Έφυγες μόνος. Έφυγες μόνος στην ξενιτιά.

http://www.eidikeuomenoi.gr/

Και έτσι απλά ήρθε η είδηση: ο Γιάννης πέθανε.

Είχε φύγει από την Ελλάδα μόλις το Σάββατο, για να επιστρέψει στην Αγγλία. Κυριακή μιλήσαμε. Είχε φτάσει καλά. Ήταν χαρούμενος γιατί ίσως να κατάφερνε να βρει μια θέση εργασίας στην Ελλάδα και να επέστρεφε πολύ σύντομα.

Δευτέρα και Τρίτη δεν πήγε στη δουλειά στο νοσοκομείο, και έτσι εκείνοι έστειλαν κάποιον στο σπίτι του.

Ο Γιάννης ήταν στο διαμέρισμά του. Μόνος του.

Μόνος του έφυγε από την Ελλάδα, για να βρει καλύτερη τύχη. Μόνος του έφυγε από τη ζωή. Ήταν μονάχα 38 ετών.

Η οικογένειά του συντετριμμένη. Μοναδική παρηγοριά τους ήταν το να τον βλέπουν μέσω του Skype, όποτε εκείνος μπορούσε να ξεκλέψει λίγο χρόνο από τα σκληρά ωράρια του. Τώρα περιμένουν να επιστρέψει το σώμα του στην Ελλάδα με το αεροπλάνο, αφού τελειώσουν τον έλεγχό τους οι Ιατροδικαστές.

Και τι αξία έχει να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων; Είτε έφυγε από καρδιά, είτε από ανεύρυσμα, είτε από χέρια άλλου, είτε από τα χέρια τα δικά του.. Έφυγε μόνος του. Κανείς δεν ήταν εκεί στο σπίτι για να τον βοηθήσει. Η οικογένεια και οι στενοί του φίλοι του ήταν στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα, στην οποία ονειρεύτηκε να ζήσει, να παντρευτεί, να μεγαλώσει παιδιά κάποια στιγμή.. Κάποια στιγμή που θα έβρισκε μια σταθερή δουλειά.

Όλοι σου έλεγαν “Φύγε μακριά από την Ελλάδα. Φύγε να μαζέψεις μερικά χρήματα, εμπειρία, γνώσεις. Φύγε γιατί θα χαθείς στην Ελλάδα”. Ειρωνικό δυστυχώς. Κανείς δεν σου είπε ότι η μοναξιά θα ήταν τόσο δύσκολη.

Κάθε βήμα και πιο δύσκολο στην καριέρα του. Κι όλο εκείνος ευχόταν ότι στην επόμενη γωνία θα καλυτέρευαν τα πράγματα, ότι θα συναντούσε τα όνειρά του.

Απλά όνειρα, σαν κι αυτά που έχουν χιλιάδες νέοι. Νέοι που ξενιτεύτηκαν ελπίζοντας ότι θα καταφέρουν να αγγίξουν τα όνειρά τους κάπου αλλού.

Νέοι που νοσταλγούν την Ελλάδα, με όλα της τα στραβά, κάθε μέρα που βρίσκονται μακριά. Γιατί στην Ελλάδα είναι οι δικοί τους. Γιατί εδώ είναι το σπίτι που μεγάλωσαν και όλες τους οι αναμνήσεις.

Κι εγώ τώρα τι να τους πω; Πώς να τους πω ότι θέλω να γυρίσουν πίσω; Πώς να πω στους φίλους μου ότι μου λείπουν και ότι φοβάμαι ότι θα τους χάσω σαν τον Γιάννη;

Λένε ότι στον θάνατο είμαστε όλοι μόνοι μας. Μπορεί δίπλα μας να μας κρατά το χέρι κάποιος αγαπημένος, αλλά θα πρέπει να μας αφήσει για να περάσουμε μόνοι μας την πόρτα που οδηγεί μακριά από αυτόν τον κόσμο.

Σκληρή σκέψη. Πιο σκληρή όμως η πραγματικότητα, όταν δεν έχεις κάποιον δίπλα σου τις στιγμές αυτές για να σε τραβήξει από το χέρι πίσω, μακριά από την πόρτα αυτή. Όταν δεν έχεις κάποιον έστω να σε αποχαιρετήσει όπως φεύγεις.

Να προσέχετε Θοδωρή Ν., Δημήτρη Μ., Γιώργο Κ., Κωστή Ν., Δημήτρη Ζ., Δροσούλα Π. στην Αγγλία.

Να προσέχετε Γιάννη Λ., Χρήστο Η., Γιώργο Β., στη Γερμανία.

Να προσέχεις Αθηνά Μ. στη Γαλλία.

Να προσέχεις Κώστα Μ. στην Αμερική.

Να προσέχεις Θέμη Π. στην Ιταλία.

Να τους προσέχεις Γιάννη Δ., απ΄ όπου κι αν βρίσκεσαι. Να προσέχεις όλα τα νέα παιδιά που είναι μόνοι τους στο εξωτερικό.

Κι αν κάποιος θέλει να σε βρει στο Facebook για να σε χαιρετίσει, δεν έχει παρά να ψάξει για το προφίλ ενός χαμογελαστού παλικαριού, με γκρίζα μαλλιά στους κροτάφους από την κούραση, και δεκάδες φωτογραφίες της Ελλάδας που τόσο νοσταλγούσες. Σε περιμένουμε να επιστρέψεις.