Η «ΒΟΜΒΑ» ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

Δημήτρης Ν.Πατσάκης,11.9.13

Περιμένοντας –επί ματαίω- την αντίδραση των διαχρονικών «προστατών» μας, ιδιαίτερα όσων έχουν αυτό-διορισθεί επιμελητές των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, δεν αποτέλεσε έκπληξη τα όσα αποκαλύπτονται καθημερινά αναφορικά με το σαθρό, άδικο, αναποτελεσματικό και ευνοϊκό (για μερικούς) ασφαλιστικό τοπίο.

Όσοι στο παρελθόν επιχείρησαν να βάλουν σε κάποια τάξη το ήδη προβληματικό από πλευράς εσόδων και δαπανών «μοντέλο», ασφαλώς δεν επιχαίρουν για την διαμορφωμένη κατάσταση που χαρακτηρίζεται ως πλήρης επικινδυνότητας.

Αναντιστοιχία εισφορών, ασφαλιστικής ηλικίας, προσδόκιμου ζωής και επιπέδου παροχών, «πλασματικών» ετών κ.ο.κ. εξύφαναν αυτό που, ενώ διεθνώς είχε καταστεί ως άμεσης προτεραιότητας ζήτημα, καθ’ημάς διαρκώς «περνούσε» στους επόμενους πολιτικούς προϊσταμένους και υπηρεσιακούς διαχειριστές.

Αμφιβάλλω εάν σε άλλη χώρα του κόσμου υπήρξε ποτέ τέτοιο πρότυπο, η συντήρηση του οποίου θα είχε οδηγήσει σε οργανωμένες αντιδράσεις των αποδεκτών του. Η «νάρκωση» της κοινωνίας, με το σκεπτικό του «ασ’ το για αργότερα» και με τις μικροπολιτικού και ψηφοθηρικού χαρακτήρα αδράνειες, με την ανοχή των εκπροσώπων των ασφαλισμένων στα διάφορα Δ.Σ. των ασφαλιστικών οργανισμών, οδήγησε τα πράγματα στο «μη περαιτέρω».

Συγκεκριμένες ομάδες ασφαλισμένων, με προβληματικές ή και αρνητικές από πολλού σχέσεις ενεργών-συνταξιούχων, χρηματοδοτούμενες κατά βάση από «κοινωνικούς» πόρους ή επιβαρύνοντας τα οικονομικά αποτελέσματα των φορέων απασχόλησης, είναι οι τελευταίες που επιτρέπεται να αρθρώσουν λέξη για ό,τι δήποτε. Άλλωστε, «η καμπάνα κτυπούσε ακριβώς γι’αυτούς» επί τόσα χρόνια.

Οφείλω να αναγνωρίσω, προσωπικά, τις αγαθές προθέσεις και τις αντίστοιχες προτάσεις, τόσο των καθ. Σπράου & Τήνιου όσο και του Τ.Γιαννίτση, η αποδοχή έστω μέρους των οποίων θα είχε συμβάλλει, ceteris paribus, στην άμβλυνση ή την χρονική μετάθεση της έκρηξης της «βόμβας». Από την άλλη, εξοργίζομαι, όντας ασφαλισμένος του ιδιωτικού τομέα (δηλ. όχι στο Ι.Κ.Α. από Δ.Ε.Κ.Ο), βλέποντας «μπαρουτοκαπνισμένους» με ένσημα στο παραδοσιακό της πλ.Αιγύπτου, ενίοτε συνταξιούχους ήδη στα «50-φεύγα» να κραυγάζουν υπέρ του «βασανισμένου» λαού (εννοώντας κατά κύριο λόγο τους ψηφοφόρους τους στα σωματεία). H πρόσφατη (τελική;) νομοθεσία επί Υπουργίας Α.Λοβέρδου & Τ.Κουτρουμάνη και η διαχείριση μιας φλέγουσας κατάστασης από τον Ι.Βρούτση, είναι βέβαιο πως δεν συνιστά την «λύση», δεδομένης της συγκυρίας (μείωση αποδοχών, «μαύρη» εργασία, ανεργία κ.τ.λ).

Με ποια λογική, παλληκάρια μου, αυθαδιάζετε για τους «πολλούς», αμελώντας να θίξετε κυρίως όσα σας αφορούν –και- προσωπικά; Aπό πότε η «γκανιότα» είναι δικαίωμα για μερικούς και καταδικαστέα για τους υπόλοιπους; Ιδιαίτερα για τους εξ επαγγέλματος «ειδικούς» και μέλλοντες «σωτήρες»` μας, μήπως είναι σε θέση να πληροφορήσουν το «λαό» για τα οικονομικά του δικού τους «μαγαζιού» ή ζητάω πολλά;