Του Μανώλη Γραφάκου - Capital.gr
Τα τελευταία επτά χρόνια, με την έναρξη της βαθιάς ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, όσες από τις επιχειρήσεις δεν έκλεισαν και ακόμα παραμένουν σε ζωή, κατά κανόνα διαχειρίζονται τη μιζέρια τους, "διαχειρίζονται" τα χρέη τους. Δεν σχεδιάζουν, δεν οραματίζονται, δεν προσπαθούν να διευρύνουν τις εργασίες τους, δεν κάνουν επενδύσεις. Το μόνο μέλημά τους, είναι να τελειώσει ο μήνας, χωρίς να μπει το λουκέτο. Έτσι το μόνο που κάνουν είναι να ανακυκλώνουν τα χρέη τους, να τα κουκουλώνουν, να τα βάζουν κάτω από το χαλί, να τα πηγαίνουν λίγο πίσω, μπας και γίνει κάποιο θαύμα και έρθουν καλύτερες μέρες στην αγορά.
Μάταιο όμως. Αυτή η κατάσταση δεν οδηγεί πουθενά. Παράγει "τοξικότητα" στην οικονομία, στρεβλώνει τον ανταγωνισμό, μεταδίδει το πρόβλημα των προβληματικών επιχειρήσεων και στις υγιείς, παράγει ένα φαύλο κύκλο μιζέριας, αύξησης χρεών και αργού θανάτου της επιχειρηματικότητας, ενώ υπονομεύει τα θεμέλια του τραπεζικού μας συστήματος.
Τρανή απόδειξη η εξέλιξη των αριθμητικών δεδομένων. Προκαλεί δέος, τόσο το απόλυτο νούμερό τους, όσο και η τάση τους, η δυναμική τους την τελευταία επταετία.
Έχουμε και λέμε:
* Ιδιωτικό χρέος σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία, μαζί με τα πρόστιμα και τις προσαυξήσεις, ανέρχεται πάνω από 116 δισ. ευρώ, από 35 περίπου δισ. ευρώ το 2009.
* Ιδιωτικό χρέος προς τράπεζες ανέρχεται σε 194 δισ. ευρώ, από το οποία όμως τα 106 δισ. ευρώ, είναι μη εξυπηρετούμενα δάνεια!
Άρα το συνολικό ιδιωτικό χρέος ανέρχεται σε 310 δισ. ευρώ, δηλαδή σε 177% του ΑΕΠ!!
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Η σημερινή κατάσταση δεν είναι αστεία και απαιτεί άμεσες, τολμηρές λύσεις, ίσως και αντισυμβατικές, που όμως στόχο θα έχουν να κοπεί αυτός ο γόρδιος δεσμός, να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος που βραχυκυκλώνει στην κυριολεξία την οικονομία και φυσικά εμποδίζει την ανάπτυξή της.
Προφανώς η λύση είναι μια: Να ξεχωρίσουν οι επιχειρήσεις που δεν έχουν καμία ελπίδα να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους, από αυτές που με μια αναδιάρθρωση του χρέους τους, μπορούν να γίνουν βιώσιμες.
Όλα αυτά πρέπει να γίνουν άμεσα με γρήγορες, αλλά και γενναίες διαδικασίες.
Αφού πέρασαν δύο χρόνια πλήρους ακινησίας, που συσσώρευσαν νέα χρέη στην αγορά, κατατέθηκε προχθές ένα νομοσχέδιο, που όμως πολύ φοβάμαι ότι μάλλον στέλνει την "μπάλλα στην εξέδρα". Είναι κι αυτό, προσαρμοσμένο στη γραφειοκρατική προσέγγιση του Έλληνα νομοθέτη, στη λογική του "μεταθέτω το πρόβλημα", στη λογική του "έχει ο Θεός...", που ασυνείδητα οδηγεί στη ζωή τους πολλούς συμπολίτες μας.
Το νομοσχέδιο θέλει 25!! δικαιολογητικά από τον ενδιαφερόμενο για να ξεκινήσει τη διαδικασία και προβλέπει περί τα 20!! στάδια, ώσπου, το πιθανότερο, να καταλήξει στη δικαστική εμπλοκή, τον οποία υποτίθεται ότι θέλει να αποφύγει!! Το νομοσχέδιο εξομοιώνει ουσιαστικά μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ταυτόχρονης και ενιαίας αντιμετώπισης των χρεών σε τράπεζες, εφορία και ασφαλιστικά ταμεία.
Τα περιθώρια δεν υπάρχουν για άλλες καθυστερήσεις. Όσο το θέμα δεν λύνεται τόσο:
* Οι τράπεζες θα δυσκολεύονται να ρυθμίσουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνειά τους, εγκλωβίζοντας σε αυτά μια χρήσιμη ρευστότητα.
* Οι τράπεζες θα καθυστερήσουν να παρέχουν πιστώσεις σε υγιείς επιχειρήσεις, άρα θα καθυστερήσουν στο να επιτελέσουν τον αναπτυξιακό τους ρόλο στην οικονομία, σε μια περίοδο που είναι περισσότερο αναγκαίο να το πράξουν από ποτέ άλλοτε.
* Οι υποχρεώσεις στην εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία θα αυξάνονται, γιατί θα εξακολουθούν να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, αυτοί που μετά από μια αναδιάρθρωση των χρεών τους θα μπορούσαν να πληρώσουν.
* Οι νέοι φόροι, λόγω αδυναμίας είσπραξης των παλαιών, θα βαρύνουν τους συνεπείς φορολογούμενους, τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς.
Απαιτείται ένας γρήγορος εξωδικαστικός συμβιβασμός που θα αντιμετωπίζει ενιαία τα χρέη των επιχειρήσεων και θα δίνει ουσιαστικά κίνητρα σε εκείνες που είναι βιώσιμες (πχ. που έχουν κέρδη προ φόρων, αποσβέσεων και τόκων) να ενταχθούν στο συμβιβασμό. Προφανώς τα ίδια κίνητρα έχουν και οι πιστωτές (τράπεζες και κράτος) να εντάξουν στο συμβιβασμό όλους εκείνους που μετά από μια αναδιάρθρωση των χρεών τους, μπορούν να γίνουν ξανά συνεπείς στις καταβολές τους.
Μάλιστα η διαδικασία του συμβιβασμού, πρέπει να είναι εξαιρετικά απλή και άμεση για τις μικρές επιχειρήσεις, ώστε ένας μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας, μετά από μια αναδιάρθρωση χρεών τους, να συνεχίσει την επιχειρηματική του δραστηριότητα, που τόσο απαραίτητη είναι για την αναθέρμανση της οικονομίας μας.
Όμως αν εξακολουθεί και υπάρχει σε αυτούς που νομοθετούν, μια νοοτροπία κρατισμού, δυστυχώς δεν περιμένεις η πολιτεία να σταθεί κοντά στο επιχειρείν και τις ανάγκες του..
* Ο κ. Μανώλης Γραφάκος είναι Οικονομολόγος, πρώην Δήμαρχος Μελισσίων, Γεν. Γραμματέας Δήμου Μεταμόρφωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου