ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

  Του ΣΤΑΘΗ*

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αυτό που συμβαίνει σε ένα ήδη μεγάλο μέρος της Ευρώπης και επεκτείνεται συνεχώς όλο και πιο πολύ είναι αφύσικο.

Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται και δεν ζουν για να πληρώνουν τα χρέη των κρατών τους. Δεν είναι απ' αυτό το υλικό φτιαγμένα τα όνειρα τους! Κι όμως. Η κυρίως προοπτική για όλους σχεδόν και η μόνη προοπτική για πάρα πολλούς είναι αυτή του δεσμώτη σε μια οικονομική φρίκη.

Πρόκειται για μια κατάσταση παρά τη φύση των πραγμάτων, παραφυσική, σχεδόν μεταφυσική - με την έννοια ενός υπερφυσικού κακού που δεν ωφελείται μόνον, αλλά απολαμβάνει την καταστροφή που προκαλεί.

Δεν είναι στη φύση των ανθρώπων η σκλαβιά, η ζωή μέσα στον φόβο και κάποια στιγμή θα επαναστατήσουν. Δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με έναν καπιταλισμό με απάνθρωπο πρόσωπο, αλλά με μια αδηφάγα φάουσα, μια Μέδουσα που πετρώνει όποια ζωή κοιτάξει στα μάτια.

Από χρόνια λίγοι κι επ' εσχάτοις πολλοί περισσότεροι διαπιστώνουν ότι όλη αυτή η υπόθεση του χρέους είναι ένα δόλιο εργαλείο για να πισωγυρίσουν τις κοινωνίες στην εποχή του Ντίκενς στο μεροδούλι - μεροφάι!

Αλλά, αν είναι έτσι, μπορούμε να επιστρέψουμε από μόνοι μας ακόμα πιο πίσω, στο ευλογημένο 1848, όταν μια επανάσταση διέτρεξε όλη την Ευρώπη γκρεμίζοντας Ιερές Συμμαχίες, τυραννίδες και θρόνους μπροστά στους οποίους Μπαρόζοι, Σόιμπλε και Μόντι είναι απλώς Ποκοπίκοι.

Καθόμαστε σούζα ενεοί και χάσκουμε μπροστά σε μεγέθη επιπέδου πινέζας, τύπου Λοβέρδου, Μέρκελ και Σαρκοζί που, αν πάρει φωτιά η Ευρώπη, απλώς θα εξαερωθούν.

Για την ώρα όμως εξαερώνουν τις ζωές μας. Σε θαλάμους αερίων νέου τύπου, όπου δεν εξοντώνουν βεβαίως ανθρώπους εξοντώνουν όμως τις δουλειές τους και τις ελπίδες τους. Αν αυτό είναι η «τελική λύση», αν οι «ειδικές οικονομικές ζώνες» είναι το μέλλον, τότε εμπρός! πίσω στο 1789, στο 1848, στο 1917-εκεί έχει πιο πολλή ανθρωπιά, πιο πολλή «ανθρώπινη κατάσταση», αν προτιμάτε...