ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: Το πρόβλημα των μη μισθωτών

Δημήτρης Ν.Πατσάκης,29.5.15

Σε συχνές αρθρογραφικές παρεμβάσεις, έχει θιχθεί επανειλημμένως το «δημοκρατικό έλλειμμα» που αφορά στον τρόπο με τον οποίο υπολογίζονται και καταβάλλουν την ατομική τους συμμετοχή στα «ταμεία» ασφάλισης οι ελεύθεροι επαγγελματίες.

Στο παρόν, ως τέτοιοι υπονοούνται, όχι μόνον οι ασκούντες επαγγελματική δραστηριότητα, μέλη του Ε.Τ.Α.Α (μηχανικοί μέλη Τ.E.E,Ιατροί, Δικηγόροι/Συμβολαιογράφοι και λοιποί θεμιστοπόλοι) και του Ο.Α.Ε.Ε (έμποροι, βιοτέχνες /βιομήχανοι, ναυτικοί πράκτορες και λοιποί επαγγελματίες με στεγασμένη ή όχι επαγγελματική στέγη), αλλά και γεωργοί, αλιείς και δασεργάτες (ασφαλισμένοι στον Ο.Γ.Α) και εργαζόμενοι σε οποιαδήποτε επιχείρηση των Μ.Μ.Ε.

Μεταξύ των προαναφερομένων, υφίστανται άλλωστε και πολλές διαφοροποιήσεις. Άλλοι συνεισφέρουν σταθερές καταβολές αναλόγως της επαγγελματικής τους ηλικίας, άλλοι ασχέτως οποιουδήποτε εισοδηματικού κριτηρίου προερχομένου από το δηλούμενο επάγγελμά τους και άλλοι αρκούνται σε απαράδεκτα χαμηλές εισφορές, καλυπτόμενοι από άλλες πηγές, κοινώς επονομαζόμενες «κοινωνικοί πόροι».

Σύμφωνα με έρευνα του συντάκτη, το «Ελληνικό» φαινόμενο είναι μάλλον μοναδικό, αν όχι σε διεθνή, τουλάχιστον σε Ευρωπαϊκή κλίμακα. 

Έχει θιχθεί από πολλούς ενασχολούμενους με το πρόβλημα, το υπερβολικό έως και υπερβάλλον ποσοστό αναπλήρωσης του μέσου εισοδήματος «ενεργείας» έναντι του αντίστοιχου συνταξιουχικού.

Η παρούσα συγκυρία, αντιμετωπίζοντας την συνεχή επιδείνωση της σχέσης ασφαλιζόμενων (ενεργών) και συνταξιούχων, σε ό,τι αφορά την –μερική- λύση των διαχειριστικών ελλειμμάτων, απαιτεί «δραστικές» λύσεις. 

Πόσο «δίκαιη» και διαθέτουσα «ηθική» βάση όμως έχει η απόφαση για αύξηση των εισφορών, πάντοτε με βάση την επαγγελματική ηλικία; Για ποιόν ακριβώς λόγο ο άνεργος ή μη ενεργός π.χ. μηχανικός θα πρέπει να καταβάλει αυξημένη εισφορά στο «ταμείο» του, την ίδια ακριβώς με τον συνομήλικο συνάδελφό του που ,όντας «τυχερός» εισπράττει τακτική αμοιβή από την «Χ» Τεχνική Εταιρεία της οποίας είναι μέτοχος;

Aκόμη, πως ο ιατρός που, ενώ φορολογείται για τιμολογημένες, πλην ανείσπρακτες αμοιβές του από τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ, θα καταβάλει την όποια αυξημένη εισφορά στο Ε.Τ.Α.Α/Τ.Σ.Α.Υ; Το ίδιο ισχύει και για τον συνεπή συνάδελφό του στο Ε.Σ.Υ, που αδυνατεί (1) να καλύψει, αν δεν έχει «ιδιαίτερη» σχέση με προμηθευτές υλικών/φαρμάκων της ειδικότητάς του και, ομολογουμένως δεν ασκεί «ιδιωτικά» εντός του κρατικού νοσοκομείου την επιστημονική του εμπειρία, ακόμη και τα έξοδα μετάβασης (κατόπιν προσκλήσεως των οργανωτών) σε διεθνή συνέδρια;

