Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ευθύνονται για την ανεργία ρεκόρ και την ύφεση που έπληξε την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς η “διάγνωσή” τους για την κρίση ήταν λανθασμένη, με αποτέλεσμα να χορηγήσουν το λάθος “φάρμακο” για την αντιμετώπισή της. Αυτό είναι το συμπέρασμα βιβλίου του Philippe Legrain, πρώην συμβούλου του προέδρου της Κομισιόν, Jose Manuel Barroso.
Σε ένα από τα πολλά παραδείγματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Legrain, ο συγγραφέας εξηγεί πώς οι Πορτογάλοι υποδηματοποιοί αγνόησαν τις προσταγές των Ευρωπαίων να ρίξουν τους μισθούς και δικαιώθηκαν.
Όπως συνέβη και στην Ελλάδα, στο αποκορύφωμα της κρίσης, η τρόικα ζήτησε από την...
... Πορτογαλία να μειώσει τους μισθούς, προκειμένου να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητά της και να επιστρέψει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Οι κατασκευαστές παπουτσιών της χώρας, που αποτελούν έναν από τους βασικούς εξαγωγικούς της κλάδους, αγνόησαν τη συμβουλή. Αντ΄ αυτού, μάλιστα, προχώρησαν σε μισθολογικές αυξήσεις.
“Πρακτικά, οι Πορτογάλοι είπαν: 'Δεν θα το κάνουμε αυτό'. Και αντ΄ αυτού, στράφηκαν στο πιο ακριβό κομμάτι της αγοράς”, εξηγεί ο Legrain, που υπήρξε σύμβουλος του Barroso από το 2011 έως και το φετινό Μάρτιο, όταν παραιτήθηκε από τη θέση αυτή, και κατ΄ επέκταση έχει άμεση γνώση των όσων εκτυλίχθηκαν σε μερικές από τις πιο κρίσιμες στιγμές της κρίσης.
“Τώρα, πουλάνε πιο ακριβά, designer παπούτσια και οι εξαγωγές τους καλπάζουν. Οι μισθοί και τα επίπεδα της απασχόλησης έχουν αυξηθεί. Και αυτό δείχνει αμέσως πως η πολιτική ήταν λανθασμένη”, λέει.
Σύμφωνα με τα όσα γράφει το βιβλίο "European Spring: Why our Economies and Politics are in a Mess", οι Ευρωπαίοι παρεξήγησαν το πρόβλημα της οικονομίας. Αντί να αντιληφθούν ότι το αρχικό πρόβλημα ήταν πως ο τραπεζικός κλάδος είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο, οι ηγέτες εστίασαν στο υπερβολικό χρέος της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Ουσιαστικά, αντιμετώπισαν το πρόβλημα ως δημοσιονομικό, ενώ στην πραγματικότητα ήταν χρηματοοικονομικό.
Έτσι, επέβαλαν πολιτικές δημοσιονομικών περικοπών, αυξήσεων φόρων και μείωσης των μισθών, σε μία προσπάθεια να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα και να καταστήσουν τις εξαγωγές φθηνότερες.
“Μία κρίση που θα μπορούσε να αποτελέσει δύναμη ενότητας -με την Ευρώπη να ενώνει τις δυνάμεις της για να αντιμετωπίσει τις πανίσχυρες, δυσλειτουργικές διασυνοριακές τράπεζες- έγινε αντ΄ αυτού μια διαιρετική κρίση, φέρνοντας τις χώρες που δανείζονται απέναντι σε εκείνους που δανείζουν”, εξηγεί ο Legrain.
“Σε όλη την Ευρώπη, 15 εκατ. άνθρωποι κάτω των 30 ετών δεν δουλεύουν και δεν σπουδάζουν. Δημιουργείται μια χαμένη γενιά”.
Ο Legrain παραδέχεται ότι η Ελλάδα, με χρέος υψηλότερο του ΑΕΠ της και δημοσιονομικό έλλειμμα στο 6,5% του ΑΕΠ της το 2008, πράγματι αντιμετώπιζε μια κρίση χρέους και όχι μια τραπεζική κρίση. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, η λύση που επιλέχθηκε από την Ευρώπη ήταν λανθασμένη, λέει.
Αντί να διαγράψει μεγάλο μέρος του χρέους αυτού, η τρόικα πίεσε την Αθήνα να δεχθεί δύο πακέτα διάσωσης ύψους άνω των 200 δισ. ευρώ, που άφησαν την ελληνική οικονομία κατεστραμμένη και εξίσου καταχρεωμένη, σημειώνει.
“Το χρέος της Ελλάδας έπρεπε να αναδιαρθρωθεί το Μάιο του 2010. Αντ΄ αυτού, κινηθήκαμε προς την αυτο-ματαιούμενη λιτότητα και τώρα έχουμε έναν πολύ πιο κεντρική δημοσιονομικό έλεγχο, ο οποίος είναι ανελαστικός και υπονομεύει τη δημοκρατία”.
Σύμφωνα με τον Legrain, η ανάκαμψη θα είχε έρθει γρηγορότερα στην Ευρώπη εάν η διάγνωση ήταν σωστή εξ αρχής.
Ο συγγραφέας εκτιμά πως τελικά, η ΕΕ θα επιβιώσει, αλλά η Ευρωζώνη θα διασπαστεί, αφού θα περάσει μια περίοδο ιαπωνικού τύπου στασιμότητας και αποπληθωρισμού.
Πηγή: newmoney.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου