Η περιπέτεια μιας συνταγογράφησης στη Λήμνο

Η 25χρονη Ελπίδα μόλις πριν από ένα μήνα είχε ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της στο Λονδίνο. Μετά από έξι δύσκολα χρόνια συνεχούς μελέτης αποφάσισε να προσφέρει στον εαυτό της την πολυτέλεια ολιγοήμερων διακοπών στο χωριό της γιαγιάς της, της Κυρά Κατίνας, στη Λήμνο. 

Το νησί αυτό πάντα την γέμιζε ενέργεια και ήταν η καλύτερη ανάπαυλα πριν έρθει ο επόμενος Σεπτέμβρης, που θα έβγαινε στο στίβο της αγοράς εργασίας. Ο καιρός της περνούσε όμορφα με πολλά μπάνια και καφέδες με φίλους. 

Ένα απόγευμα ενώ καθόταν στη βεράντα του σπιτιού και αγνάντευε το πέλαγος άκουσε τη γιαγιά της να μιλάει συνωμοτικά με δύο γειτόνισσες. Το θέμα της φάνηκε αρκετά γελοίο. Συζητούσαν πως θα καταφέρουν να γράψουν τα φάρμακά του μήνα. Ευτυχώς για τη γιαγιά, αν εξαιρέσουμε ένα χαπάκι για την πίεση, κατά τα άλλα ήταν βράχος. Παρόλα αυτά όμως, έστω και αυτά τα λίγα χάπια, έπρεπε να γραφτούν από γιατρό. Η Ελπίδα ειλικρινά δεν καταλάβαινε για ποιο λόγο έπρεπε να γίνει τόση συζήτηση για κάτι τόσο απλό. Αποφασίζοντας να ξεπληρώσει έστω και με αυτόν τον τρόπο τη φιλοξενία της γιαγιάς της υποσχέθηκε πως αύριο πρωί πρωί θα την πάει να γράψει τα φάρμακα στο γιατρό. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβε για ποιο λόγο η γιαγιά και οι φίλες της ρίξαν ένα κρυφό γελάκι η μία στην άλλη. Δεν ήξερε που έμπλεκε. 

Την επομένη πρωί-πρωί ετοίμασε το αυτοκίνητο και ξεκίνησε μαζί με τη γιαγιά για να πάνε στο αγροτικό ιατρείο του χωριού. Φθάνοντας βρήκε μόνο μία κλειστή πόρτα πέραν του ότι αν δεν υπήρχε μία χιλιόχρονη ταμπέλα να γράφει ιατρείο δεν θα έχει καταλάβει ότι εδώ θα εργαζόταν ιατρός. Μία γριούλα που στεκόταν παραπέρα τους φώναξε: 

«τι ψάχνεις κοπέλα μου; Ο γιατρός ήρθε την προηγούμενη εβδομάδα. Τον άλλο μήνα πάλι.» 

Αμέσως η Ελπίδα τα έβαλε με τον εαυτό της. Φυσικό ήταν. Συνέχεια ακούμε στην τηλεόραση για το ότι δεν υπάρχουν ιατροι στην επαρχία. Το χωριό της θα αποτελούσε εξαίρεση; 

Φόρτωσε πάλι τη γιαγιά και πήγαν στο επόμενο χωριό. Τζίφος και εκεί. Μία άλλη γριούλα, από αυτές που συνήθως στέκονται έξω από τα αγροτικά ιατρεία, την ενημέρωσε πάλι πως για αυτόν το μήνα έχει περάσει ο γιατρός. 

Η Ελπίδα μας όμως δεν πτοήθηκε. Είχε ακούσει πώς λίγο πιο πέρα στο Μούδρο υπήρχε πολυδύναμο περιφερειακό ιατρείο. Το έλεγε και η λέξη. Πολυδύναμο, άρα είχε πολλές δυνάμεις. Εκεί θα κατάφερνε να γράψει η γιαγιά της τα φάρμακα. 

Σε λίγη ώρα είχε φτάσει έξω από το πολυδύναμο περιφερειακό ιατρείο Μούδρου. Αμέσως η διάθεση της άλλαξε. Στον προαύλιο χώρο υπήρχε μία κυρία που φρόντιζε την καθαριότητα. Μπαίνοντας στο κυρίως κτίριο διέκρινε μία νοσηλεύτρια, ενώ στο βάθος υπήρχε και ένας υπάλληλος που στεκόταν μπροστά σε έναν υπολογιστή. Επιτέλους λίγος πολιτισμός. Εδώ θα λυνόταν το πρόβλημα. Μόλις όμως είπε τι ήθελε, αμέσως την ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχει γιατρός και ότι έρχεται σποραδικά μία αγροτικός ιατρός μόνο για να κάνει συνταγογράφηση. Κεραμίδα στο κεφάλι. Δηλαδή σε όλη την ανατολική Λήμνο δεν μπορούσε κανείς να γράψει τα φάρμακα του. Ας μη συζητάμε το πώς ένιωθε η Ελπίδα. 