Σε ανύποπτο χρόνο, στο πλαίσιο τηλεοπτικής εκπομπής, είχα υποβάλει το ερώτημα του «δικαίου» της ίδιας εισφοράς του π.χ. «καφενείου» στην Σαμαρίνα με το Beach(ή Βitch;) Bar/Restaurant/Club στην Μύκονο. Ειρήσθω εν παρόδω πως, μεταξύ των συμμετεχόντων στο panel, βρισκόταν και σημερινός υπουργός, σε Υπουργείο σχετικότατο με το θέμα μας(2).

Aτυχώς, η διαχρονική κοινοβουλευτική σχετική πλειοψηφία άμεσα θιγόμενων από την αναγκαία Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση (Δικηγόροι, Ιατροί, Δημόσιοι υπάλληλοι και πολλοί των οποίων το επάγγελμα παντελώς αγνοώ…..) ενώ αρκετοί ανήκουν και στην ομάδα των συνταξιούχων με προνομιακούς όρους, προ του ορίου των «υποζυγίων» (με όριο τα 65) του ιδιωτικού τομέα, εξακολουθεί να «ποιεί την νήσσαν».

Πόσο «άδικη», «μνημονιακή», «δωσιλογική» και δεν ξέρω τι άλλο θα ήταν η επιβολή εισφορών βάσει δηλουμένων εισοδημάτων (με όριο 3.000 Ευρώ/μήνα) σε όλους ανεξαίρετα τους υποκείμενους; Για ποιόν ακριβώς λόγο ο π.χ. «μπαμπακάς» των 500+ στρεμμάτων και ο ελαιοπαραγωγός των 3.000 «ριζών» οφείλει να εισφέρει (όταν και αν…) ως ο αμιγώς καλλιεργητής της υπο-10πλάσιας παραγωγικής βάσης;

Γιατί, επιπροσθέτως, οι εισπράξεις από τον Ο.Π.Ε.Κ.Ε.Π.Ε ή από τις αμοιβές «παραστάσεων» σε αγοραπωλησίες ακινήτων να μην υπόκεινται και αυτές σε εισφορά υπέρ των οικείων Φ.Κ.Α. για αγρότες και δικηγόρους αντίστοιχα;

Επιπροσθέτως, ποια ηθική βάση έχει η εξομοίωση, πρακτικά ισοπέδωση, με όρους ασφαλιστικού δικαίου, των μελών του Τ.Σ.Μ&Ε.Δ.Ε. και των Δικηγορικών Συλλόγων με τους εν Ε.Τ.Α.Α. συναδέλφους τους ιατρούς, από την στιγμή κατά την οποία οι «κοινωνικοί» πόροι των τελευταίων είναι ανύπαρκτοι (μόλις κάτι ψιχία από «δικαιώματα» στο κλινικό δυναμικό των ιδιωτών παρόχων περίθαλψης, των οποίων η εισπραξιμότητα είναι και αυτή προβληματική);

Η εντός των ημερών κατάργηση, αν όχι άμεσα αυτών των «χαρατσιών», κατά πάσα πιθανότητα της ιδιοποίησής τους, οπωσδήποτε θέτει ante portas το ζήτημα της δυνατότητας καταβολής εισφορών με βάση τα επαγγελματικά –καθαρά- (διάβαζε:δηλούμενα) έσοδα.

Aυτά προς το παρόν και εξακολουθώ να δέχομαι αντιρρήσεις………..

(1) Ο συντάκτης έχει προσωπική εμπειρία, ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο παράδειγμα.Υπήρξα αυτήκοος μάρτυς εκδήλωσης οικονομικής αδυναμίας συμμετοχής σε συνέδριο, μολονότι επίσημος προσκεκλημένος, καταξιωμένου στην ειδικότητά του ιατρού, αναγνωρισμενου για το ήθος και την προσφορά του στους ασθενείς.Το γεγονός της αποκλειστικής απασχόλησης του εν λόγω στο Ε.Σ.Υ, μόνο «τυχαίο» δεν το χαρακτηρίζω.

(2) «Στον «eNiko», 9.12.13 (στο 55΄)