Editorial: Το δράμα να είσαι ειδικευόμενος γιατρός στην Ελλάδα

Της Δήμητρας Ευθυμιάδου - Health Report.gr

Το να είναι κανείς ειδικευόμενος γιατρός στην Ελλάδα σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και φυσικά δε μοιάζει με καμία άλλη περίπτωση σε άλλη χώρα.

Οι Έλληνες ειδικευόμενοι γιατροί περνούν τον δικό τους καθημερινό Γολγοθά.

Αρκεί κανείς να συνομιλήσει με ειδικευόμενους για να κατανοήσει το δικό τους δράμα.

Είναι μια διαφορετική …κάστα γιατρών. Είναι εκείνοι που θα προστρέξουν σε κάθε ανάγκη του νοσοκομείου, σε κάθε ασθενή που θα φωνάξει για να εξυπηρετηθεί.

Είναι εκείνοι που θα δείτε να τρέχουν στους διαδρόμους των δημοσίων νοσοκομείων χωρίς ανάσα.

«Κάνουμε τον Βέγγο κάθε μέρα» λένε οι περισσότεροι. Και δεν έχουν άδικο.

Είναι άλλωστε εκείνοι που θα υποχρεωθούν να κάνουν τις αγγαρείες της κλινικής, που θα εργασθούν ατελείωτες ώρες χωρίς ίχνος ύπνου, είναι εκείνοι που θα «τα ακούσουν» στο τέλος της ημέρας εάν κάτι δεν πάει καλά.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί ειδικευόμενοι όταν τελειώνουν την ειδικότητα, ξεκινούν την καριέρα τους έχοντας ήδη πάθει σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης.

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, συχνά πυκνά έχουν να αντιμετωπίσουν και τις κοινωνικές διακρίσεις.

Και εξηγώ: Μπορεί να είναι άτυχοι και να μπουν σε δεύτερη μοίρα στην περίπτωση που «πετύχουν» το ίδιο χρονικό διάστημα να είναι ειδικευόμενος ο γιος ενός μεγαλογιατρού ή πανεπιστημιακού.

Τότε…μαύρο φίδι που τους έφαγε.

Και θα κάνουν όλη τη δουλειά και θα ακούνε όλα τα …Γαλλικά. Και βέβαια και θα εκπαιδευτούν λιγότερο από όλους.

Καθότι είναι γνωστό πως τα καλύτερα χειρουργεία, τις καλύτερες επιστημονικές περιπτώσεις θα τις αναλαμβάνουν τα «άλλα παιδιά».

Όσοι έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν με ειδικευόμενους ή με άλλους που είναι πλέον ειδικευμένοι, θα ακούσουν πως υπάρχουν και περιπτώσεις -ειδικά στις χειρουργικές κλινικές- όπου μπορεί κανείς να μη δει καν το …νυστέρι.

Αν ο Διευθυντής του δεν τον συμπαθεί ή έχει πρόθεση να προωθήσει άλλον, μπορεί να μπαίνει στο χειρουργείο και να μη δει ποτέ ολοκληρωμένα μια επέμβαση, γιατί θα φροντίζει να του …γυρίζει την πλάτη (κυριολεκτικά) κάθε φορά που θα χρησιμοποιεί το νυστέρι για να τον εμποδίζει να δει.

Όμως ο ίδιος ο ειδικευόμενος θα πρέπει να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες του νοσοκομείου.

Και μέσα σε αυτό το κλίμα, θα έχει και στελέχη της κυβέρνησης να υποστηρίζουν ότι είναι …εκπαιδευόμενος και όχι εργαζόμενος.

Η πρόσφατη αυτή τοποθέτηση του προέδρου του ΚΕΣΥ καθηγητή Κ.Μάρκου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια συνηθισμένη για τα πολιτικά πράγματα δήλωση για να μετρηθούν οι αντιδράσεις, υποστηρίζουν καλά γνωρίζοντες. Διαβάστε ΕΔΩ σχετικά: «Προς κατάργηση οι μισθοί των ειδικευόμενων; Τι αλλαγές έρχονται στις ειδικότητες»

Οι ειδικευόμενοι λοιπόν δεν έχουν μόνο να αντιμετωπίσουν το καθημερινό τους δράμα, αλλά και τη συχνή πρόθεση της κάθε κυβέρνησης να αλλάξει και κάτι.

Κάθε φορά και κάτι καινούριο. Κάθε φορά και μία νέα τοποθέτηση περί αλλαγών στις ειδικότητες που προκαλούν νέα αναστάτωση στους νέους γιατρούς.

Όσο για τις αμοιβές τους από το ΕΣΥ… Ας το αφήσουμε.

Ίσως τελικά να αμείβονται πράγματι σαν εκπαιδευόμενοι και όχι σαν εργαζόμενοι, παρότι σήμερα αποτελούν τον βασικό πυλώνα στήριξης του ΕΣΥ.

Πιθανώς γι’ αυτό και πολλοί νέοι γιατροί παίρνουν το δισάκι τους στον ώμο και φεύγουν για άλλες πολιτείες.

Αλλά αυτά στην Ελλάδα της κρίσης, είναι ψηλά γράμματα για τους κυβερνώντες…