Οι νέες προκλήσεις στην Υγεία!

Κυριακή 04 Ιανουαρίου 2015

http://www.healthreport.gr

Γράφει η Μαρίνα Σαουλίδου, συντάκτρια υγείας, editor in chief www.stogiatro.gr

Αν δεχθούμε τη ρήση του Μαχάτμα Γκάντι ότι δηλαδή, η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια, τότε αναμφισβήτητα η Ελλάδα ζει έναν πόλεμο και μάλιστα με το μεγαλύτερο μέρος των ''τραυματιών'' του να ναι δυστυχώς οι ''άμαχοι''...

Το ότι μία χώρα ατύπως χρεοκοπημένη δεν μπορεί να προσφέρει ακέραια τις κοινωνικές της υπηρεσίες, όπως είναι η ισότιμη πρόσβαση στην περίθαλψη, φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη. Υπάρχουν άλλωστε τρία είδη χρηματοδότησης του κόστους του κοινωνικού κράτους η φορολογία, η τιμολόγηση των κοινωνικών υπηρεσιών και ο δανεισμός, πολιτικά και οικονομικά δηλαδή ''εργαλεία'' που ήδη βρίσκονται στο όριό τους.

Έτσι ''απογυμνωμένο'' από όπλα, αποτυγχάνει να συντονίσει τις δύο ομάδες κρατικών δραστηριοτήτων, στη βάση των οποίων βρίσκεται το κοινωνικό κράτος. Κι αυτές είναι η κρατική παροχή υπηρεσιών (πχ κοινωνική ασφάλιση υγεία κοινωνική πρόνοια κα) και η κρατική ρύθμιση ιδιωτικών δραστηριοτήτων, παράδειγμα της οποίας είναι και η άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρόσβαση στις δομές υγείας, εργατική νομοθεσία.

Μόνο η Ελλάδα;

Δηλαδή θα ρώταγε κάποιος μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά;Το ερώτημα αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ρητορικό και η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι όχι. Αυτή τη στιγμή στην Ε.Ε. οι ανισότητες στην υγεία είναι τεράστιες σύμφωνα με τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ.Το χάσμα μεταξύ των κρατών μελών σε ό,τι αφορά το προσδόκιμο υγιούς επιβίωσης (δηλαδή χωρίς ασθένειες και αναπηρίες) είναι 19 χρόνια στους άνδρες και 18,4 χρόνια στις γυναίκες. Με απλά λόγια αν ο μέσος Σουηδός ζει 89 χρόνια, ο μέσος Λιθουανός ζει 70 . Αντίστοιχα μεγάλες αποκλίσεις παρατηρούνται και αναφορικά με το προσδόκιμο ζωής, για το οποίο η διαφορά ανά χώρα είναι 13,4 χρόνια για τους άνδρες και 10,6 χρόνια για τις γυναίκες.

Παρ' όλ' αυτά δεν μπορεί κάποιος να αγνοήσει το γεγονός ότι μόνο η Ελλάδα μείωσε το ποσοστό των κοινωνικών δαπανών κατά σχεδόν 2 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ μέσα σε δυο χρόνια καταγράφοντας την ταχύτερη μείωση δαπανών από όλες τις χώρες που εξετάστηκαν από τον ΟΟΣΑ.

Έτσι, την ίδια ώρα που οι υπόλοιπες χώρες του Οργανισμού παρουσίαζαν αύξηση 14% σε πραγματικές τιμές, σε ό,τι αφορά τις δαπάνες για την κοινωνική προστασία και την υγεία, στην Ελλάδα, από το 2007 -8 οι αντίστοιχες δαπάνες μειώθηκαν κατά περίπου 18%.

Και τώρα τι κάνουμε;

Οι νέες προκλήσεις στην υγεία, όπως η πρόσβαση των καρκινοπαθών σε φάρμακα και εξετάσεις, δεν μας αφήνουν περιθώριο για πολιτικα ερωτήματα τύπου αν το κράτος πρόνοιας ως ''παιδί'' του Β' Παγκοσμίου Πολέμου θα πρέπει να ''πάρει σύνταξη''. Όσο υπάρχουν άνθρωποι,υπάρχουν ανάγκες.

Ίσως όμως είναι ώρα να αποδεχτούμε πως το κράτος πρόνοιας είναι αναποτελεσματικό, όχι μόνο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης αλλά και διότι δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα στο πλαίσιο πολύ διαφοροποιημένων οικονομικών, κοινωνικών και δημογραφικών δεδομένων. Αν το αντιληφθούμε, αν μη τι άλλο έχουμε και περισσότερες πιθανότητες να το εκσυγχρονίσουμε αποτελεσματικά προς όφελος όλων...