τον οποιονδήποτε, αν και το ένα από τα δύο στοιχήματα που είχε βάλει η κυβέρνηση, ιδιαίτερα στις εκλογές του 2023, ήταν η ενίσχυση του ΕΣΥ και η καλύτερη προσφορά υπηρεσιών υγείας για όλους μας. Μια βόλτα όμως σε οποιοδήποτε εφημερεύον νοσοκομείο ξεσκεπάζει τι ακριβώς γίνεται. Η μάχη των στελεχών του ΕΣΥ συνεχίζεται με ελλείψεις, τόσο σε τεχνολογικό εξοπλισμό όσο και σε ανθρώπινο δυναμικό. Κι όλα αυτά στα μεγάλα αστικά κέντρα. Για τα υπόλοιπα νοσοκομεία της περιφέρειας ή των νησιών, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Εκεί εφημερεύουν τα ασθενοφόρα για να… μεταφέρουν τους ασθενείς στα μεγάλα αστικά νοσοκομεία. Και κατ΄ επέκταση είναι stand by τα Super Puma, που προορίζονται για όλες τις δουλειές, έχουν και τη διακομιδή ασθενών. Το να γίνει λίφτινγκ στους χώρους υποδοχής στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών -που όντως γίνεται στα περισσότερα νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας ανά τη χώρα- δεν φτάνει προφανώς, αφού η… ταρίφα στις αναμονές δείχνει και 8ωρα και δεκάωρα.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα η Voria με το ρεπορτάζ της συναδέλφου Φωτεινής Στεφανοπούλου έδειξε πως η πλειονότητα των προκηρύξεων για τη στελέχωση των μονάδων υγείας της Βόρειας Ελλάδας κηρύσσονται άγονες! Είναι σίγουρο πως κάτι δεν κάνουμε καλά! Το βλέπουμε όμως και πανελλαδικά. Ψάχνουν τους παθολόγους με το κιάλι, για αναισθησιολόγους ούτε συζήτηση, τα ίδια και με τους παιδιάτρους και πάει λέγοντας. Κάποιες μεγαλοστομίες περί επιστρατεύσεων σε τουριστικούς προορισμούς για ειδικότητες αιχμής έμειναν απλά πυροτεχνήματα στα δελτία ειδήσεων.

Παράλληλα, σκεφτείτε πόσες χιλιάδες χειρουργεία εκκρεμούσαν σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία με αυτήν την αναμπουμπούλα της πανδημίας και υποτίθεται πήραν επιτέλους μπρος με πόρους από το Ταμείο Ανάκαμψης. Φυσικά, οι λίστες επιμένουν να είναι με τέσσερα και σε κάποιες περιπτώσεις με πέντε νούμερα…

Οι ιστορίες που έχουν να αφηγηθούν οι περισσότεροι με τις αναμονές στα νοσοκομεία είναι για κλάματα. Για γέλια δεν είναι με τίποτα, αφού με την υγεία δεν χωρούν παιχνίδια. Εδώ, κολλάει δυστυχώς το διαχρονικό μέσα από τη ζωή βγαλμένο δόγμα: ου μπλέξεις!

Την ίδια στιγμή, κουδουνίζουν SMS και ανοίγουν πλατφόρμες για να υποστηρίξουν την πρόληψη. Και πολύ καλά κάνουν. Να γίνονται εξετάσεις, να παίρνονται μέτρα, να προστατεύεται η υγεία των πολιτών. Ορθώς. Όμως μετά την πρόληψη τι; Τι συμβαίνει την επομένη; Το γνωστό ΕΣΥ συνεχίζει το κουπί, αλλά επειδή κάποια πράγματα δεν μπορούν να περιμένουν, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην ιδιωτική υγεία και στη λυπητερή στο ταμείο. Ενδεικτικά σημειώνω πως τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη τα διαγνωστικά κέντρα συναγωνίζονται σε αριθμό τα καφέ σε κάθε γειτονιά.

Από το 1974 μέχρι σήμερα έχουμε αλλάξει 37 υπουργούς υγείας. Μόνο στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, από το 2019, που τους ανασχηματισμούς δεν τους έχει και συχνούς, έχουν αναλάβει το χαρτοφυλάκιο της υγείας πέντε υπουργοί -Βασίλης Κικίλιας, Θάνος Πλεύρης, Αναστασία Κοτανίδου (υπηρεσιακή), Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Άδωνις Γεωργιάδης- κι όλοι, μα όλοι, με την ανάληψη των καθηκόντων τους μιλούσαν για την ανασύνταξη του ΕΣΥ και φυσικά την ενίσχυσή του.

Μετά την πανδημία, κι ενώ έχουν περάσει πέντε χρόνια από την πρώτη καραντίνα, ακόμη βάζουμε τον ίδιο στόχο, την ενίσχυση του ΕΣΥ. Στόχος άπιαστος απ’ ό,τι φαίνεται…