Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΥ

Δημήτρης Ν.Πατσάκης,9.9.13

Πέραν της καθημερινής ενασχόλησης με τον εφοδιασμό των κλινικών και των Εξωτερικών Ιατρείων (Ε.Ι) των Νοσοκομείων ( Π.Δ.108 και συναφείς διατάξεις), τα φαρμακεία είναι επιφορτισμένα επι πλέον με την εξυπηρέτηση ασθενών που αφορά σε ακριβά κυρίως φάρμακα (Ν.3816 και Υ.Α), που δεν διατίθενται στην «λιανική» αγορά (Ιδιωτικά Φαρμακεία).

Με την εφαρμογή της Ηλεκτρονικής Συνταγογράφησης (Η.Σ), νοσοκομειακοί φαρμακοποιοί, παρέχουν ως άνω συνταγογραφούμενα φάρμακα σε μια πλειάδα ασθενών, ασφαλιστικά καλυμμένων ή μη.

Συγκεκριμένα, φάρμακα δικαιούνται να προμηθεύονται:

-Ασφαλισμένοι –όλων- των Φορέων Ασφάλισης Περίθαλψης (Φ.Α.Π)

-Ανασφάλιστοι όλων των περιπτώσεων (άποροι κάτοχοι Βιβλιαρίων Κοινωνικής Πρόνοιας, αλλοδαποί, πολιτικοί πρόσφυγες κ.ά).

Για μεν τους πρώτους, τα Νοσοκομεία χρεώνουν τους οικείους Φ.Α.Π. με το κόστος (νοσοκομειακή τιμή ,πλέον 5% + Φ.Π.Α) ενώ για τους υπόλοιπους το κόστος εξοφλείται παραπεμπόμενο στις «καλένδες».

Τα διάφορα που συμβαίνουν στον χώρο, είναι –επιεικώς- ανεξήγητα. Σταχυολογούμε μερικές περιπτώσεις:

Συνταγογραφούμενα φάρμακα, αναφέρονται ως μη «διαθέσιμα» από το Φαρμακείο του Νοσοκομείου (Ν.Φ), των ασθενών υποχρεούμενων να τα προμηθευθούν «όπου τα βρουν».

Ομοίως, συχνή είναι η περίπτωση προσέλευσης ασθενών με συνταγές ιατρών από Ιδιωτικά Νοσοκομεία ή Ιατρεία, για την προμήθεια –ακριβών- φαρμάκων, η λήψη μερικών εκ των οποίων απαιτεί ημερήσια νοσηλεία σε οργανωμένη νοσηλευτική υποδομή (ΦΕΚ 235Β/2013). Το ότι μονάδες δυναμικότητας άνω των 60 κλινών, υποχρεωμένων να διαθέτουν φαρμακείο, «διαπρέπουν» σε αυτήν την πρακτική της μη διάθεσης, ως οφείλουν, είναι μάλλον σοβαρός λόγος ανεπάρκειας ελέγχων των αρμόδιων προς τούτο υπηρεσιών.

Εκτός των άλλων, η έλλειψη «αδείας λειτουργίας» του μεγαλύτερου ποσοστού των Ν.Φ, συνιστά κενό νομιμότητας διάθεσης φαρμάκων σε μη νοσηλευόμενους εξωτερικούς ασθενείς. Απορίας άξιο αποτελεί το γεγονός εάν και πότε, τα όργανα που εκπροσωπούν τους νοσ/κούς φαρμακοποιούς έχουν θέσει το σοβαρό αυτό θέμα στους υπηρεσιακούς παράγοντες.

Λύσεις, προφανώς, υπάρχουν. Δόξα τω Θεώ, χώροι και προσωπικό, είναι επαρκή. Το μόνο που λείπει είναι η απόφαση και η υλοποίηση. Τα Νοσοκομεία, α΄και β΄βαθμίδας , εναρμονιζόμενα με την Ευρωπαϊκη πρακτική, είναι υποχρεωμένα να καλύπτουν τις ανάγκες ασθενών και μόνον, ανεξαρτήτως της μορφής πρόσβασης σε αυτά (επείγοντα περιστατικά χρήζοντα άμεσης περίθαλψης, χημειο/ακτινοθεραπευτικά σχήματα, νοσηλευόμενα κ.τ.λ).