Επειδή όμως δεν της έλειπε το τσαγανό ξεκίνησε μία και δύο να κατέβει στη Μύρινα. Θα κατέβαινε στην πρωτεύουσα θα πήγαινε στο ΙΚΑ και επιτέλους θα τελείωνε αυτή η περιπέτεια. Πόσο χαζή ένιωθε. Έπρεπε να το είχε κάνει εξαρχής. Τέλος πάντων. Θα έκανε και την εκδρομή στη Μύρινα. 

Κατά τις 11:00 έφτασε στο πρώην ΙΚΑ και νυν ΠΕΔΥ Λήμνου. Τα χτυπήματα συνέχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο. Η μόνη κυρία, η οποία εργαζόταν ως υπάλληλος εκεί, την ενημέρωσε πως η γιατρός βρίσκεται εδώ και μήνες σε άδεια και δεν μπορεί ούτε εκεί να γίνει συνταγογράφηση. 

Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται απελπιστική. Δεν είχε δύναμη ούτε να διαμαρτυρηθεί. Θα πήγαινε στο νοσοκομείο της Λήμνου να τα γράψει να τελειώνει. 

Η ενημέρωση που είχε από την κατά τα άλλα πολύ ευγενική κυρία στην είσοδο του νοσοκομείου, ήταν πως η συνταγογράφηση γίνεται κάθε Τρίτη και Πέμπτη και κατόπιν ραντεβού. Εκείνη η μέρα ήταν Τρίτη αλλά δυστυχώς είχαν κλείσει όλα τα ραντεβού. Το επόμενο διαθέσιμο ήταν μετά από 10 μέρες. 

Μαζεύοντας και την τελευταία απογοήτευση η Ελπίδα πήρε τη γιαγιά και βγήκαν στην αυλή του νοσοκομείου. Πραγματικά δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι στην Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα, στο όγδοο μεγαλύτερο νησί της χώρας, δεν μπορούσε να γράψει η γιαγιά της τα φάρμακά της. 

Το πρόσωπό της πρέπει να πρόδιδε άτομο που έχει χάσει το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή του και κάπως έτσι πρέπει να εξηγείται ότι ξαφνικά ένιωσε ένα ελαφρύ χτύπημα στον ώμο και κάποιον να τη ρωτάει αν αισθάνεται καλά. Γυρίζοντας διέκρινε έναν μεσήλικα και παρόλο που δεν τον γνώριζε, με δύο γραμμές του εξήγησε τι Γολγοθά τραβούσε από το πρωί. 

Εκείνος της ζήτησε ευγενικά να τον ακολουθήσει. Δεν είπε κάτι παραπάνω αλλά ένιωσε πως ίσως να υπάρχει ένα μικρό φως στην άκρη του τούνελ. Ήταν και αυτό το αβίαστο χαμόγελο που έβγαινε από το πρόσωπό του που την έκαναν να τον εμπιστευτεί. Μπήκαν όλοι μαζί σε ένα γραφείο στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου. Ζήτησε το βιβλιάριο της γιαγιάς και άρχισε να πληκτρολογεί τα φάρμακα. Σε δύο λεπτά της έδινε στα χέρια τις συνταγές. Η Ελπίδα είχε μείνει κυριολεκτικά άφωνη. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει πως αυτός που μόλις είχε συναντήσει ήταν κάποιος ιατρός του νοσοκομείου. Το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκε, το ίδιο βιαστικά έφυγε χαρίζοντας σε αυτήν και την γιαγιά της ένα τελευταίο χαμόγελο. Δεν είχε προλάβει ούτε το όνομά του να ρωτήσει. 

Για λίγο η Ελπίδα τα είχε χαμένα. 

Τώρα καταλάβαινε κυριολεκτικά τι σημαίνει στην πράξη ότι το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει και στέκεται στα πόδια του χάρη στην φιλότιμη προσπάθεια κάποιων λειτουργών της. 

Υστερόγραφο: Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι όλα φανταστικά, οι καταστάσεις όμως είναι απολύτως πραγματικές.

Θωμάς Λούκας

Πρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Λήμνου